Het is best een lastige afweging, vindt ik. Ik denk dat de Nederlandse situatie duidelijk anders is qua fietscultuur dan elders in Europa. Automobilisten zijn hier zo gewend aan fietsers (in allerlei soorten en maten) dat buiten fietsen minder gevaarlijk is dan in pakweg Engeland of Italië. En de wegen zijn op het moment beduidend leger dan anders….

Het gevaar van het verspreiden van het virus is nu anders dan bv tijdens de MKZ-crisus omdat het hier enkel gaat om overdracht van mens tot mens en juist bij het passeren van anderen met een fiets het ‘contact”-moment heel kort is.
Ik werk 99% thuis en laat zoveel mogelijk mijn boodschappen bezorgen. Zolang ik of de jongens geen enkele verschijnselen hebben lijkt de kans van verspreiden door dat ene tochtje per week verwaarloosbaar (al is het nooit 100% uit te sluiten want je kunt wel degelijk besmettelijk zijn vóórdat je zelf ziek wordt).

Onderzoek van na de eerste SARS-epidemie wijst er trouwens op dat die gevolgd werd door een golf van psychologische problemen; naast burnout van medisch personeel was er ook een piek in pleinvrees en aanverwante geestelijke nood….

Simp el gezegd: als ik een middagje tegen de wind in heb gestoempt op het Groninger Hogeland is de kans een stuk kleiner dat ik mijn jongens thuis afblaf omdat ze zitten te klieren in plaats van hun schoolwerk te doen…. 😉

Voorlopig slaat voor mij de balans dus door naar “ja, wel doen, maar met beleid”!