Eindelijk was het dan zover ‘ De Zeven stedentocht als een leutje 11Stedentocht zal dan ook voor mij een waarheid worden. Al een paar jaar las en hoorde ik de heroïsche verhalen over de Friesche Elfstedentocht van de boys en girls van het Trapstel. ( Dit jaar helaas alleen maar boys) ik dacht daar alleen maar over te kunnen dromen. Dromen zijn dus niet altijd bedrog. Ik ben er nu ook echt bij. We starten vanaf Sneek in het pikkedonker. Lampjes aan en direct op volle snelheid richting Ijlst. Sneeuw gijzelde onze gezichten mede door de harde noordwester wind. Voorzichtig kijk ik iedere keer achterom of Luuk en Mathieu mij bij kunnen houden, want het gaat wel erg hard. Gelukkig komen we samen bij de eerste stempelpost aan. Een dweilorkest zorgt voor de nodige extra sfeer die zo’n evenement verdiend. Ik geniet van de muziek en alle toeschouwers, maar langzaam dringt het tot mij door dat het geen blaasorkest is dat speelt, maar mijn wekker die s’morgens om 5,15 uur afloopt. Heel soms zijn dromen dus wel bedrog. Want het was al licht toen wij echt om 8,15 uur echt vertrokken vanuit Sneek en ik hoefde niet al achter mij te kijken waar mijn maten bleven, want we reden netjes om en om aan kop. De eerste stempelpost werd natuurlijk in no time bereikt, vol trots liet ik de eerste plaats afstempelen, zo nu wordt het echt. Met schitterend winter weer, een lekker zonnetje, weinig wind en milde temperaturen van rond het vriespunt begonnen wij ‘ Mathieu, Luuk en ikke nu aan de volgende etappe naar Sloten, lekker tempootje draaiend en keuvelend over van alles en nog wat bereikten we onze tweede stempelpost. Op weg naar Stavoren en Hindeloopen kroop ik toch maar lekker achter de brede ruggen van Mathieu en Luuk, want net als in de kop van Groningen blijkt het hier altijd te waaien.Toch kon ik alles nog lekker bijhouden, mede door het aangepaste tempo van de heren die net als ik in mijn droom, constant achterom keken of ik nog in het wiel zat. In Stavoren nog even koffie met appeltaart naar binnen gewerkt en weer door. Een paar kilometer verder weer even een kleine pauze om de lekke band van Luuk te repareren, (Het schijnt altijd Luuk te zijn die dat overkomt) Het stuk naar Bolsward werd voor mij echt het zwaarste stukkie, met toch wel een aardig windje tegen, ( die wind blijft mijn grootste tegenstander) Ik kon met heel veel pijn en moeite m’n maten volgen, maar op het laatste smalle stukkie fietspad kwam ik voor hen te rijden en trapte me het snot voor de ogen ( dacht eerst dat het mistig werd). Toen er een stepper voor mij opdook dacht ik oh even lekker rustig aan doen, tot twee vrouwen stemmen riepen ‘ Achter’ de stepper ging opzij en ja daar ging ik weer tot de volgende stepper. Gelukkig weer even rust. Weer de dames achter mij ‘ Achter’ ook deze stepper ging direct aan de kant. Zo krijg je nooit geen rust natuurlijk. Dus ik ook aan de kant ‘ toe maar dames ga er maar langs’ De dames waren net gepasseerd toen Mathieu riep ‘ Kom op Harry we zitten weer achter je’ Voor mij het teken om toch maar weer vol gas te gaan. Gelukkig kwam Bolsward in zicht, dit gaf mij nieuwe krachten, wetend dat we van Bolsward tot Sneek de wind in de rug zouden hebben.
Gelukkig kon ik hier iets terug doen voor mijn redders en hield ik hen uit de wind tot aan Sneek. Wel keek ik iedere keer achterom of ze nog wel in mijn wiel zaten, maar gelukkig hebben we gezamenlijk de finish gepakt. Luuk, Mathieu hartelijk bedankt voor een hele fijne dag en een droom die uitgekomen is.