En dan komt ie…

En dan komt ie: de dag die je al vreest sinds het moment dat je in een onbewaakt ogenblik lid bent geworden van “Het Trapstel”.  Wil jij een stukje schrijven voor de “Renner in beeld”?

De titel alleen al, “Renner in beeld”, je bent en voelt je geen renner, noch heb je een zak met mooie verhalen over aangeschafte fietsen, gereden races en overwonnen bergen van de buitencategorie paraat. Waar moet je het in godsnaam over gaan hebben, vertellen dat je lid bent geworden voor de appeltaart, je recept van genoemde appeltaart aan dit stuk toevoegen, of toch maar een poging doen om uit te leggen hoezo je op 57-jarige leeftijd op een racefiets bent geklommen?

Laat ik beginnen met mijn eerste fietsherinnering. Nee, geen verhaal over een Peugeot met versnellingen op het frame of een Ferrari rood gelakt racemonster. Ik was een jaar of drie toen ik  al spelend op de openbare weg een onfortuinlijke collisie had met een fietser, en alhoewel ik me van het ongeluk niet veel weet te herinneren, weet ik nog dat ik in mijn gele zomerjurkje achter bij mijn vader op zijn zwarte fiets naar de huisarts werd vervoerd voor de broodnodige medische ondersteuning. Van de behandeling weet ik niets meer, maar wel dat ik er een litteken op mijn bovenlip aan heb overgehouden. Mijn tweede bewuste herinnering is wederom een ongeluk, maar één waarbij ik de veroorzaker en doorrijder was. Wat voelde ik me schuldig toen de aangereden eigenaar van de fiets verhaal kwam halen bij mijn ouders. Ter verontschuldiging; ik was een jaar of acht.

De fiets heeft in mijn tienerjaren geen andere rol gespeeld dan vervoersmiddel van en naar school. De eerste jaren was dat nog te doen, omdat het een kilometer of twee was, maar mijn laatste twee jaren moest ik elke dag negen kilometer heen en negen kilometer terug fietsen met, voor mijn gevoel, een knoeperd van een berg halverwege de route. Laatst heb ik dezelfde heuvel nog eens befietst en verbaasde me over het gebrek aan hoogte en heroïek; kan je nagaan wat je hoofd allemaal met je kan doen.

Als student met weinig geld is de fiets, een Peugeot met inderdaad de versnellingen op het frame, gebruikt om vakanties mee te vieren. Dit meer wegens gebrek aan geld, dan elke andere reden. Ik heb er zowel in Nederland (wat waren de heuvels in Limburg zwaar) als Toscane (nog veel erger dan Limburg) mee rondgetoerd, met alle benodigde bagage voor drie weken. In die tijd was een Engelstalige paperback van “De Lord of the Rings” mijn favoriete boek, want ik kon er drie weken mee doen, en het woog niet veel, noch nam het teveel ruimte in beslag .

En toen kwam Luuk (ook bekend van de club), we werden een stelletje, gingen trouwen en op een gegeven moment ging Luuk fietsen.

Kat in het bakkie, zullen onze lezers die Luuk van de club kennen, zeggen. Die man krijgt iedereen op de fiets.

Helaas, hij deed zo zijn best om mij op een racefiets te krijgen, dat de hakken voluit in het zand gingen. Jij vindt dat ik moet fietsen, dat zullen we dan nog weleens zien. De enige manier waarop ik met fietsen bezig was, was als ik mocht fotograferen bij activiteiten van ”Het Trapstel”. Huiverend bekeek ik al die gekken die met maximale snelheid door de bochten scheurden en zich niet lieten weerhouden door regen of wind. De verandering kwam na een vakantie met 3 fietsers en ondergetekende. Zij met z’n drieën op stap, en ik moest me alleen vermaken. Op een gegeven moment kwam de realisatie dat wél op een fiets stappen, omdat mijn man dat wil, net zo stom is als níet op een fiets stappen, omdat mijn man wil dat ik op een fiets stap.

Zonder dat hij er iets vanaf wist heb ik schoenen, een helm en fiets geleend en met Connie mijn eerste rit op een racefiets gemaakt. Kapot was ik na 32 kilometer, maar het was heerlijk om door het Groninger platteland te rijden en te genieten van de wind om mijn kop.

 

Sinds dat moment fiets ik. Niet om een wielrenner te zijn, maar omdat het heerlijk is buiten te zijn, omdat ons Groninger landschap fantastisch is om te doorkruisen, omdat ik leuke, aardige en humoristische mensen ontmoet, omdat ik naast fietsen ook kan fotograferen onderweg, omdat ik het heerlijk vind om tot mijn gaatje te gaan, omdat ik appeltaart in al zijn vormen geproefd heb, maar die van mezelf nog steeds één van de lekkerste vind.

Renner in beeld? Ik zou eerder zeggen “Tourrijder in the Picture”.

 

Voor al diegenen die mijn appeltaart ook eens willen proberen, volgt hieronder het recept.

 

Kruimelappeltaart van Katinka

Ingrediënten:

1 pak Koopmans appeltaartmix

200 gram roomboter

2 eieren

6 appels gemengd, met in ieder geval 2 goudrenetten

50 gram suiker

3 theelepels kaneel

½ theelepel zout

½ theelepel nootmuskaat

½ theelepel peper

 

Bereidingswijze:

 

Verwarm de oven voor op 165 ° C voor een hete luchtoven, of 180 ° C voor een elektrische oven.

 

Roer de boter zacht, voeg de Koopmans mix toe met het zout en de twee eieren. Mix tot een kruimig geheel. Haal er 1 kop kruimeldeeg uit, voor de toplaag van de taart. Meng de rest van het deeg tot een samenhangend geheel. Laat ongeveer 10 minuten rusten in de koelkast.

 

Schil de appels. Meng de suiker met de kaneel, peper en nootmuskaat. Snijdt de appel in schijfjes (volgens mijn familie essentieel voor de smaak) en vermeng ze met het kaneel/suiker mengsel.

 

Vet een springvorm in met boter. Bekleed de bodem met een dunne laag deeg, en daarna de rand van de springvorm. Maak het deeg zo dun mogelijk.

Nadat de springvorm bekleed is, leg je de appelschijfjes in de vorm en druk ze zachtjes aan. Strooi het kruimeldeeg over de bovenkant.

 

Bak de taart in ongeveer 75 minuten gaar en goudbruin.

 

Mijn familie staat erop dat ik me altijd aan dit recept hou, maar zelf vind ik het heerlijk om er nog walnoten of cranberries door te doen. Ook een laag spijs of banketbakkersroom op de bodem van de taart kan ik erg waarderen.

Gepubliceerd op: 1 februari 2019 om 8:00 uur.
10 Berichten