Gastenboek
Fietsen in Nieuw-Zeeland
-
Berichten
-
-
Fietsen in Nieuw Zeeland: hoe lang nog?
In januari hebben we op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland gefietst. In vijf weken een ronde van 2000 kilometer: 21 etappes met tussendoor 6 rustdagen. Routes van gemiddeld bijna 100 km met uitschieters naar 140. Heuvelachtig met toppen van 1000 meter.
Het vliegtuig vliegt vanuit Schiphol via Dubai, Melbourne en Auckland naar Christchurch. Precies 12 tijdzones. Verder en langer kun je niet vliegen tenzij je de wereld rondgaat. We zijn negen fietsers (vier vrouwen en vijf mannen), tussen de 31 en 69 jaar, met twee begeleiders ( een voor de keuken en een voor het materiaal, fietsen en tenten). Cycletours (Sawadee) is het reisbureau waar we geboekt hebben. Mensen met geld en vrije tijd. Pensionado´s, mensen between jobs zijn of net klaar met een studie. Het individuele fietsniveau is heel verschillend, van fietssandalen tot klikpedalen, van 0 tot 15.000 fietskilometers per jaar. De toerfietsen zijn in Nieuw Zeeland gehuurd. We slapen in tenten. Een busje rijdt mee voor de bagage en de inwendige mens onderweg.
Vanuit Christchurch over rustige wegen door een vlak landbouwgebied naar Methven en Geraldine. De akkers zijn groen en vruchtbaar door een uitgebreid irrigatiesysteem. Het lijf moet wennen aan het zadel. In de regen schuurt de kleding en komen de eerste pijntjes. We gaan op weg naar het hart van Nieuw-Zeeland met het blauwe blauw van de meren Lake Tekapo en Lake Pukaki. Kamperen met majestueus uitzicht op Mount Cook. Heldere sterrenpracht aan de waterkant. De omgeving is leger geworden. Bruine heuvels met hooguit schraal grasland. De wegen vol toeristen.
Verder op weg naar het zuiden: Omarama en Cromwell met fruitstalletjes langs de kant van de weg. De Betuwe van Nieuw-Zeeland. Via Kawaran Bridge waar het bungy-jumpen is ontdekt naar Queenstown. Klimmen naar Wanaka over New Zealands highest road door een wintersportgebied met stijgingspercentages van dik boven de 10%.
Als we door het groene regenwoud via de Haast-pas de doorsteek naar de Tasmanzee maken komt de regen met bakken uit de lucht. Overal is water. Tientallen watervallen komen uit de steile rotsen. Rivieren over de weg. We worden door en door nat. Maar later bij de oneindige zee met verlaten kei stranden, is het droog.
Honderden kilometers volgen we Highway 6. Er zijn geen alternatieven om van het zuiden naar het noorden te gaan. De gletsjers Fox Glacier en Franz Josef liggen in het regenwoud, vlakbij de zee. Wreed om te zien hoeveel kleiner ze geworden zijn de afgelopen jaren. Ook hier slaat de klimaatverandering toe. Boven de gletsjers ronken de helikopters. Ze vliegen af en aan met toeristen die de gletsjers van bovenaf willen bekijken. Ook zijn er excursies waarbij je over de gletsjer kunt wandelen.
De zee blijft ons aan de linkerkant vergezellen naar het noorden: Ross Beach, een oud mijnwerkers plaatsje met het Historic Empire Hotel, waar de tijd heeft stil gestaan. Doorleefde mannen hangen er de hele dag doelloos rond en maken ’s avonds hartverscheurende country muziek.
Tussen Greymouth en Westport pauzeren we bij de Pancake rocks. Naarmate we noordelijker komen wordt het drukker. Het is lekker warm. We hebben een paar campings pal aan zee. Maar fietsers zijn geen zwemmers.
We verlaten de westcoast en rijden tussen Murchison en Motueka langs landerijen met kiwi’s, hop, bessen, appels en peren. We passeren het Abel Tasman national park. In Motueka trekt een orkaan over. Gelukkig hebben we een rustdag en slapen in cabins (huisjes) en niet in tenten. Aan de westcoast waar we een paar dagen geleden fietsten heeft de orkaan bruggen verwoest. Mensen moeten overnachten op de autoweg. Ook spoelen huizen weg.
Aan de noordkust langs waddenzee-achtige modderbaaien naar Nelson en Picton. We verruilen Highway 6 voor een rustieke smalle weg waar geen vrachtwagens kunnen komen, met uitzicht op prachtige fjorden. Zalig. Maar we komen toch weer in de drukte als we langs de oostkust gaan rijden. Via Blenheim, de plaats in Nieuw-Zeeland met de meeste zon. En de zon schijnt inderdaad als we er dwars doorheen rijden. Over te drukke wegen naar Ward en Kaikoura met walvis- en dolfijnenexpedities. Vanwege eerdere aardbevingen wordt er veel aan de weg gewerkt.
De meeste deelnemers reden op hun limiet. De tocht was zwaar door het weer en door het kamperen. Iedere dag tent opzetten, afbreken. De hele dag buiten. Kamperen naast een bulderende zee, begraafplaatsen, vliegvelden of in the middle of nowhere. We hadden veel geluk met het weer. Soms was het koud, maar meestal zomers warm met uitschieters naar meer dan 30 graden. Slechts 4 regendagen met bakken nattigheid. Weinig wind tegen. We zijn bruingebrand en zitten onder de muggenbulten. Iedereen is wel een paar dagen ziek, zwak of misselijk geweest. Gelukkig was er dan paracetamol en ibuprofen. Het was mooi, soms heroïsch. Weinig cultuur maar des te meer afwisselende natuur (bergen, meren, zee), bloeiende bomen en struiken, krekels, walvissen en dolfijnen.
De route ging vooral over State Highways. Met goed asfalt. Slechts 7 lekke banden. Doordat het land dun bevolkt is zijn er weinig wegen. Maar de wegen die er zijn, zijn druk met veel verkeer waardoor nogal wat beesten sneuvelen. Smalle wegen zonder vluchtstroken, net breed genoeg voor twee vrachtwagens. Soms one lane bridges. Nauwelijks fietspaden. Bij tegemoetkomend verkeer worden fietsers naar de kant geduwd. Vooral vrachtwagens komen met donderend geweld en hoge snelheid vlak langs gescheurd. Massa’s vakantiegangers die het eiland bezoeken in auto’s, campers en caravans.
Het verkeer neemt toe. De vraag is dus hoe lang je nog zo’n fietstocht door Nieuw-Zeeland kunt maken? Het is ons zonder ongelukken gelukt. Een mooi ervaring!
Leo Heijne
Groningen, voorjaar 2018 -
-
Mooie voorbereiding op de Noorderrondrit Leo. Tot dan.
-
-
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.