Gastenboek
Mont Ventoux
-
Berichten
-
-
Een jaar in spanning geleefd en daar zijn we. Bijna 30 trapstellers zitten nu allemaal aan de maaltijd met wijn bier om de stoere beklimmingen te bepraten . Op dit moment heb ik een rustig moment en wil even een stuk schrijven , maar inspiratie genoeg . Jullie zijn benieuwd naar de verhalen maar de energie ontbreekt om even wat moois op papier te zetten. Een ding is duidelijk wij allen hebben het hier fantastisch dus verhalen komen een week later denk ik En het bezoek aan Matthieu is een prachtig emoties moment geworden.
Zal binnenkort meer van me laten horen dus groetjes vanuit Frankrijk met 30 graden gemiddeld -
De galibier stond voor mij op het menu tijdens de eerste dag van de tfl. De zenuwen gierden bij de deelneners door het lijf. Een pracht rit en bij de eeeerste checkpoint werd ik geweldig verrast door luuk Henrieke Jannie en Michiel. Voor mij een emomomentje. Het laatste stuk van de galibier was plots verandert inde muur van Oostum. De fysio heeft savonds mijn smile van mijn gezicht moeten masseren.
Wat een club. -
-
Voor het eerst. De film kennen we. 2 a 3 dagen geleden neergestreken in Roaix. In de bus van Fred, samen met Rob en JanWillem vrijdagochtend vertrokken. Na een voorspoedige reis komen we in de Drome terecht. Zo’ n 40 km vande bestemming. De Fransen zijn op de terugweg van hun vakantie en alras slipt het wegennet dicht. Gevolg, alle hotels zitten vol. Een aardige hotelbeambte doet een belronde voor ons. We laten ons verassen en iomen op een schier mooi plekje uit. Vergezeld van culinaire hoogstandje met bijpassende omgeving en dito zwembadje willen wij onze onvermaledijde clubgenoten die de volgende dag in diverse files staan, ons genoegen met hen delen, om hun smart iets te verlichten sturen we wat fotootjes rond door de whatappgroep. De culinaire ervaring heeft bij ons de verborgen talenten aangewakkerd en de nieuwe huisgenoten van nummer 17 flink geinspireerd. Begon het met met beef in rode uien wijnsaus, de volgende dag kip orientaal in biersaus en een flinke duit in het zakje door Michiel en Egbert, de derd dag met biefpoulet, salade met blauwschimmel kaas en peer. Wij komen om te fietsen. 11 uur s morgens aangekomen en Jaap Vis ziet dat het goed is. Hij slaat de ntocht van de leden waar vanaf de top van de Ventoux die hij na een nacht doorrijden vanuit Nederland maar meteen bedwongen heeft. Die zelfde dag ga ik met een clubje op pad, Wilma, JamWillem, Gerda, Fred en Rob. Heerlijke ervaring om door de Vaucluse en de Drome te touren. De eerste keer fietsen in Frankrijk, heerlijk, dit had ik jaren eerder moeten doen. Met de club op pad is altijd goed gezelschap 30 graden volle zon, inmiddels gemaaide lavendelvelden mooie vergezichten, idylische dorpjes, pleintjes die we aandoen waar terrasjes ons uitnodigens, het is hier goed vertoeven en de omgeving maakt de dranken en het eten alhier nog smakelijker. Een rotklimmetje gehad met percentages tegen de 20 procent. We noemen haar de etterbult.
En dan 2 dagen later het moet hem zijn. Met Ferry, Michel, Jannie, Hilko, Ron de Ventoux op. In de aanvang eerst even nog naar Bedoin. Shit ik ben mijn gereedschap, pomp en reserve bandjes vergeten. Geen probleem we helpen elkaar! Na een lichte klim over de madeleine, nee niet die we kennen, komen we in Bedoin. We gaan naar het terras van de film, een colaatje en koffie. Onderweg is het stil, ieder bedenkt wat hem haar te wachten staat.
Gisteren hebben we de wijnproeverij bezocht. De zoon van de eigenareese heeft ons verwend met een wijn die hij speciaal voor zijn moeder heeft gemaakt, omdat ze in het huwelijk is getreden. Rob keek eerst met pret oogjes naar het geheel maar blies verstandig de aftocht. Vanavond brengt het busje van Fred, hem met zijn reisgenoten naar Avignon. Hij gaat dan morgen naar Paris om van daar uit naar de States te gaan voor een conferentie over ruimte zaken. We gaan natuurlijk de tourist uithangen in Avignon en samen met Fred een fijne maaltijd consumeren.
