Gastenboek
Clubweekend 2016
-
Berichten
-
-
-
Daar sluit ik mij volledig bij aan. Het was supergezellig, warm, kletsnat en fris zonnig. Veel gezelligheid ook ’s avonds en toch nog een hele mooie tocht op zondag. Iedereen bedankt en zeker de AC voor dit mooie weekend!
-
-
Op tijd opstaan en alle spullen verzamelen. Het is eindelijk zo ver, clubweekend! Eerst met de spullen op de fiets naar Seryl. Al wat laat vertrokken van huis, ondanks dat alles al klaar stond de vorige avond. Gelukkig was de planning ruim, dus het vertrek was op tijd. Al was er wel even vrees dat ik nog op bed zou liggen. Geen idee waar dat vandaan komt. De reis verliep prima in goed gezelschap.
Dag 1
Aangekomen op de bestemming werden we al begroet door andere Trapstellers en kwamen nog meer langzaam binnendruppelen. Snel klaar maken voor vertrek, want er lag een deadline op 14.00u. Gelukkig konden we al de kamer in dit keer, dus snel omkleden en klaar maken voor vertrek. Als een van de eersten vertrok ik in een groep met aardig wat mensen. Die wilden niet langer wachten, want het was al voorbij de afgesproken tijd. Een grotere groep zou toch weer moeten splitsen, dus dan maar vertrekken. Op voor de eerste 80+ kilometers. Al kort na de start kwam er een natuurlijk knip op de groep. Een aantal reden verkeerd en moesten weer terug en er was wat kleine materiële pech.De groep bestond toen nog uit Rob, Jan vW, Seryl, Herman, Fred, Joke, Jan Willem en mijzelf. Het was een leuke club geworden met mensen die goed aan elkaar gewaagd waren, alsof het zo moest zijn. Al snel waren we bij de grens met Duitsland en er hoefde nog weinig geklommen te worden. Lekker laten rollen naar Schleiden, even een steile pukkel over en weer door. Daarna kwam het klimwerk van deze rit. Later zouden we weten waarom dit de Hellberg was. De beklimming ging prima, er werd netjes gewacht totdat iedereen boven was. Daarna rustig hobbelen over de kam en daar kwam de afdaling. Het wegdek was slecht, maar het werd ook niet beter. Van gebroken asfalt naar gruis. Haarspeldbochten worden dan een stuk minder leuk. Toen er ook gras en mos op de toch al natte ondergrond kwam, was de pret er al helemaal wel af. Blij dat we het allemaal overleefd hadden gingen we verder. Ik had iedereen even op de foto gezet, met hun gezichten van opluchting. Snel achteraan sluiten en dit vergeten. Helaas was ook het vervolg slecht. Veel rommel op de weg en een bocht naar rechts over een brug. Dat kwam voor mij slecht uit, uiteindelijk naast de weg gekomen (die niet te onderscheiden was van de berm). Bij het weer opkomen van de weg ging het even mis. Mijn achterband was lek geraakt en binnen seconden reed ik op de velg. Hard geroepen dat ik lek was, gefloten naar de voorliggers, maar die stoven door. Behalve Jan vW, die gelukkig mij vergezelde bij het verhelpen van het vervangen. Ik baalde flink, want nu stond ik gelijk al op scherp voor het weekend. Nog maar 1 reserve over.
Snel vervangen, oppompen en weer door. Joke belde dat ze ons miste en we spraken af dat we de groep beneden konden vinden voor de pauze. Al vlug sloten we aan en konden we even bijkomen van dit alles. Met goede moed weer verder, nog een kleine klim en daarna de grote bult op naar waar ons hotel zich bevond. Die begon mooi, vanuit Dedenborn omhoog. Het verloop was mooi, de omgeving ook. Genieten nu het kan, morgen zou minder worden. Enkele steile stukken waren vervelend, maar gelukkig nooit lang. Dat was gelukkig de laatste van deze rit. De benen moesten alleen nog wennen. Ik spaarde voor de volgende dag, want dan moest het echt gebeuren. IJdele hoop, zo moest blijken. Het laatste stuk was weer zo goed als vlak hobbelen. Rob besloot nog even om de valbestendigheid van zijn Garmin te testen. Volgens mij is die geslaagd en ging de Garmin als vanouds door. Alleen even weer aanzetten. Bij het hotel zat al een grote groep van de Belgische specialiteiten te genieten.
