Gastenboek
Inspanningstest
-
Berichten
-
-
‘Fietst u veel’? vroeg ze terwijl ze me streng aankeek. ‘Uh, nee, niet echt veel’, antwoordde ik. ‘Wat is veel?’, vroeg ik me koortsachtig af. In dit soort situaties heb ik altijd het gevoel dat er haast is en dat er binnen zo kort mogelijke tijd met uiterste precisie geantwoord moet worden. Inmiddels zat ik al met ontbloot bovenlijf, dat was voorzien van licht bijtende zuignapjes, op de fiets. ‘Jaap Vis fietst veel’, bracht ik uit.
‘Doet u veel aan sport?’, was de volgende vraag. Mijn wijde zomerbroek met sandalen als aankleding van mijn onderlijf maakten mij tot een belachelijke verschijning. Waarom had ik niet even de gelegenheid gekregen om mijn sportkleding aan te trekken? Met de minuut voelde ik me sulliger. ‘Nee, Jaap Vis sport wel veel’, was mijn antwoord.
‘Wie is Jaap Vis eigenlijk?’, vroeg ze. ‘Dat is de man die je ziet fietsen of hardlopen als iedereen al naar bed is, of nog op moet staan. De man die altijd nog even doorgaat als de rest er afgemat de brui aan geeft, de man die non-stop op de fiets alle provincies van het land aandoet en als voorbereiding daarop ‘fietsen in het donker’ heeft uitgevonden. Hij wil altijd verder dan de vorige keer, dus er komt een moment dat hij niet meer van zijn fiets afstapt. U heeft hem vast wel eens voorbij zien komen’, zei ik. Ze keek me verwonderd aan, schudde licht haar hoofd en antwoordde: ‘Ik ken geen Jaap Vis’.
Inmiddels startte ik, vooral lucht trappend, in het lichtste verzet. Even later dwong de fiets me steeds meer kracht te zetten. Straaltjes zweet liepen mijn zomerbroek in. ‘Iedereen kent Jaap Vis, alleen niet iedereen weet dat al’, was het laatste wat ik uitbracht voordat de fiets me dwong tot het uiterste vol te houden. Hoe goed ik ook mijn best deed, het was allemaal niks vergeleken met wat Jaap presteert. Het voelde daardoor zinloos, maar plots kwam er een enorme rust over me. Jaap Vis zou ik toch nooit kunnen evenaren. Dus dat kon ik loslaten. Het is een kwestie van het vinden van je eigen doel in het leven, wel of geen prestatie. De fiets leek ineens soepeler te lopen. Visolie? Wie weet. Een stuk lichter verliet ik het laboratorium. Wat een simpele vraag toch kan bewerkstelligen. -
Prachtig beschreven Astrid. Ik ken je nog niet maar als je met dezelfde passie fietst zoals je schrijft zit het helemaal goed met je.
-
Zo zie je maar Astrid. Jouw verhaal over de sporttest zorgde ervoor dat ik helemaal vergat wie je bent. Terug op aarde kwam ik weer bij mijn positieven. Wat zullen we lachen hierom op de a.s. barbeque.
-
-
Prachtig verhaal, Astrid / Wim. Aan de beschreven kledingstijl vermoed ik dat Wim de schrijver is.
Tsja…mensen die Jaap Vis niet kennen. De leegte van hun levens schokt mij
-
-
Het was toch echt Astrid en niet Wim.
-
-
Mooi geschreven
-
-
-
deze fietsclub wordt zo langzamerhand een filosofische club met merkwaardige leden van allerlei pluimage en beroepsgroepen die voor zonsopgang en na zonsondergang (is dit een pleonasme ?), op 3000 meter boven of 10 meter onder zeeniveau, tijdens een skivakantie, bij 37C en bij -10 C, gegeseld door hagelstenen zo groot als eieren, in een laboratorium, op een zolder, in de garage, in zomertenue of met 5 laagjes, … kortom overal en altijd een onweerstaanbare drang voelen om op een fiets te gaan zitten. soms vraag ik me af waar dit allemaal eindigt. iemand een idee ?