De culinaire uitspattingen worden langzamerhand bekend. 4 Aspirant koks in huisje 17. Er zijn inmiddels zoveel goed bedoelde uitnodigingen uitgegaan om bij ons te komen eten, dat we er bijna wel een week aan vast moeten plakken. Misschien kunnen we een gezamenlijke bbq regelen en tussendoor een aantal beloftes inlossen.
Even diep naar adem slikken, Bedoin zij we net uitgereden en het gaat nu 22 km alleen omhoog. Alles lijkt stil te worden. Ieder voor zich maar toch samen……. Wordt vervolgd. We komen hier immers om te fietsen -
-
Jannie voorop met Hilko, ik met Ferry, Ron en Michel er 30 meter achter. De eerste keer het hoog gebergte in. De top is van mijlen ver zichtbaar en doet onheilspellend aan. Wat is er voor nodig om daar te komen. Velen zijn ons voorgegaan. Het eerste stuk gaat gemakkelijk na 5 km, er zit al een kwart op. Helaas blijkt dat achteraf, maar dat zou al snel duidelijk worden, een vrij Hollandse gedachte. We rijden het bos in en de weg gaat meer omhoog. Wanneer ga ik een ritme vinden? De combinatie van cola en sportdrank, die ik in een opwelling op het terras in Bedoin had gemaakt is geen goede. Samen met de spannng voor de klim werkt dit niet bijzonder prettig op de maag. Toch lijkt het alsof ik het ritme, of cadans te pakken krijg. Michel laat ik achter me. Ron en Ferry ga ik ook voorbij. Dit gaat goed! Verderop zie ik Hilko en hem haal ik ook in. Mijn god dit gaat boven verwachting. Jannie zie ik voor me rijden. In eens begin ik te twijfelen, Michel was al vaker de berg opgegaan, weet hij beter? Ga ik te snel. Je moet niet gaan denken! Zal ik straks toch even stoppen om op adem te komen? Mijn hart dreunt in mijn slapen. Heb ik wel genoeg getraind? Stop toch met dat denken. Ik stop en ga eten en drinken, dit mag niet verdomme. Hilko en Ron en Ferry komenvoorbij fietsen. Niet de achterste worden, want ik heb geen bandjes en pompje bij me. Wederom herhaalt zich voorgaande actie en rijd ik weer voorop. Ron roept, doe toch rustig, Hilko roept rustig aan. Toch is er een bepaalde trapfrequentie die het best loopt. Het verzet draait zwaar maar toch. Bijna het bos uit, vervloekte muggen. Even op adem komen de hele club komt weer voorbij, Jannie is ver weg. Wederom he hele clubje voorbij gereden, daarna verdwijnen Michel en Ferry verdwjnen voorgoed uit beeld. Het heeft dus wel degelijk te maken met een goede verdeling van krachten. Ik heb het niet goed aangepakt. Het kan me ook niet verdommen, boven gaan we komen. Hilko krijgt het zwaar, een rugblessure begint op te spelen. Het bos uit, Godsamme wat een uitzicht, t is maar goed dat ik oren heb, anders was mijn kop uigescheurd van de smile. Doorfietsen, doorgaan, fotografen met kaartjes,. Toch nog ijdel genoeg om te probern goed en soepel voor de camera te verschijnen. Vergeet het maar! He een waterbron, eindelijk kan ik die gore coctail uit mijn bidon gooien. Heerlijk koel fris water, dat is beter. Volgens mij gingen Hilko en Ron mij weer voorbij. Goed fris water aan boord, de percentages worden minder, de wint duwt mij de berg op. Ik wil niet als laaste eindigen. Doortrappen. Eindelijk komt de top in beeld. Jannie, Michel en Ferry staan boven. Michel biedt mij een snickers aan. Ik heb geen idee hoe ik die naar binen heb gewerkt. Ron en Hilko blijken toch achter mij te zitten. Met Jannie tegen het muurtje, ” godver begin ik bijna emotioneel te worden! ” , “hou dan alsjeblieft je bril op man!” Zegt de bikkel van ons clubje. Het sterke geslacht?
-
-
Mag ik zeggen dat er door de Ventoux gangers teleurstellend weinig gedeeld wordt met de thuisblijvers? Met uitzondering van het prachtverhaal van Ekko natuurlijk, maar dat moge duidelijk zijn.
