Vooruit, een weemoedige bijdrage over afgelopen zaterdag, Tecklenburg!
Al ver vóór dat de A31 langs de Groningse grens was aangelegd gingen we met 3, 4, soms meer auto’s naar Tecklenburg. Bij Emmen de grens over en dan via Meppen, Lingen over de Bundesstrasse richting Rheine. Daar konden we de Autobahn naar Ibbenbüren nemen, maar we waren altijd zo aan het converseren dat we prompt iedere keer de oprit naar de A30 voorbij reden. Niemand lette op! Menig keer belandden we in het centrum van Lingen, dat toen op zaterdag nog uitgestorvener was dan de meeste Duitse steden tegenwoordig. Ik kan me niet één keer herinneren dat het in 1 x goed ging. De reis duurde minstens 2,5 uur.
Wij kwamen meestal als laatsten op de parkeerplaats midden in Tecklenburg aan, ondanks dat ik – eenmaal op de Autbahn – de verloren tijd probeerde in te halen “met laagvliegen”, zoals één van de Trapstellers placht te zeggen.
Maar we namen altijd eerst met z’n allen (vaak een man of 15 – er waren geen dames bij in die tijd) uitgebreid Kaffee mit Kuchen en we vertrokken tegelijk.
De aankomst was meer gespreid: de laatsten kwamen pas tegen het eind van de middag binnen. Onderweg werd er natuurlijk op elkaar gewacht, maar op afspraak was de koers vrij. Als iedereen binnen was werd er ook weer gezamenlijk bier gedronken met Bratwurst und ein Brötchen oder Pommes.
Weemoedig dacht ik zaterdag aan die gezellige voor- en nazitten terug. Zaterdag waren we met 3 groepen: een oefengroep, een groep voor 85 km en één voor 112. Bijna iedereen kwam dus op verschillende tijden binnen en de meesten vertrokken meteen naar huis. Toen we met een paar man nog een bier wilden drinken op het terras van het zwembad, wilden (of mochten) ze niet vóór 6 uur schenken aan niet-zwembadgasten!
Gelukkig kon ik bij mijn vriendinnetje in Jipsing terecht, anders was het alleen thuiskomen na zo’n geweldig mooie fietsdag. Want dat was het!
Maar het ging nu even om weemoed.