Gastenboek
Dwars door het land
-
Berichten
-
-
Wilt u naar het begin van de koers navigeren ? De Garmin die vraagt naar de bekende weg ? Dat begint lekker.
Ik heb via een website een route gemaakt van Hellevoetsluis naar Groningen. De website wilde me via de Noordoostpolder sturen. Dat is natuurlijk niks, saai leeg en speelbal van de wind. Dan maar een extra knooppuntje in Ermelo aanmaken, nu liggen de heuvelrug en de Veluwe aan mijn voeten. Maar eerst moet ik dus goed de straat uitkomen, want hoewel mijn route toch echt begon voor de deur van het ouderlijk huis wil hij nu dat ik naar een dijk fiets waar ik nog nooit van heb gehoord. Het zal wel, ik heb er zin in en Spijkenisse kan ik ook wel vinden zonder een computer. Mijn vrouw staat enigszins bezorgd in de deuropening, ‘doe voorzichtig’ .Mijn moeder, toch nog net op tijd wakker om te zwaaien herhaalt dezelfde boodschap. Natuurlijk doe ik voorzichtig, ja het is een eind 312 km maar ik ben er zelf bij. De ketting snort, de wielen zingen, ik ben onderweg. Al twee jaar had ik het plan maar het paste nooit in de planning. Van mijn oude leven, naar mijn nieuwe leven. Geboren in Vlaardingen opgegroeid in Hellevoetsluis. ‘Gevlucht’ naar het hoge noorden. De Randstad uit, weg van de drukte, de druktemakers, de schreeuwers, het uiterlijk vertoon. Niet mijn wereld. Ik rijd door de Bernisse, het eerste stukje natuur. Het beetje wind wat er is duwt me licht in de rug. Spijkenisse wordt bereikt, ik steek de Oude Maas over. Een duwboot komt ronkend onder me door, de zon verzilverd de Oude Maas terwijl diep donker kool onder me door glijdt. Navigeren door groot Rotterdam valt niet mee. Gelukkig is het nog vroeg, zijn de straten nog grotendeels leeg. Ik ontwaar de Brienenoordbrug, Gouda moet ik nu volgen. Op dat moment nestelen de amazing stroopwafels zich in mijn hoofd.
Ik ga naar Gouda
En ik kom nooit meer terug
Ik ga naar Gouda
Over de BrienenoordbrugIk zing het hardop. Slaat de eenzaamheid nu al toe in mijn hoofd, of hoort dit erbij als eenzame fietser ? De Nieuwe Maas over en rechtsaf. De vertraging door het spoorzoeken door Rotterdam wordt al slingerend langs de Lek goed gemaakt. Ik heb de vaart er goed in, de wind is nog steeds volledig afwezig. Eerder in de week zou hij met drie a vier uit het zuidwesten komen, ideaal, ik zou zonder zelf moeite te hoeven doen naar Groningen geduwd worden. Het liep toch iets anders. Bij Lopik de beroemde televisie toren. Ik vind het maar een pruts torentje, de kerstverlichting zit er ook niet in natuurlijk. Nieuwegein ligt aan mijn voeten. Spinvis zingt zacht in mijn oren dat het herfst is in Nieuwegein. Het zal de dichterlijke vrijheid zijn. Net als Rotterdam blijkt ook groot Utrecht een beproeving om de juiste weg te blijven volgen. Plotseling verschijnt in mijn Garmin de Utrechtse Heuvelrug en voor ik het doorheb laat ik de randstad achter me. Ik kom langs Austerlitz, laat de pyramide voor wat het is. Bij Hoevelaken doe ik mij tegoed aan Cola met suiker, Snickers en wraps met kip. De wind is gedraaid inmiddels. Hij komt uit het Noorden, dat maakt het straks niet makkelijker, maar goed. Er is nu geen weg meer terug. Dus door naar de Veluwe. De lente heeft de Veluwe nog niet echt in vuur en vlam gezet maar het blijft een prachtig gebied. Vlak onder Zwolle maak ik wat onnodige extra kilometers, de Garmin ziet wegen op plekken waar ze niet liggen. Sowieso ben ik een kluns met de Garmin dus ik wijs in dit geval