-
-
mijn foto’s van de week
https://photos.google.com/album/AF1QipOiCdoKvX0UV82e1att1qdutmfbnFZxK3iJ1lih/photo/AF1QipMRgfrhaA-cxNqQFKyTLyW_ED8eNcbsjXQg4g61
Overigens ben ik na 2 halve pogingen gestopt met proberen iets te schrijven, Het internet was zo zwak dat het gewoon niet lukte. Ik wil nog wel een perrsoonlijk verslag schrijven.
Morgen.
En dan nog dit: You can’t always get what you want, but if you trie sometimes, you get what you need!!!
Bedankt allemaal -
Het was geen verwijt naar wie dan ook Jaap, gewoon bloed nieuwsgierig. 😉
-
-
Het is vrijdag 28 augustus, Bommen Berend. Aangezien deze jaarlijkse aangelegenheid voor mij ook werk gerelateerd is, moet ik helaas nog een halve dag werken. Daarna kan ik mij 100% focussen op de Mont Ventoux week. Wat heb ik hier lang naar uitgekeken maar tegelijk ook (als een berg) tegenop gezien! Iedereen die mee gaat heeft zijn eigen doelen en reden om deze Kale berg te beklimmen. Voor mij persoonlijk geldt, dat ik na 30 jaar wil afrekenen met mijn angsten om letterlijk te sterven op de fiets.
Vrijdagmiddag mijn kleding en spullen pakken én nog een paar uurtjes quality time met mijn lief. Om 16:00uur rijd ik naar Groningen om eerst mijn fiets, die nog bij Dik staat, en vervolgens Tiemen en Anton op te halen voor de reis. Tiemen zit nog samen met zijn lief aan de warme maaltijd, maar ik ben dan ook 10 minuten eerder dan aangekondigd. Na het pakken van zijn spullen, nemen we afscheid van Erna en rijden naar Anton. Onderweg nog even goedkoop tanken, zoals de vervoerscommissie het graag ziet.
Anton staat al in de startblokken. De ATB van Anton gaat als laatste op de drager en hij zorgt ervoor dat de fietsen zeer compact en super goed vast komen te staan met spanbanden. Mijn eerste leermomentje.
Wij hebben afgesproken dat we de nacht doorrijden en Tiemen en ik de chauffeurs van dienst zullen zijn. Anton rijdt liever overdag. Onderweg hebben we geen problemen en oponthoud dus zijn we binnen 13uur in Roaix, onze eindbestemming.Het is nog maar 8:15uur en tot onze verbazing staat de auto van Jaap er ook al. We zien echter alleen Maris, de dochter van Luuk. Zij vertelt ons dat ze om 6:15uur al waren aangekomen en dat Jaap en Hilko direct zijn gaan fietsen. Uiteraard! Logisch ook…. Hahaha….
We mogen pas om 14uur in onze appartementen, dus proberen we ons zo lang mogelijk te vermaken. We rijden naar Vaison la Romaine voor een ontbijt en koffie. Na de heerlijke broodjes en goeie koffie rijden we nog even naar het centrum, voor een sanitaire stop.
Als we weer terug rijden naar onze vakantiebestemming, komen we Hilko tegen, die even stilstaat om te kijken hoe hij het beste naar de appartementen kan rijden. Wij stoppen en zeggen dat hij wel achter ons aan kan rijden. Zo gezegd zo gedaan. Hilko vertelt ons dat hij en Jaap samen in Malaucene hebben ontbeten en dat Jaap is door gereden naar Bedoin om de Mont Ventoux op te rijden. Hij zelf is in Malaucene een stuk omhoog gereden om de benen te testen.Nu is het wachten op het opleveren van de appartementen maar gelukkig kunnen we wel al gebruik maken van de ligstoelen en het terras. Duf als we zijn leggen we ons zelf neer op de bedjes en genieten van de heerlijke temperatuur en de rust.