Het avondeten werd al snel daarna opgediend. De compositie verbaasde velen, maar was geheel in stijl met het hotel zelf. Wat blijven hangen in de tijd. Gelukkig vereerde Marco ons met zijn aanwezigheid en wilde het toeval dat ook Erik precies dit hotel had gereserveerd voor de nacht. Alles was even vergeten en het werd een gezellige avond. Voor mij helaas wat kort, dus daarover laat ik graag anderen wat vertellen.
Dag 2
De vooruitzichten waren niet goed voor de zaterdag. Dat zette sommigen aan tot drinken. Om te vergeten of om moed te krijgen, ik durf het niet te zeggen. Op de ochtend zelf was de voorspelling helaas ook waar geworden, de regen kwam gestaag naar beneden vallen. De meesten hadden zich toch snel uit bed getrokken en stonden klaar, zij het met enige vertwijfeling. Om 11.00u was er wel genoeg gewacht en vertrokken de eerste mensen, het onbekende tegemoet. Ook ik vond dat het wel er van moest komen. Op naar de 125km Bütchenbachclassic, met mooie namen als Côte de Wanne (lees: Côte de Spineux) en ook een van de beruchtste van België, de Côte de Stockeu (of Stele Eddy Merckx). De frisse moed verdween bij mij al aardig snel. Binnen 20km al natte sokken, dus dit zou geen leuke rit worden. Gelukkig werd het na een uur al beter. De groep om mij heen had veel bekende gezichten van de vorige dag. Seryl, Herman, Joke, Fred, Jan Willem en Rob. Deze club werd compleet gemaakt door Marco, Hans, Sebastiaan P, Chris en Ronald. Twaalf mensen die ook weer goed aan elkaar gewaagd waren. De eerste was Mont le Soie die we moesten overwinnen. Geen bekende naam, dus snel weer door. De officieuze Cote de Wanne via Spineux, want de ‘échte’ begint in Grand-Halleux, bij het kerkje waar we even stil stonden. Daar memoreerden de oud-strijders nog even over hun overwinningen. Vlak voor de top van Wanne ging ik even de strijd aan met Marco en Sebastiaan. Als eerste boven, maar toch niet de snelste tijd. Het verschil tussen realiteit en Strava.Na kort wachten tot we compleet waren even overleg over het vervolg. Het weer speelde ons geen parten, maar we wilden even stoppen voor eten. We zouden doorrijden naar Stavelot en daar stoppen voor de lunch. Na een mooie afdaling van de Wanneranval (klinkt zo lekker) lieten we de Stockeu nog even rechts liggen. Of het nog in de hoofden speelde tijdens de lunch weet ik niet. Veel waagden zich aan lasagne met veel kaas. Ik besloot om tactisch voor pasta zonder veel vet te gaan. Daar naast was het opwarmen en opdrogen geblazen. Toen wij aan het afrekenen waren kwam de gruppetto Arno zich al aandienen om onze plaats in te nemen. Helaas meldden zij ons ook dat het inmiddels weer regende buiten. Op naar de Stockeu dan maar, leuker zou het niet worden. De regen viel nog wel mee, maar de beklimming allerminst. Constant voelde ik een erg vervelende spanning op mijn benen. Kon het nog erger worden dan dit? Ja hoor, moeiteloos werd de beklimming zwaarder en piekte even ruim boven de 20%. Dat na al een akelig gemiddelde van rond de 10% over de eerste honderden meters. Aan het eind was het alles of niets, op naar de top. It ain’t over ‘til you hear the sound of your end credits. Nog even stilstaan bij Eddy, wat foto’s maken van alle toppers die de Stockeu bedwongen hadden. Daarna naar links en niet de rest van de klim. Er volgde een lelijke afdaling en na een te scherpe bocht rechts ook alweer de volgende beklimming. No rest for the wicked, laten we maar zeggen. (There’s no hope for the weary, if you let them win without a fight.)
