Fietsen met Trapstel heeft iets gedenkswaardigs. Twee keer heb ik een tocht gereden, 1 keer om pijlen op te halen en nu de classic, maar beide keren heb ik het niet droog gehouden, en ik spreek nu niet over tranen, maar plensbuien, wind en klinkerwegen. Beide keren heb ik ook een afstand gefietst die ik nog niet eerder weggetrapt heb, deze keer voor het eerst boven de 100 kilometer. Ik moet bekennen dat het flink afzien geweest is. Dat ik het toch volgehouden heb is te danken aan zadel no. 7.
Nu hoor ik jullie denken dat moet dan wel iets speciaals zijn, en dat is het ook. Nadat zadel no. 6 een peperdure Selle Italia, na 10 kilometer voor ongelofelijke pijn aan mijn zitbotten zorgde, ben ik maar weer terug gegaan naar de winkel. Daar aangekomen heeft Berend in een wanhoopspoging dit zadel voor me opgezocht. Nee, niet een of ander peperduur carbon, ergonomisch vormgegeven raspaardje, maar een zadel van drie tientjes uit China (namaak?). En geloof het of niet: hier kan ik 100 kilometer mee fietsen.
Het is me al met al wel duidelijk geworden dat mijn billen niet geschikt zijn voor hoogstaand Italiaans design, maar zich thuis voelen op een Goedkoop Chineesje.