Gedurende de dag druppelen er steeds meer Trapstellers binnen en wordt het meer en meer onrustig op het park. Mensen willen fietsen, zwemmen, hun huisjes in, eten, etc. Daar hebben we Jaap inmiddels ook weer. Hij weet het niet precies, maar hij schat in dat hij in een zeer snelle tijd (1uur en 29 minuten!) de Ventoux is opgereden. Als er eindelijk een appartement en dus Wifi beschikbaar komt, blijkt dat Strava de rit niet (goed) heeft geregistreerd. Dat is balen. Want Jan Willem van Dijk heeft de week ervoor, in een extreem snelle tijd van 1uur en 24minuten, de Ventoux beklommen. En nu kan Jaap zijn tijd er niet tegenover zetten. Jaap baalt, maar aan zijn gezicht te zien laat hij het er niet bij zitten en zal later deze week nog een poging doen.Zaterdagmiddag worden de benen los gereden door een grote groep en ook worden er boodschappen gedaan voor het avondeten. Er is afgesproken dat ieder huisje zelf voor zijn boodschappen zorgt en dat er gekookt wordt voor de eigen bezetting. Natuurlijk worden er de rest van de week ook onderlinge afspraken gemaakt om gezellig met en bij elkaar te gaan eten.
Zondagochtend 9uur. Iedereen is nu van de partij en de samenstelling van de groepen alsmede de routes worden bepaald. Anton heeft meteen een ‘harem’ geregeld en zorgt ervoor dat er onderweg veel te zien is, regelmatig gestopt wordt om te fotograferen en te genieten van de omgeving en elkaar.
Groep Jaap en Erik willen weer naar de Ventoux, alhoewel Erik het nut van het klimmen van de Ventoux niet echt ziet zitten. Hij vindt zichzelf geen klimmer. Wij vinden dit vooral een tactisch statement want Erik is namelijk altijd als een van de eersten boven!
De groep waar ik bij aansluit bestaat uit; Wilma, Rob, Janwillem, Herwig, Ronald, Hilko, Fred en Robert. Met ons negenen maken we werkelijk een prachtige tocht door de omgeving van de Ventoux, met hier een daar pittige klimmen en mooie lange klimmen van 3,4,5%. Op elke top, kruispunt of afdaling wordt er keurig op elkaar gewacht.
En uiteraard nemen we ruim de tijd voor koffie met lekkernijen. En tussen de middag wordt er geluncht. Genieten doen we vooral. Van de omgeving, de uitdagingen en van elkaar. Er worden ondertussen ook plannen gesmeed om de Ventoux te gaan beklimmen. Morgen (maandag) moet het gebeuren, uiteraard vanuit Bedoin!Maandagochtend 8uur: Vroeg vertrekken is het motto, anders is het te warm. De groep bestaat uit dezelfde personen als gisteren, behalve Hilko. Hij heeft andere plannen. We rijden via Malaucene en de Col de la Madelaine naar Bedoin. Een heerlijk ritje, van zo’n 26 kilometer, om de benen op te warmen. Robert en Herwig willen direct door. Nerveus of bang voor de warmte!? ik weet het niet, maar we nemen afscheid en spreken af om boven op elkaar te wachten. Rob is vergeten om zijn bidons van huis mee te nemen en koopt ondertussen bij de fietsenmaker nieuwe. Deze hebben uiteraard een prachtig Mont Ventoux logo met tekst. Met ons zessen willen we eerst koffie drinken alvorens naar boven te fietsen. Er is totale ontspanning bij de groep. Wat mezelf betreft had ik verwacht zeer nerveus te zijn, maar het tegendeel is waar. Ik ben uiterst kalm en voel geen noemenswaardige spanning. De laatste plasjes worden gepleegd, Wilma rekent ondertussen de koffie af en een half uurtje later verlaten wij het terras in Bedoin. Bij de start wenst iedereen elkaar succes en vanaf nu is het ieder voor zich…
Het is mijn eerste keer en ik besluit om direct in het begin wat tempo te maken. Alleen Rob en Ronald volgen. Eenmaal in het bos, passeert Rob mij en rijd ik in zijn wiel een stukje mee. Zijn tempo vervalt al snel en ik wil en zal mijn eigen tempo blijven rijden, met een relatief lage hartslag. Dat is mijn strategie. Mijn doel is om niet te verzuren en niet naar de kloten te gaan. Dus ik passeer Rob en denk dat hij mij, zoals gewoonlijk, wel kan volgen. Ronald rijdt mij vervolgens voorbij en ik kijk achterom of Rob er nog achter zit. Nee, shit hij is er nu al af. Fiets ik te snel? Hanteer ik de verkeerde tactiek? Normaal gesproken rijden we om en om met elkaar naar boven, gewaagd als we aan elkaar zijn. Mijn hartslag zit op 154, dat is prima in het bos en zo aan het begin. Vanaf nu zal ik helemaal met mezelf moeten rijden, zonder de steun van Rob.