maar geen schuldige aan. De Ijssel over, eerst met de fiets aan de hand een enorme trap beklimmen. Even Pauze bovenaan de trap, het thuisfront informeren over de voortgang. Ik voel me nog goed, maar ik voel ook dat dit niet zo gaat blijven. Ik zal binnen nu en een uurtje wat moeten eten. Dat uurtje laat ik te lang wachten, luisteren naar de signalen van mijn lichaam is niet altijd mijn sterkste punt. Er is vast iets te eten in Hasselt. Ik moet denken aan ‘Die Doek Jongens uut Hasselt’ en verdomd op het moment dat ik het denk komt de ‘General Lee’ me echt voorbijgereden. Of wordt ik nu toch langzaamaan waanzinnig ? Bij Hasselt zou ik wat moeten eten maar mijn lichaam luistert niet meer naar mijn geest. Ik rijd gewoon door. Bij Meppel rijd ik op een kruising verkeerd en plots sta ik geparkeerd, ik sta zeker een paar minuten gewoon stil. Ik kan niet verder, ik moet eten en drinken. Als een Bijbelse verschijning wappert in mijn ooghoek een Aviko vlag en een Amstel vlag. De laatste laat ik voor wat het is. Die eerste dat is mijn redding. In de schaduw van het pand plaats ik mijn fiets tegen een tafeltje zodat ik hem kan zien. In Meppel is niet veel anders te beleven dan fietsen stelen tenslotte. Ik bestel een grote friet en frikandel, toegegeven heel Bijbels is het niet. De cola, wederom met suiker, is dat wel. De uitbater is rechtstreeks uit een van de Bijbelse plagen gestapt. Vind je het mooi die fiets daar tegen de tafel ? Ik wil hem graag in het zicht houden, zeg ik. Daar verderop is een fietsenstalling, ik heb die tafel daar niet staan om jouw fiets tegenaan te zetten. Die is voor klanten. Oke, maar die gaan daar nu echt niet zitten, probeer ik nog. Zeg jij bent hier niet de baas hè, jij bent klant je moet doen wat ik zeg. Normaal gesproken had ik hem nu in zijn friet gaar laten koken maar de vraag om eten en drinken wint het. Ik zet mijn fiets in de stalling en zoek een plek waar ik hem in de gaten kan houden. De friet en frikandel kan ik al niet meer fatsoenlijk weg krijgen, ik moet het naar binnen duwen. De cola smaakt gelukkig, duidelijk is dat mijn lichaam protesteert. Te lang gewacht, beginnersfout. Toch krijg ik na de onderbreking de boel weer goed op gang, de wind blaast me wel flink tegen. Het is niet anders, niet druk maken om dingen die je niet kunt veranderen. Ik kom door Wapserveen en Appelscha, Fochteloo en Veenhuizen. Daar realiseer ik me dat mijn route geen 312 km maar ca. 340 km zal blijken. De extra slingers en de manier waarop de route berekend is, met rechte lijnen, maakt hem te lang. Althans voor vandaag, het is acht uur, over drie kwartier wordt het donker. Ik bel het thuisfront en vraag ze naar Norg te komen. Voor het pannenkoekenhuis knijp ik in de remmen, ik sta 20 meter van het geboortehuis van mijn vrouw. Cruciaal onderdeel van het nieuwe leven wat ik in het Noorden heb gevonden. Het moest zo zijn bedenk ik mij. Ik kijk op de teller en zie dat ik in de 312e kilometer zit. Het doel wat je wilt bereiken is niet altijd daar waar je denkt dat het is.
-
-
-
-
-
mooi he, dat randonneurswerk ! en na een 300+er ga je vanzelf verlangen naar een 400+er, haha
-
-
-
Prachtig avontuur en beeldend opgeschreven!
Ik doe het je niet snel na, nu al helemaal niet 😉 -
Tja cafe De Watertoren in Meppel. Niet klantvriendelijk en smakelijk dus. Goede tip om te onthouden!
Overigens, genoten van je verslag Marco.
-
Respect !
-
-
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.