Ik aarzel even of ik na het lezen van de verslagen van Ronald, JP en Jaap eigenlijk nog wel iets kan toevoegen over deze bijzondere dag dat de moeite waard is om geschreven te worden. De rit tijdens de nacht heb ik ervaren net zoals Ronald. Balans zoeken tussen een lage hartslag en een goed gemiddelde. Ik nam mijn deel van het kopwerk voor me. Zat dus vaak naast Jaap ;). Ik was vooral beducht voor de effecten van het slaaptekort. Daar ben ik in het algemeen heel gevoelig voor. (Iets te laat naar bed, en ik ben de volgende dag niet in mijn hum) . Maar je bent bezig, vooral met het staren in de lichtvlek van je fietslamp. En vooral veel waarschuwen voor slingertjes en andere obstakels tbv de fietsers achter je. Na het ontbijt in Moerdijk en het reeds vermelde en onbedoelde afscheid van Ronald en Jaap, heb ik tot de finish in Leek de kop niet meer afgestaan. Mijn benen waren geweldig. Ik heb de hele dag geen enkel pijntje gevoeld. Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar alleen gedurende eenpaar kilometer waar we verdwaald raakten in een woonwijk bij Emmeloord, had ik er de pee in en heb ik me een paar minuten stilletjes achter in de groep gezet. Maar me de dus de hele dag laten coachen wat de snelheid moest zijn zodat iedereen in het kielzog kon blijven. We reden meestal als een enkel treintje. Elke kilometer bracht ons dichter bij Leek en dat is alles wat telde. Ik kan niet precies zeggen hoeveel bidons ik heb leeggedronken, maar zéker meer dan twintig. En dan tel ik de vele colaatjes en flessen water bij de tankstations niet mee. Nadat we in Kruinje afscheid van JP hadden genomen – verder rijden was voor hem zowel onmogelijk als volstrekt onverantwoord en ik heb respect hoe die kerel kan afzien en écht tot het gaatje kan gaan – moesten we nog ongeveer 62 km. Ik heb me toen weer aan kop gezet en tot de volgende stempelpost een half uurtje 36 km/u aangehouden. De wind in de rug hielp natuurlijk mooi. Mijn Garmin had ondertussen de geest gegeven (alles van de rit is weg, helaas) en de man achter mij gaf regelmatig de snelheid aan. Af en toe achterom kijken of iedereen er nog aanhing maar dat lukte dus. Ik ken de namen niet van de vier vreemdelingen, maar ze zouden in onze club niet misstaan: geen woord gezeurd, altijd positief. Bij navraag naar de moraal alleen een kort knikje. We hebben uiteindelijk de finish lijn met zijn vijven naast elkaar overschreden. Een moment dat ik nooit zal vergeten. Laat Parijs maar komen.