Fred en Janwillem komen mij ook voorbij zetten, maar geen Rob. Ben ik onbewust langzamer gaan rijden of zijn Fred en Janwillem in topvorm? Ze blijven keurig bij elkaar en ik zie ze steeds zo’n 100 meter voor mij rijden. Ik rijd het gat niet dicht, ik volg mijn plan. Ronald is inmiddels uit het zicht verdwenen, hij is dit jaar in een bloedvorm. Hij heeft inmiddels 12000km. in de benen en is bovendien 13kg lichter.
Het bos is saai, het duurt lang en tevens is dit het steilste stuk van de hele beklimming. Vanaf Chalet Reynard zal het makkelijker worden, is mij verteld. Ik rijd met een snelheid van 9 á 10km. per uur en kom niet echt in de problemen. Er zijn een paar klasbakken die mij inhalen, petje af, maar daarentegen haal ik zelf ook veel fietsers in. Ik kijk met regelmaat op mijn Node en zie dat ik nog steeds volgens plan rijd. Ver beneden mijn omslagpunt van 168.
Verrek daar zie ik Chalet Reynard opdoemen. Nu al? Maar dat valt mee, denk ik. Nu nog maar 6 kilometer. En ik zet nog eens aan. Mijn hartslag loopt op naar 163, nog steeds onder mijn omslagpunt. Dit voelt prettig aan, zo vanaf Chalet de eerste bocht in. Ik haal zeker 10 mensen in en mijn benen draaien als een gek in het rond. Moet ik dit zo meteen gaan bekopen of niet? Ik denk aan vroeger, aan het trainen met mijn oom Johan. Hij is amateur wielrenner geweest en met zeer grote regelmaat moest ik met hem trainen. Hij wilde dat ik op 16 jarige leeftijd ook een goeie wielrenner zou worden. En hij zou de basis gaan leggen voor mijn carriere. Ik moest mijns inziens niet alleen het snot voor de ogen fietsen, maar ik moest diep, dieper, diepst gaan! Daar wordt je beter van, sprak hij dan. Als ik weer eens stond over te geven in de polder tussen Zoutkamp en Lauwersoog. Mijn oom Johan, wat heb ik hem vervloekt. En wat heb ik afgezien in zijn bijzijn. Zo erg, dat ik op mijn 18e mijn fiets letterlijk aan de kant gegooid heb en besloot om nooit meer te gaan wielrennen!En daar rijd ik dan na 30 jaar. Sinds drie jaar durf ik af en toe weer op de racefiets. Nog steeds bang om mee te maken wat ik toen moest ondergaan. Maar dit jaar is anders. Na mijn carriere switch in de muziek, vond ik het ook tijd worden om een mind-switch te maken, aangaande mijn (faal)angsten.
Daarom rijd ik nu net voorbij Chalet Reynard en zal ik, zonder af te stappen (Waarom? Omdat dit ook tussen mijn oren zit en voelt als falen!), de top gaan halen. Voorbij het Tommy Simpson monument wordt het nog zwaar en lopen mijn benen voor het eerst vol. Kalm aan, iets temporiseren. Ik blijf even hangen achter een andere wielrenner en ‘profiteer’ van zijn langzame tempo. Als ik zo’n 50 meter verder ben voel ik dat ik hersteld ben en rijd ik hem voorbij. Nu is het nog maar 500 meter, staat er op de weg. Ik kom voor het eerst in een euforische stemming en bal mijn vuist voor de fotograaf! Wat een ontlading. Nog even en ik heb mezelf overwonnen. Er gaat van alles door me heen. Ik ben weer eens aan het dromen, als ik domweg achter iemand aan rijd. Hij slaat af, het zal wel. Shit, ik schrik op uit mijn droomwereld en constateer dat ik verkeerd rijd. Dit is richting Malaucene. Ik moest naar boven, de laatste helling op. De Engelsman voor mij weet dit ondertussen ook. En ik zeg tegen hem; I Just followed you, stupid me! En we lachen samen.
