De grapjassen, ze hadden een kaart voor me geregeld. De Elfstedentocht van 2015 zou het worden. En ik had alleen maar een mountainbike. Daar ga je geen Elfstedentocht op rijden, althans, ik niet. Een racefiets moest er komen, een bezoek aan Cycle Trend begin januari 2015 leidde tot de aanschaf van een Cube Streamer 2008. Ik heb er met plezier op gefietst, twee jaar later werd het tijd voor een nieuwe. Mijn afscheid van mijn eerste racefiets heb ik toentertijd als volgt verwoord:
Afscheid
Het ging niet meer. Ze takelde af.
Steeds vaker kleine pijntjes.
Van die rottige dingetjes die niet snel weg gaan.
Maar ze was zo lief, mijn eerste liefde.
Ze heeft me zoveel geleerd.
Afzien, vooral afzien, steeds maar weer.
Maar ook mooie dingen, het feit dat het einde nog niet in zicht is.
Dat het altijd beter kan of sneller.
Of vermoeidheid, dat dat tussen je oren zit.
En nu was ze weer slecht ter been.
De afgelopen maanden hebben we vaak een bezoek gebracht.
Er werd gekeken, gevoeld, er werd hier en daar wat opgelapt.
En dan gingen we samen naar buiten en dachten we dat het wel kon.
Soms ging het een poosje goed.
Andere momenten was het binnen een week al raak.
Oude kwaaltjes die opkwamen zetten alsof ze niet weg waren geweest.
Ze wist het, ik ben er van overtuigd.
Als geen ander voelde ze me aan, we waren dan ook vrij close.
We hebben heel wat tijd samen doorgebracht.
Zelfs buiten de landsgrenzen.
Daar werd ik blij van.
Frankrijk, Duitsland en België zijn we geweest.
Fijne momenten om aan terug te denken.
Maar het ging niet meer. Ze takelde af.
Deze week kwam het definitieve besluit.
Behandeling had geen zin meer, het was goed.
Ze heeft me boven mezelf uit doen stijgen.
Me in laten zien dat er uitdagingen zijn.
Ik zal haar missen, mijn eerste liefde.
Na twee jaar scheiden onze wegen.
Vandaag onze finale, we zijn de 15.000 gepasseerd.
Ik had het niet gedacht, zeker niet verwacht.
Maar het ging niet meer. Ze takelde af.
Nu was het zover.
Ze is al weg, achtergelaten.
Misschien vind ze nog een nieuwe partner.
Ik zal haar missen.
Gelukkig zijn er foto’s en herinneringen.
Dag liefste, het ga je goed.
En nu? Ik fiets sindsdien op een Trek ARL6 Émonda. Het fietsen begint weer wat te komen na alle lichamelijke klachten, ik heb er weer zin in.
Gepubliceerd op: 1 mei 2019 om 6:00 uur.2 Berichten
2 reacties
Hoi Arno, heb toentertijd het afscheid al gelezen. Hoop je weer vaker op de fiets te zien. Altijd leuk en gezellig en wens je een blessure vrij fietsplezier. Tot binnenkort.
Voor oude fietsen zou net als voor paarden een vorm van opvang moeten zijn, een stalling waar op basis van afspraak het ros bereden en gepoetst wordt en zo nu en dan een klopje op stuur of zadel krijgt en wat zacht geprevelde woordjes.
We hebben het over liefde tenslotte.
Mooi stukkie.