Op verzoek van mijn buurman Harry fiets ik samen met hem richting Stadspark voor een ritje op de zondagmorgen, met fietsclub TCHETTRAPSTEL.

Er zouden verschillende groepen starten dus zou er voor ons vast wel wat bij zitten. Na wat handjes te hebben geschud constateerde ik dat er onder de helmen nog al wat grijze haren zaten. Qua leeftijd paste het dus wel, iets wat mij een rustig gevoel gaf. Na kort overleg werd er gekozen voor een rit van zo`n 100 km. Helaas was er van groepskeuze geen sprake aangezien we met zo`n 12 man vertrokken. De eersten vlogen weg en de rest volgde snel. Als nieuweling vond ik niet dat ik al gelijk voorin moest gaan rijden, dus bleef ik een beetje achterin. Iets waar ik al snel spijt van had. De eerste kilometers hoorde ik alleen van alles roepen en zag ik vele handen van allerlei gebaren maken. Tussen dit alles door keek ik alleen maar naar het wiel voor me. In een flits zag ik ook nog de snelheid, 33 km/h, en we waren nog in de stad! Het vertrouwen van de eerste kennismaking was in een klap verdwenen. Als recreatiewielrenner was ik dit niet gewend, en zeker niet gelijk na de start. Gelukkig vond ik buiten de stad mijn plekje en kon ik wat op adem komen. Na 50 km geconcentreerd te hebben gefietst was het tijd voor koffie. Daar kwam een andere eigenschap van TC het Trapstel  naar voren, de gezelligheid. Iets wat voor mij even voor de benodigde ontspanning zorgde. Echter kregen Harry en ik nog wel een laatste advies mee voordat we verder gingen. TC het Trapstel houdt geen rekening met de langzaamste fietsers maar laten de langzame fietsers wel sneller fietsen! Welkom bij TC het Trapstel………

 

Als nieuweling werd ik door Arnoud gevraagd om me persoonlijke voor te stellen op de website. Ik ben Johan Beije en geboren op 02-06-1958 in de Noord Oostpolder. Mijn Ouder zijn na de watersnoodramp van Ouwerkerk verhuisd naar Creil. Daar kregen we een akkerbouwbedrijf. Mijn vader runde de boerderij en mijn moeder hield zich vooral bezig om alles daaromheen te regelen. Het was echt pionierswerk in die tijd. Naarmate ik ouder werd zag ik het niet zo zitten de boerderij over te nemen. Mijn interesses lagen vooral in de techniek. Dat ik uiteindelijk toch besloot de boerderij over te nemen had te maken met de vrijheid, zelfstandigheid en het kunnen toepassen van allerlei soorten techniek.

In die tijd leerde ik ook mijn vrouw, Boukje kennen. Ze kwam uit Lemmer en haar familie had meer met boten dan met de landbouw. Ze schijnt thuis ooit eens gezegd te hebben dat ze nooit in de polder zou gaan wonen. Uiteindelijk hebben we het daar samen toch 35 jaar volgehouden. We hebben twee zonen en een dochter waarvan niemand de wens had het bedrijf over te nemen. Zelf waren we ook toe aan een nieuwe uitdaging. Deze vond ik in het werken met jong volwassenen die een verstandelijke beperking hebben. Boukje zat bij de VVV in Emmeloord.

Het bedrijf ging dus over in vreemde handen en wij verhuisden naar het dorpje Creil. De kinderen vlogen langzaam de deur uit en op dat moment kwam ook een oude wens van Boukje weer boven drijven. Het wonen in een stad. Niet ergens in een buitenwijk, nee in een centrum en in een karakteristiek huis met hoge plafons, oude elementen en een tuin.

Dat de keuze viel op Groningen had twee redenen. Ten eerste kenden we de stad en hebben we er ons altijd prettig gevoeld tijdens de vele eerdere bezoeken. Ten tweede woonden er inmiddels twee kinderen van ons waarvan er één een winkel had. Hier werkte Boukje al regelmatig dus de keuze was nu snel gemaakt.

De lange weg die het ons gekost heeft een huis te vinden zal ik jullie besparen. Maar uiteindelijk vonden we wat we zochten. Je doet het goed of niet tenslotte. Wonen in de stad? Dan ook dicht bij het centrum. In een karakteristiek huis in de heerlijke Schildersbuurt, waar je af en toe een student hoort en je fiets nergens veilig staat. Maar waar je op elke moment even de stad in kunt gaan. De vele eettentjes en kroegjes, de winkels en festivals, het mooie Noorderplantsoen om de hoek…. Dus mocht je eens op bezoek willen komen, de deur staat open op de Kraneweg 53.

 

Tot slot wil ik nog even terug komen waarmee ik in begin ben geëindigd. TC het Trapstel houdt geen rekening met de langzaamste rijders. Nou dat heb ik gelukkig toch anders ervaren de laatste maanden. Zeker tijdens het clubweekend was de saamhorigheid groot. Er was voor iedereen aandacht en niemand werd aan zijn lot over gelaten. Ook tijdens de andere ritten heb ik dit ervaren. Voor mij is het duidelijk een nieuwe stimulans om te blijven fietsen. Er zit weer een uitdaging aan en dat is iets wat af en toe geen kwaad kan. Ik hoop dan ook nog vele ritten mee te mogen maken. Voor nu wil ik in ieder geval iedereen bedanken voor fijne en spontane ontvangst bij jullie vereniging.

 

Vriendelijke groet,

Johan Beije    

 

Noot van de redactie: blijkbaar is er iets niet goed gegaan toen Johan voor het eerst bij ons kwam fietsen. Normaal gesproken is er iemand die een nieuw lid wegwijs maakt en de signalen die we gebruiken uitlegt.

Gepubliceerd op: 1 juli 2019 om 6:13 uur.
7 Berichten