Ik keer om en sprint naar de bocht voor de helling. Dan ben ik er. Yes, de Mont Ventoux is een feit! Ik kijk op mijn teller en zie dat ik er 2 uur en 1 minuut over gedaan heb. Het interesseerde me eigenlijk niks, maar stiekem was ik liever 1 minuut eerder gefinisht. Ik had niet mogen gaan dromen die laatste 300meter, dan was ik niet stomweg achter die Engelsman aan gereden en eerder boven geweest.Ik kijk om mee heen en wordt overvallen door allerlei emoties. Uiteraard ben ik op zoek naar Ronald, Fred en Janwillem. Ronald komt als eerste op mij af en feliciteert me. Wat een blijdschap. Hij heeft er 1uur en 49minuten over gedaan. Respect, hoor. 13 minuten sneller dan zijn vorige keer. Ik zie Herwig, Fred en Janwillem op de grond zitten. Herwig is volledig verkrampt en ook nog maar net binnen. Onderweg kwam ik Robert nog tegen. Hij stond met kramp langs de kant, maar zei tegen mij dat hij wel boven zou komen. Voor Herwig haal ik een cola en probeer zijn kramp uit de benen te drukken. Ook masseer ik zijn beide bovenbenen nog en hij zegt dat het beter voelt. Toch moet hij zicht omhoog hijsen om te kunnen staan.
Ik wacht nu op Rob. Ronald vraagt aan mij waar hij blijft. Maar ik weet het niet en vertel hem mijn versie van het verhaal. En waar is Wilma? Ik maak mij ongerust. Niet om Wilma, maar om Rob. Van Wilma weet ik dat zij er iets langer over doet, maar van Rob niet. Dan komt Wilma boven. Zij vertelt dat Rob bij het monument zit en volledig naar de vaantjes is gereden. Even denk ik er over na om terug te rijden en bij hem te gaan kijken. Hij verkeert in een prima conditie en is een uitstekende sportman, dus wat is er aan de hand!? Maar ik doe het niet. Dan verschijnt ook Rob in het vizier en ik schreeuw hem de laatste meters toe.
Als hij stilstaat, valt hij zowat van zijn fiets. Hij heeft zo enorm afgezien en hyperventileert zo’n beetje. ” Ik loop liever een marathon, dan dat ik deze k** berg beklim”, zegt hij. Hij krijgt ook een cola van Fred, maar krijgt nauwelijks iets binnen. Zo snakt hij naar adem. Ik loop er even bij vandaan. Een deja vu krijg ik, van vroeger. En ik wil dat niet. Niet nu ik net mijn missie heb volbracht en euforisch behoor te zijn. Maar dat nu ook niet meer. Ik maak mij zorgen om Rob.
Er worden ondertussen foto’s gemaakt in verschillende samenstellingen, bij het bord van de Mont Ventoux. Er komt een dame aan met magnesium tabletten. Rob neemt er twee. En ik breng er ook twee naar Herwig. Ondertussen is Robert ook bezig te herstellen en heeft ook nog nooit zo geleden op de Ventoux. Hij neemt ook magnesium. Dit schijnt heel goed te werken tegen kramp, maar ik weet niet of het nu nog zal helpen….
Een aardige vrouw stopt bij Rob en maakt zich zorgen om zijn gesteldheid. Ze praat met hem, stelt vragen en daarna gaat ze hem masseren. Zij behoort tot een groep hardlopers die op donderdag 3 september de MV zullen gaan beklimmen, vanuit Sault. Dit allemaal voor het goede doel. Kennelijk zijn haar handen en massage techniek van dusdanige aard, dat Rob zich hervindt.
Na wat bedankjes en nog meer foto’s gaan we naar beneden. We dalen af naar Malaucene om daar te gaan lunchen. Ik blijf 5 tot 10 meter achter Rob rijden, want ik vertrouw het niet dat hij alleen afdaalt.
Beneden bij het restaurant voelt Rob zich opnieuw niet goed en gaat ergens apart zitten, in zijn uppie. Hij is misselijk en heeft nog steeds geen goeie pols. Ronald is inmiddels terug gefietst naar het appartement om mijn auto te halen. Wij hebben als groep namelijk besloten dat Rob in geen geval meer verder fietst.
Na een poosje vraagt Rob zelf om een dokter. Omdat Herwig vloeibaar Frans spreekt, belt hij met de dokter. Deze stuurt even later een ambulance met drie doktoren. Terwijl deze mannen Rob controleren kijk ik machteloos toe. Gelukkig zijn alle waarden goed en helpen ze hem op de been. Hij loopt zelf naar de ambulance. Wat een opluchting dit te zien. Herwig rijdt als tolk en steun met hem mee naar het hospitaal, waar hij nog uitgebreider gecontroleerd gaat worden. Even later verschijnt Ronald met mijn auto en laden we de fietsen van Rob en Herwig op de drager.
