Het was best een bijzondere avond.
Jaap, de man van de kilometers, had een route gemaakt.
Gemaild ook naar zijn vaste kompanen.
Die bleken er niet te zijn, was dat een slecht teken ?
Jan had hem gekregen , maar die kreeg hem er niet in.
In de Garmin denk ik.
63 kilometer zou hij zijn.
Drieënzestig !
Dan doen we hem zeker twee keer, dacht ik.
Jaap deed een selectie wie er mee mochten.
Ik zat erbij, Tomas, Jan C en van W. natuurlijk.
Wilma werd overgehaald, dat ging best makkelijk.
Jan Willem maar die wilde wel eerder naar huis.
Het mocht.
Herman moest ook mee van de bondscoach.
In de verte op de brug Janwillem, iets te laat.
Dus mooi op tijd.
Via een alternatieve route naar Onderdendam en Stitswerd.
De hoogtemeters liepen flink op.
Heuvels van klei op verlaten asfalt.
Een trekker probeert ons dood te rijden.
Jaap spreekt het plaatselijk schorriemorrie er op aan.
Het was niet hun trekker.
Dat zeggen ze daar allemaal.
Bij Doodstil jagen we onbewust op een QOM.
Alles moet wijken, we lijken wel een trekker.
De QOM is er.
We ruilen de blauwe lucht in voor zwart , pikzwart.
Ik zet m’n geld op ‘we houden het niet droog’.
Gelukkig gok ik niet.
We hielden het droog.
Tot de rondvraag in ieder geval.
Jan en ik keuvelen wat rond Eppenhuizen.
De bondscoach vindt dat maar raar.
Voor straf neemt hij een parcours met bruggetjes.
Wij mogen erachteraan, goed voor de stuurkunst zou het zijn.
We vinden de bondscoach heel even een rare man.
Gelukkig steekt er een stevige wind op.
Kunnen we nog even laten zien hoe hard we kunnen fietsen.
Jan van Wolferen kan niet alleen hard.
Hij kan ook nog harder.
Rondvraag, niet echt.
63 km, ik besluit maar een omweg te nemen.
Moeke Vaatstra roept naar enkelen.
Niet naar mij, ik rijd door.
Daar is de regen