Juster.

Gisteren, Pinkstermaandag, de Friese rijwiel 11- stedentocht.
Dikke 15.000 deelnemers.
nog vele malen meer mensen aan de kanten van de weg.
Koffie wordt bier en sommigen beginnen de dag al met bier.
En je bent er voor elkaar, wat roepen en geroepen worden, wat zwaaien en naar je laten zwaaien,
voor even ben je niet meer de anonieme persoon die je was toen je vertrok, voor een dag ben je een gezien persoon, een prinsenkind, een godenzoon voor het volk.
Het volk steunt en helpt.
De vereniging heeft die dag 750 vrijwilligers in de been.
Agenten regelen lachend het verkeer , de horeca doet goede zaken.

Het is geen dag voor hardfietsers of kom jagers .
Ze zijn er nadrukkelijk wel, lang geleden noemden we ze profi’s.
Ze hebben haast en snijden je bij het inhalen.
We mopperen dan.
Het is persoonlijk voor mij een feest, het feest.
Op mijn verjaardag wil ik nog wel eens denken, nu is het mooi geweest, jullie mogen wel gaan en je schenkt nog eens bij.
Gisteren stierf ik duizend doden,
pijn, pijn , pijn
maar laat maar
laat maar
Het is feest en pijn gaat over, het feest blijft.
We blijven samen.
Ronald appte gisteren ergens dat deze dag weer goed is voor het vertrouwen in de mensheid,
en sa is’t mar krekt.