Het begint ineens vreselijk te kriebelen. Vorig jaar ben ik al die Kale Hufter op geweest. Net niet binnen de Krabbé- norm (zie Hans), maar (zie mijn reactie op Hans) who the f*ck is Tim Krabbé? Een prépostmoderne amateur die leuke fietsverhaaltjes schreef,daar laten wij ons toch zeker niet de maat door nemen…?
Mooiste moment van vorig jaar: een stuk of wat mannen die in stilte en opperste concentratie hun bidonnen vulden met het wielerwater uit de fontein in Bedoin, vlak voor zij begonnen aan de klim. Het staat me bij als een sereen, haast religieus moment, waar respect en ontzag voor de De Kale Berg in het water werd weerspiegeld. Tot Frans uitgleed en bijkans door de fontein werd opgeslokt. Maar ook hij kwam boven.
De historische woorden van Douwe op de top zullen mij eeuwig bijblijven: pijn is maar voor even, roem is voor altijd.
Daarna de afdaling naar Sault, lekker eten en terug door de adembenemende Gorges de la Nesque.
Hoe mooi kan fietsen zijn….
