Op tijd uit bed gekropen om te kijken wat de dag zou brengen en zo aan de zondag begonnen. Toch vond ik mijzelf ineens in de haast om op tijd in het Stadspark te zijn. Ik ben geen ochtendmens en heb soms het idee dat mijn (toch redelijke) besef van tijd dan nog slaapt.
In het park aangekomen zie ik de groepen van CSG voorbij komen, maar nog geen hel rode shirts. Heb ik ze toch gemist? Mijn ogen speuren goed rond de grote vijver, ook niets roods te bekennen. Eerst lijkt de parkeerplaats leeg, maar dan zijn er toch nog wat fietsers. Gelijk wordt ik bij een groepje geroepen door Marco “Jan, deze kant op”. Daar stonden ook Jaap, Anne-Jan, Wilma en Dennis al klaar voor vertrek. We zouden richting Termunterzijl, waar ik nog nooit de benen stil heb gehouden, dus ik was benieuwd naar deze stek. Mijn verwachtingen zijn inmiddels hoog van de rustplaatsen van het Trapstel, gezien ze vaak kritisch zijn op de koffie en taart en op de ambiance.
Marco leek enigszins teleurgesteld te horen dat het een rondje uitrijden zou worden voor ons, gezien de kilometers van de dag ervoor. Nog voordat we het park hebben verlaten sluit ook Homme (?) aan bij ons. Ook bleek Marco ineens te zijn verdwenen, op naar zijn volgende lekke band, zoals later zou blijken. Wij laveerden behendig de stad uit richting het oosten van de provincie. Door Thesinge en allerlei leuke binnendoorpaadjes bereikten wij Loppersum, waar even werd stilgehouden, omdat sommige mannen op de een of andere manier vocht wilden verliezen. Dit ook tot ongenoegen van de automobilisten daar. Sommige mensen blijven een raadsel. Snel door naar Oosterwijtwerd en binnendoor naar Appingedam. Via allerlei kleine sluipweggetjes naar de dijk toe gereden. Daar ging de gashendel, voor een herstelritje, toch aardig open. Vier mannen stoven er vandoor, Wilma en ik lieten het allemaal maar gaan. Wij werden even later opgepikt door een beveiliger van het terrein, die ons met zijn auto als ware profs terug bracht in het peloton. Die stonden inmiddels op dijk te wachten tot wij zouden aansluiten. Gemoedelijk gingen we door naar Teetied, waar de eerste mannen (oa GJ, Ekkko, Ferry, Bertil en Wilco (lees: Hilko)) van het Trapstel al zaten. Gezellig gepauzeerd en er streken meerdere groepen neer. Toen Joke, Tiemen, Douwe eva. binnen kwamen, kwam het besef dat het tijd was om te gaan.
Na de pauze moest er al gelijk een gaatje worden dicht gereden, hoezo het Trapstel wacht op iedereen? Ik dacht dat zo onderhand de koers richting het westen zou worden gezet, maar de vrees kwam dat er toch doorgefietst zou worden naar Nieuw Statenzijl. Dit zou dus geen kort rondje uitrijden worden. De weg voerde verder door eindeloze vlakten, met namen als Johannes Kerkhovenpolder en Hongerige Wolf als tekenen van gedachten die er bij mensen opkomen in deze streken. Sommigen van ons wilden er zo snel mogelijk doorheen razen, om maar aan deze gedachten te ontsnappen. Even stilstaan bij de sluis voor een fotomoment en de constatering dat de sluis lek was. Alsof het erom gedaan was zaten er 12 gaten, zodat 1 held nog niet genoeg had aan 2 handen.
Snel weer door, even over de grens kijken. Niet te lang, want we wilden toch op tijd weer terug zijn. Eenmaal weer op eigen bodem begon er een dwaaltocht, maar niet voordat er een sexy striptease werd gehouden. De zon kwam lekker door, dus alles wat maar uit kon werd verwijderd. Daarna werd het (ver)dwalen in eigen land. Blauwe stad bleek een dood einde, dus maar weer omgekeerd. Via bekende wegen er met een boog omheen gereden, om vervolgens bijna weer terug te rijden naar Winschoten. Toch weer de koers richting Groningen gevonden. Over de erg mooie Slochterweg, vooral zo in de zon, op Stad aan. Mijn benen wilden al eigenlijk niet meer, maar naar huis moet je toch. De tocht ging eigenlijk voorspoedig verder. Al snel waren we bij Borgsloot, waar we aan het begin de rondvraag hielden. Iedereen had genoten van het weer en de mooie wegen die Jaap had uitgekozen. Daar gingen de meesten nog voor een hersteldrankje, maar ik moest maar gelijk op huis aan. Dat herstellen doen we thuis wel. Even met het idee gespeeld nog langs de Spaak te gaan, maar al snel erg geïrriteerd door het vele volk in de stad had ik geen zin de Oude Ebbingestraat in te gaan. Blijk ik later straal langs Henrieke te zijn gereden in de Oude Boteringe, waar de zaak dus echt zit. Thuis vermoeit, maar voldaan de koers gekeken. Mensen van Skye die liever naar de grond gaan en 5 mannen te zien harken naar de laatste ronde. Wat een dag weer, genieten.
