“De 300 van Stortemelk” was fantastisch. Vrijdag aankomen op het eiland en vreemd aangekeken worden: de keren dat men een racefietser spot op het eiland zijn per jaar op 1 hand te tellen denk ik. Nu hadden ze bijne 3 handen nodig voor het aantal fietsen. We wisten dat 300 gekkenwerk was, zeker voor Nienke en mij: allebei pas net op de fiets en toch mee. Vrijdagavond voorzichtig een biertje in de Bolder, beregezellig en de verleiding meer te drinken lag op de loer. Maar er moest gereden worden. En reden deden we. In het ochtendgloren naar de militairen, de andere kant van het eiland. Terug, en direct weer door voor de volgende etappe. Haast per ronde hadden we afhakers, het niveau verschilde onderling. Na 235 kilometer gaf het peloton er de brui aan, maar twee mannen hielden dapper stand: GJ en Beuk gingen nog 1 keer. Ze werden als helden onthaald bij terugkomst. Eerst krentenbollen, en toen was het tijd voor bier.

De volgende dag was Nienke veranderd in een vastgeroest knipmes en genoten we van onze prestatie in de zon. Lijkt me prachtig om dit met Het Trapstel mee te maken, voor ieder wat wils. Nauwelijks hoogtemeters, wel helemaal anders en een gegarandeerde topsfeer.