Bedankt fietsmaatjes/vrienden,
Vertrek vanaf het Alfa college bij de Kardinge om half tien ter ondersteuning van Ronald die na een vervelende blessure weer wat kilometers wil maken. Lekker groepje van negen man en een vrouw, daar moest ik als beginnend fietser toch niet al teveel moeite mee hebben. Het was tenslotte een zaterdag ”LIGHTDAG” rit. De aanwezige personen ‘mij al wel of niet bekend als rijders’ boezemden mij toch een behoorlijk ontzag in, maar ik weet wat een Trapsteller is. Een Trapsteller is een fietsmaat/vriend die je nooit zal laten zakken en die het motto heeft dat de zwakste schakel het tempo bepaald. Toch had ik wel een panische angst, maar dat betrof die verschrikkelijke wind die maar niet lijkt op te houden. Half tien vertrek. Ik wacht tot ik op kan trekken. Kijk naar beneden om mijn schoenen vast te klikken aan de pedalen. Als ik weer op kijk lig ik al 30 meter achter de groep. Dertig meter is geen probleem even een sprintje en aansluiten. Dertig meter wordt vijfendertig meter. Kom op Harry knallen mienjong. Haha gelukkig de vijfendertig meter wordt niet groter, maar helaas ook niet kleiner. Ik lig dus op sprintsnelheid en de rest keuvelt lekker fietsend voor mij uit. Als de achterste mensen in de groep omkijken zien ze een veel te zware oude man met een hoofd als een boei die van alle kanten peentjes zwetend probeert om bij de groep te komen. Er wordt geroepen naar de voorste mensen dat er even gewacht moet worden. Direkt wordt ik naar de mij al bekende plek op rij drie gedirigeerd. Gelukkig ik zit in de groep, het tempo gaat weer omhoog en een kilometer later ben ik in staat om een gesprek aan te gaan met mijn buurman Michiel. Dan rechtsaf tegen de wind in. Stampend en harkend komt erbij mij alleen maar een ja of nee uit, omdat ik alle energie moet gebruiken voor het harken. Linksaf zijwind, ik kom weer bij en kan weer praten. Zo heb ik het dus een aantal kilometers volgehouden. Kijkend naar de versnellingen van de mensen voor mij. Welk blad gebruiken zij en welke gebruik ik. Het is hetzelfde, hoe kan het dan dat ik zo zwaar moet trappen en zij schijnbaar moeiteloos de pedalen ronddraaien? De oplossing wordt mij bij Hoogkerk in de schoot geworpen. Blijkbaar was ik niet de enige die keek hoe een ander fietste, maar er werd ook gekeken hoe ik fietste. Ekko of JP (Sorry de vermoeidheid was al toegeslagen) komt naast mij rijden en zegt dat ik niet alleen naar beneden moet trappen, maar mijn pedalen ook omhoog moet trekken, waardoor je een gelijkmatige tred krijgt en minder snel verzuring in het bovenbeen zal krijgen. Langzaamaan probeer ik uit wat mij wordt aangegeven en inderdaad ik voel dat ik minder hard hoef te trappen. Geconcentreerd probeer ik deze slag vast te houden en dat lukt me aardig. Dan krijgen we na Hoogkerk een ‘enorme’ beklimming. Ik schakel terug en nog eens terug en hark weer naar boven op de verkeerde wijze. Voor ik halverwege de berg ben zie ik de laatste man voor mij al afdalen. Na de afdaling stond de groep mij op te wachten. Iedereen zag, en ik voelde het, ik had mijn krachten al lang verspeeld in het eerste gedeelte van de rit. Afgesproken werd dat ik naar mijn woonplaats Peize gebracht zou worden door de groep. Ik gaf aan dat ik straks wel alleen zou afslaan richting huis en dat de groep gerust door kon rijden naar Norg. Nee wij kunnen gemakkelijk even over Peize fietsen om jou af te leveren. Dat zijn dus fietsvrienden. Ik ben de hele middag en avond kapot geweest, waaruit bleek dat ik ver boven mijn krachten was gegaan en dan lees je de volgende dag dat de groep 115 km heeft gereden en ik bijna 50 km. Grote klasse en heel veel respect luitjes.
Bedankt allemaal voor het warme TC Trapstel gevoel en goede adviezen.