Wij rekenen af en fietsen terug naar Roaix….Eenmaal terug bij het appartement wil ik eigenlijk weten hoe het gaat met Rob. Geen paniek, maar ongerustheid heerst. Totdat daar mijn auto verschijnt. Ronald is ook naar het hospitaal gereden om Rob en Herwig op te halen. Rob ziet er nu een stuk beter uit, maar moet een dag rusten. Verder is er niets aan de hand. Alle waarden blijken goed. Pfff, gelukkig maar.
Dinsdag is er dus een rustdag voor Rob, maar er zijn meer die dit besluiten. Dus gaan we naar de markt in Vaison la Romaine. We shoppen (vooral Wilma slaat heerlijke tapas hapjes in), drinken koffie, lunchen en ik rijd met een aantal mensen weer naar ons appartement. De rest gaat boodschappen doen.
Als iedereen terug is gaan huisje 8&9 borrelen, met tapas. Wat een bijzondere dag is dit! Als ik aan tafel ga zitten, wordt ik overvallen door Rob. Hij heeft een grote doos in de handen met een kaart. Op de envelop staat “Voor Herman” en ik herken het handschrift. Het is van mijn lief. Wat is dit? Rob vertelt dat hij het verzoek heeft gekregen om een passend cadeau te kopen en aan mij te overhandigen, na het beklimmen van de Ventoux. En zodoende zit ik hier nu totaal overrompeld en emotioneel een doos te openen, van mijn schatje. Wat lief en wat een geweldig mooi gebaar.Als we samen op vakantie zijn, vinden we beiden de route paaltjes zo mooi, die langs de kant van de weg staan, in Frankrijk. Nu heb ik mijn eigen route paaltje gekregen, van de Mont Ventoux, voor in onze tuin.
Ge-wel-dig….Het zit Rob niet lekker dat hij op deze manier op de Ventoux is gekomen en hij wil zichzelf nog een keer testen ook. Samen besluiten we om nog een keer de beklimming aan te gaan, maar dan vanuit Sault. De ‘mietjes’ kant, aldus velen.
We gaan morgenochtend op de fiets naar Sault en dan via Malaucene weer terug. We doen dinsdagavond nog een oproep via onze gezamenlijke Whatsapp. Janwillem meldt zich als enige.Woensdagochtend rijden we met ons drieën naar Sault, zo’n 52km vanuit Roaix. Daar lunchen we met pasta en daarna rijden we de route de Mont Ventoux. Wat een mooie glooiende klim is dit, zeg! We halen op een bepaald moment zelfs een snelheid van 30km/u. We lossen Janwillem al vroeg in de beklimming. Maar hij komt zeker boven. Rob wil zijn hartslag laag houden en samen controleren we elkaars hartslag. We rijden makkelijk omhoog, in een stevig tempo, zonder dat we in het rood hoeven te rijden. Daar is Chalet Reynard. “Nu moet jij je eigen tempo gaan rijden Herman en niet bij mij blijven”, zegt Rob. Oké, mopper ik. En onderweg verzin ik een smoes om te stoppen, zodat ik Rob op kan wachten. Bij Tommy kan, maar waarvoor dan? Nee, ik besluit het toch niet te doen. Het zou als betutteling van mijn kant kunnen worden opgevat. Ik fiets door. En ik weet nu zeker dat Rob niet ver na mij boven zal komen. Bijna boven moedig ik nog een Nederlander aan, hij zit er finaal doorheen. Hij voelt niets meer, zeg hij. Verdomme, je geeft nu niet op, schreeuw ik tegen hem. Hier heb jij het hele jaar voor getraind, of niet dan!? Afstappen is dus geen optie. Pak mijn wiel en hou vol. Nog 150 meter…., je bent er bijna! Hou vol! Bij de helling schakel je op en ga je staan, oké! Zo kom je boven, je kunt het topper! Ja, ja, ja, ja, ja……JE BENT ER KEREL!! Gefeliciteerd! Een vrouw, die op datzelfde moment naar boven reed, in onze buurt, bedankt mij spontaan. “Waarvoor?”, vraag ik. Voor jouw bemoedigende woorden, zegt ze. Ik zat er ook helemaal doorheen en dacht niet dat ik boven zou komen, maar mede door jouw aanmoedigingen ben ik er. Prachtig!
