Alweer het zoveelste soloritje van dit jaar. Trapstel begint al bijna een vage herinnering te worden.

Het lijkt weer op de beginjaren van mijn nog jonge wielercarrière. Alleen zijn de ritten tegenwoordig langer en de gemiddelden meestal hoger. Maar wel solo en weer halverwege met een reepje en een ontbijtkoek op een bankje langs het fietspad. Minder kans tegenwoordig dat de bankjes bezet worden gehouden door de bejaarde medemensen, valt mij op.
Laatst nog even op een bankje gezeten tegenover in plaats van in de Stripe, met nostalgische mijmeringen hoe gezellig het daar was met de Trapstel-matties.

En onderweg dan weer glimlachen bij die plek waar we flinke meningsverschillen hadden over ronddraaien in een carroussel, linksom of rechtsom. En daar is de dijk bij Lauwersoog waar het tempo soms dusdanig de hoogte in ging dat ik toch even moest afhaken. Geen nood, ergens verderop worden de uitgeruste koplopers herenigd met de uitgeputte achterblijvers.

Ah, daar is de plek voor de rondvraag. Vond iedereen het een geslaagde rit? Oh nee, er is verder niemand. Toch in gedachten nog een soort van clubrit gereden. Gelukkig maar.