ik mocht de hele dag op de camping zitten, als een moederkloek iedereen uitzwaaien en bij terugkomst verwelkomen (behalve dan degenen die de doorsteek naar huis eerder namen).
Gisteren heb ik hier al lopen opscheppen over wat een prachtige tocht het niet is en twijfelde ik of dat misschien door chauvinisme was gedreven. Dat werd vandaag gelogenstraft. (geloochenstraft..? Wilma: help!). Ik heb enkel positieve verhalen gehoord van wildvreemden over de route. En over de sfeer. Ik heb in het voorbijgaan zo vier potentiële nieuwe leden geteld, waarvan twee vrouwen die aan de clinic meededen en één die op eigen houtje had rondgefietst.
De hele dag ook trokken leden voorbij zonder wie deze tocht niet van de grond was gekomen. Voorrijders, pijlophalers (gisteren hebben de Stravisten de uitpijlers kunnen volgen), clinicleiders, fotografen, inschrijvers, bezemwagenrijders en (telefonisch) stempelaars. En niet in de laatste plaats: leden van onze ACTIVITEITENCOMMISSIE. Dat mag, inderdaad, weleens met hoofdletters geschreven. Het lijkt alsof het ze elk jaar gemakkelijker afgaat, dat je een tocht als deze zo maar effe organiseert. Maar het werk wordt vooral achter de schermen gedaan. Hoe beter de organisatie, hoe minder je merkt dat er iets wordt geregeld. Alle vrijwilligers: bedankt. Jullie hebben de club vandaag laten glanzen. Klasse, AC, bedankt. Jullie hebben geregeld dat Het Trapstel vandaag op zijn mooist kon verschijnen.