Gelukkig dit keer een afdaling naar mijn hart, dus lekker hard. Weer even verzamelen en we misten twee, Joke en Seryl. Even terug om te kijken of er wat aan de hand was. Inmiddels was de regen erger aan het worden. Niemand had nog de zin om de 125km te gaan doen en om iemand te laten staan met dit weer was al helemaal geen optie. Even terug gaan om ze snel te vinden. Gelukkig waren ze allebei snel terecht, zonder grote problemen. Unaniem werd besloten om de 93km route te laden en ons snel naar het hotel laten leidden. Zo snel mogelijk door vanaf nu. Alles was inmiddels wel doorweekt bij mij, geen regenjas meegenomen op deze tocht. Nu alleen nog maar focussen op doortrappen. Kort achter mij zag ik alleen nog maar Fred. Toch maar doorgegaan, want stoppen zou voor mij alleen nog maar slecht uitpakken. Zolang ik Fred maar bij mij zou houden kwam het vast goed, alleen komen te zitten was geen optie. Gelukkig dacht Fred daar net zo over. Na een rare klim toch even stilstaan om te kijken. Even eten en drinken en sanitaire stop. Een teller in mijn hoofd liep, hooguit 5 minuten stilstaan. Daar melden zich nog Sebastiaan en Jan Willem. Zij hadden de informatie dat de rest was afgeslagen om de route korter te maken. Begrijpelijk, maar wij moesten nu toch maar gewoon door. Nat waren we toch al. Met een omweg kwamen we ook weer in de buurt. Mijn energie raakte langzaam aan wel op. Nog een afdaling, scherpe bocht naar links. Mijn concentratie werd al minder, dus oppassen in die laatste kilometers. Jan Willem was inmiddels al vooruit gegaan. Ik zag hem nog een keer omkijken en daarna was hij verdwenen. Ik kon hem geen ongelijk geven. Fred en ik wachtten nog kort even op Sebastiaan, die langs de kant stond. Hij had geen route, dus die konden we niet achterlaten. Nog een rare omweg met slecht wegdek en inmiddels middenberm. Navigeren ging niet lekker meer. Rare slingers, maar gelukkig al snel het hotel weer in zicht. Iedereen was er goed vanaf gekomen en het er over eens dat het zo wel goed was geweest.Snel onder de douche, helaas niet zo warm als gehoopt, maar al snel wel boven de buitentemperatuur. Fietsen werden gepoetst totdat ze er weer uitzagen als vrijdag. Luisteren naar wat anderen hadden meegemaakt, anderen kapot zien binnenkomen. De ene had wel 300 meter gerold voor de lunch, de ander was even een meertje om gegaan. Al met al een dag om snel te vergeten. Aan het eind van de middag was iedereen weer fris en kon er in het zonnetje worden geborreld. Vol verwachting wat het avondeten nu zou brengen. Stille hoop op een BBQ, maar helaas niet voor ons. Wij hadden weer een verrassing van de chef.
Dag 3
De zondag was weer de dag van vertrek. Alleen niet voordat er weer gefietst zou worden. Bij het openen van de gordijnen dit keer stralende zon. Mensen ritsten hun tenten open en begroetten de dag. Snel aan het ontbijt, om hier zo zoveel mogelijk van te genieten. Er werden weer groepen gezocht om mee te fietsen. Ik hoorde afstanden waar ik niet blij van werd. 42 en 65km waren afstanden voor een dag als gisteren. Vandaag moest er nog alles uitgehaald worden. Gelukkig dachten Jan en Tim er net zo over. 82km moest goed haalbaar zijn, desnoods nog een rondje er achteraan, als er tijd over was. Eerst moest er gepind worden in Bütchenbach voor de afrekening van het hotel. Dat begint al lekker, dacht ik. De route moest nu in omgekeerde richting worden gereden. Goed opletten dus, want dan krijg ik geen waarschuwing als we verkeerd rijden. Het zou wel loslopen, dacht ik. Voor nu was alles nog duidelijk. Geen idee waar de route precies heen ging, we lieten ons verrassen. Al snel kwamen we op een van de Vennbahnen, die het gebied rijk is. Heerlijk fietsen tussen de bomen, stations en seinpalen. Tim ging als een trein en ik probeerde mijn wagonnetje aan te haken. Door Sourbrodt en daarna langs mooie vergezichten, frisse bosluchten en misschien uitgeknepen kabouters. Toch ook al snel weer pittige klimmetjes en mijn benen waren niet