Haha, bedankt Joke 😉 Hierbij mijn eerste wielerverslag sinds mijn aantreden.

Onder leiding van Chris gingen we met een mooie groep van 13 man/vrouw, vol goede moed, van start. De wind was stevig, dus er moest regelmatig gedraaid worden. Op het begin van de tocht, toen iedereen nog fris was, ging dit aardig. Aan het eind van de rit ontstond er af en toe wat chaos, maar dat mocht de pret verder niet deren.

Naast een akkefietje met Douwe die een auto niet wou voorbij laten gaan, was er bij Baflo een klein schrikmoment toen plots een auto uit een uitrit kwam aanzetten, maar die wist op tijd te stoppen en ons voor te laten gaan. Alles ging goed. De schrik bleek echter een slechte voorbode, want niet veel later bij Warffum in de buurt mochten yours truly en kort daarna als gevolg ook Peter het asfalt even van dichtbij bewonderen. Door een ongelukkige manoeuvre werd er contact gemaakt tussen achterwiel en voorwiel, waardoor de fiets overeind houden geen optie meer was. Gelukkig deed de helm goede zaken en was het enige resultaat wat schaafplekken en een pijnlijke en flink bloedende duim. De enige pleister die we collectief konden vinden was echter niet bruikbaar meer, waardoor we probeerden een willekeurige auto staande te houden in de hoop daar een verbanddoos te vinden. Geluk bij een ongeluk hadden we de huisarts van Warffum staande gehouden, die goed gemutst aanbood terug te rijden naar Warffum en daar zijn praktijk open te stellen om de duim te behandelen. Wat een top service! Hierna kon ik met een dik ingepakte duim, en gelukkig ook Peter ondanks de wat gehavende benen, ‘gewoon’ door.

De volgende stop was het mooie Menkemaborg. De koffie was, gegeven de goede stemming, volgens mij lekker (ik zou het niet weten, want ik ben tegen alle wielertradities in een theedrinker). Ook was er genoeg koffievariatie gezien de vele koffievarianten die werden besteld. Na de lekkere taart (zo lekker dat er iemand voor een tweede ronde ging), was het tijd om huiswaarts te keren. Met een goede bodem en een flinke wind in onze rug ging dit stuk vrij vlot (regelmatig boven de 40km/u en af en toe tegen de 50). Bij de stoplichten van de groningerweg werd er geëvalueerd en afscheid genomen. De route was prachtig (bedankt Chris!), het weer was goed, alleen jammer van het ongeluk. Al met al: ‘duimpje omhoog’! (al moest dat ook van de dokter).

Ps. bedankt iedereen voor alle goede zorgen na de crash! Mijn lichaam is wat gehavend, maar dat komt allemaal wel weer goed.

Sybren