-
Be very careful riding your bicycles. It gets addictive and before you know it, you will quit your job, sell your house and car, give all your possessions to charity and set off to cycle around the world!
Would anyone be so stupid 😉
-
Op verzoek van Geert Jan hierbij het vervolg en slot van “inspanningstest”:
Net na het douchen, voordat ik het pand verliet, kwam ik de strenge verpleegkundige nog tegen. Ze had me daarvoor de weg door de gang naar de douche gewezen. Hoe ze het precies deed, weet ik niet, maar ze bracht de boodschap duidelijk over: ik mocht niet over de gang met een handdoek om mijn bovenlijf. Dus liep ik braaf in mijn zomerbroek, die door het zweet zat vastgeplakt aan mijn benen en een vlug aangeschoten hemdje naar het douchehokje. Na wat geworstel om alles weer uit te trekken, voelden de koele stralen troostend. Onder die stralen gingen mijn gedachten door en ik was blij ze nog te kunnen delen met haar. Zo’n inspanningstest geeft blijkbaar toch een speciale band.
‘Weet u’, zei ik, ‘u denkt Jaap Vis niet te kennen, maar u zult zeker van hem horen. Er is namelijk niemand zoals hij. Hij zal voordat hij tot in het oneindige gaat fietsen nog van alles uitvinden. Het zal beginnen met ‘een eitje bakken op de fiets’, en er komt zeker nog een training ‘slapen op de fiets op verkeersluwe wegen’. ‘Ja, wie weet eindigt het wel met ‘sterven op de fiets’. ‘Dat laatste hoop ik niet overigens. Ik hoop dat hij nog voor die tijd ‘overleven op de fiets uitvindt’. Haar licht samengeknepen ogen verrieden dat ze ze me voorzichtig indeelde in een niet gevaarlijke, licht ontoerekeningsvatbare categorie. Om die reden besloot ze te zwijgen. Het maakte me radeloos dat ze niet openstond voor het geniale. ‘U begrijpt het niet’, zei ik. Zo iemand staat maar eens in de paar duizend jaar op!’. Ze draaide zich al van me af. ‘Gelukkig weten wij bij het Trapstel wel beter’, dacht ik. ‘Het is en blijft een club van uitverkorenen’. -
-
-
-
Weet je wat supercompensatie is, Astrid? Dat is als je een week niet veel mag fietsen omdat je wilt dat je lichaam op een hoger niveau komt. Een paar keer per jaar heb ik zo een week. Dan fiets ik maar 260 km. En dan kijk ik mijn vrouw eens in de ogen, knuffel mijn zoon en dochter,ga naar een toneelstuk. Ik ga stappen op Noorderzon. Ik eet in een restaurant,
Gelukkig duurt die periode maar een week. En dan ben ik extra gemotiveerd en sterk als een beer. (wel een 59 jarige beer overigens)
Ik moet helaas nog wat jaartjes werken. Maar daarna……
Het mooiste lijkt me om te luchtfietsen, of te ruimte fietsen. Een baan om de aarde te fietsen, wellicht de maan rond te fietsen. Dat lijkt me de ultime hoogtestage.
Of samen met Jan een rondje 3g op jupiter.
Iedereen kent Jaap Vis. Toen ik een paar jaar geleden wakker werd op de intensive care van zei de zuster meteen hallo mijnheer Vis. U heeft een klapper gemaakt. Ik weet hoe dat is want ik fiets ook. Ze kende me. Wellicht is ze me weer vergeten omdat ik zo lang onderweg was. -
Jaap, ik schoot al in de lach bij dat je een week niet ‘mag’ fietsen. Gelukkig zit de compensatie niet alleen in de beperking van slechts 260 kilometer. Ik vermoed ook in het ontvangen van veel liefde van je dierbaren en via culturele prikkels waaronder Romeo en Julia? Maar dat die liefde zo krachtig is om daarop weer maanden astronomische afstanden af te leggen, dat overkomt slechts een uitverkorene Je aspiraties gaan nog veel berder dan mijn fantasie rijk was. Ik weet zeker dat ze je naam ook kennen op de maan. We horen nog van je.
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.