fris meer. We waren nog niet op de helft van de route, dus dat werd nog volhouden. Tim en Jan gingen er elke klim in een mooie tred vandoor. Boven wachten op mij, want ik had als enige de route. Dat was mijn zekerheid voor deze tocht, ver zouden ze niet komen 🙂Als snel een mooie afdaling naar de mooie stad Monschau. Daar kort de toerist uitgehangen en ook een geholpen op de gevoelige plaat te komen met willekeurig welk gebouw. Snel weer door dus maar, genietend van het weer en de mooie klim op de Schleidenerstrasse. Ook weer een hele mooie snelle afdaling die vol benut kon worden. Nog even zwaaien naar de ghostrider, die ons daar tegemoet kwam, maar geen strobreed in de weg legde. Daarna mooi langs de Oleftalsperre kronkelen en op naar wat de laatste klim had moeten zijn van deze route. Het duurde mij lang genoeg. De komende 10 kilometer moest er bijna 300 meter worden overwonnen. Het bleef ellenlang doorgaan rond de 5 %. Geen klim voor mij, niet met deze benen ook nog eens. Gisteren was zwaar geweest, merkte ik eens temeer. Jan en Tim waren als een trein snel uit zicht. Gelukkig werd er weer gewacht, want ik had de troef. Helaas weer een klim en weer moest ik laten gaan. Mijn energie raakte op. Dat vertaalde zich in een navigatiefout. Bij een rotonde rechts in plaats van links. Zoals gezegd, geen waarschuwing. Wel een lekkere afdaling en voor het eerst een ‘prospect’ gezien van een motorclub. De gedachte om dit ook maar te doen bij het Trapstel kwam in mij op. De roze lijn op mijn Garmin was er ineens niet meer. Stoppen en kijken waar het mis ging. Nu was de schade hopelijk nog beperkt en konden we nog ruim voor 14.00u terug zijn. Dan maar zonder lunch of extra rondje. Het enige nadeel was dat we de zelfde heuvel nu op moesten, inclusief het opgebroken wegdek met brokken als tennisballen. Als klap op de vuurpijl ook nog eens regen. Stoppen of doorgaan? Het werd 2 tegen 1 om door te gaan. Het duurde niet lang voordat we de rotonde terug hadden. Nu de goede kant op. Tim ging er weer als een trein vandoor, want het ging lekker naar beneden. Jan vergezelde mij gelukkig in deze laatste kilometers, want mijn koek was wel op en ook alweer het gevoel van natte sokken.
Daar doemde Büllingen al op, dan is het niet ver meer. Hier kende Jan de route ook alweer. Gelukkig maar, want voor mij hoefde het niet lang meer te duren. Weer terug bij het hotel waren daar ook de anderen alweer terug. Wij hadden toch een respectabele 98km gereden. Erg lekker gereden en dus ook tevreden over deze goede afsluiting van het weekend.Snel nog douchen en alles verzamelen om de kamer te verlaten. De schade inventariseren bij de receptie, maar die was voor mij te verwaarlozen. Anderen keken meesmuilend, maar voor mij was het begrijpelijk gezien mijn slaap en verdere toestand.
De terugreis werd ingezet, eerst nog via toeristische routes en later via gebaande wegen. Ook onderweg nog veel regen gezien. Ook hebben we ons verbaast over de volksstammen die uitliepen voor de uittocht van de TT. Al kort na Apeldoorn (A50) werden ze al gesignaleerd, maar het toppunt kwam toch net boven Zwolle, met biertafels en grote partijen BBQ’s in de berm en naast gelegen velden. Op tijd weer thuis en gelukkig ook heelhuids. Onze auto begon wat raar te doen voor Groningen. Lekke band? Stukke as? We hadden geen idee, maar het werd niet beter. Achteraf bleek dat de wielbouten los zaten. Gelukkig dat er niets ergs gebeurd is, kunnen we nu zeggen.Iedereen bedankt voor een leuk clubweekend. In het bijzonder de AC!
-
-
-
ik was er dit jaar niet bij maar dankzij het verslag van Jan ben ik weer helemaal op de hoogte. bedankt Jan.
-
-
Eens, sowieso is de tekstdichtheid op ons gastenboek wat afgenomen. Jammer maar een wijs man vertelt mij steeds ‘dat komt wel weer goed’.
Gelukkig hebben we de foto’s nog van het clubweekend en ze zijn hier te vinden.
Meer foto’s zijn welkom, stuur ze naar de AC en we voegen ze toe
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.