Dit is dus wat een Mont Ventoux met de mens doet. Je bent tijdelijk in een andere euforische stemming en daardoor meer verbonden met elkaar.Voor de tweede keer deze week ben ik boven! Wie had dit gedacht? Ik niet. Ik zet mijn fiets aan de kant. Waar is Rob? Ja, daar komt hij aan en hij zit er nog goed bij ook! Fantastisch! Ik ren op hem af en we vliegen elkaar in de armen. Super gedaan, kerel! Hoe voel jij je nu? Een stuk beter dan de vorige keer, zeg ie. Mooi zo. Emotioneel en wat een ontlading. Voor iedereen. Even later is ook Janwillem boven. Ook hij krijgt de felicitaties. Bovenop de top zien we Henrieke, Michiel (op een leenfiets), Ekko, Tiemen en Douwe.
Tiemen en Douwe doen vandaag drie keer de Ventoux en zijn nu voor de tweede keer boven! Ze moeten nu nog afdalen naar Sault, gaan daar eten en dan weer omhoog. Wat een kanjers.
’s Avonds rijden Janwillem, Ekko, Rob en ik samen met Fred naar Avignon. Hij verlaat de groep om voor zijn werk naar de USA af te reizen. Ter afsluiting gaan we met hem nog een hapje eten en we nemen daarna afscheid van elkaar.Donderdagochtend. Vandaag gaan we een rondje om de Ventoux heen rijden, met als hoogtepunt de Gorges de la Nesque. We rijden tegen de klok in, dus via Malaucene naar Bedoin en vervolgens door de Gorges naar Sault. Daar lunchen we en vervolgen onze weg via de noordkant van de Ventoux. Een mooie rit. Wie deden er mee. Wilma, Rob, Janwillem, Robert, Erik, Egbert en ik.
Ronald en Jaap gaan vandaag voor drie keer de Mont Ventoux. Jaap is uiteraard in een record tempo terug, ondanks het doorhalen van de vorige avond met de nodige wijn. Maar Jaap Vis = Hors Categorie.
Deze man kan daadwerkelijk zulke ultieme prestaties leveren, waar wij, “gewone stervelingen”, niet eens in de buurt komen. Ronald is iets later terug bij het appartement, maar ziet er ook nog erg fris uit.
In zijn prachtige Colombia wielershirt, die hij onlangs kreeg van zijn dochter, is hij nu officieel een Cingles de Mont Ventoux geworden. Gefeliciteerd.Vrijdag. Het is onze laatste dag om te fietsen. Herwig is al om 7:15uur vertrokken. Hij gaat vandaag voor zijn poging om drie keer de MV te bedwingen. En hij wordt de 5e deze week die het gedaan heeft! Schitterende prestatie van hem en hij is net op tijd terug voor de sportmassage.
Wat wil de rest? Inpakken, fietsen, rusten, shoppen, etc. Wij, Tiemen, Douwe, Rob, Hilko en ik, gaan vandaag een rustig rondje rijden van 85km. Niet te veel spanning op de benen en regelmatig even stoppen voor een foto, een koffie en een lunch. Onderweg kietelen we elkaar met een sprintje bergop of een plaatsnaam bordje (net als thuis 🙂 ). Wilma is vandaag de enige die het aandurft om met Jaap een ronde van 140km. te gaan fietsen. (Sorry Wilma, dat ik zo laf was om niet mee te durven gaan vandaag. Maar de benen schreeuwden om rust).
Moe maar enorm voldaan voltooien wij vandaag ons fiets avontuur in de Provence.
Vanavond wacht ons nog een gezamenlijk (afscheid) dinner. Er staan Gamba’s en Quiche op het menu. We verzamelen nog een keer. Henrieke wordt door Ronald en ook namens ons, bedankt voor haar enorme inzet om deze reis mogelijk te maken. Ze krijgt als blijk van waardering een Mont Ventoux Finisher wielertenue. Met tranen in de ogen neemt ze het cadeau in ontvangst. Tiemen, Anton en ik hebben besloten om vanavond al af te reizen naar huis. Dus zo gezegd zo gedaan. Na het gezellige samenzijn, nemen we uitgebreid afscheid van iedereen. Daarna starten we de auto en verdwijnen in het holst van de nacht…… Wat een geweldige reis. Wat een schitterend avontuur en wat een fantastische club! Iedereen nogmaals bedankt voor alle goede zorgen en vooral voor de enorme saamhorigheid.Tot volgend jaar!!
We hebben tijdens en na het eten veel aanloop
-
Prachtig verteld Herman!
-
als deelnemer aan de Mont Ventoux reis kan ik ongelofelijk veel schrijven en vertellen, maar ik zit met nog met een writersblock als ik zo vrij mag zijn om het zo te zeggen. Dus ik ben blij dat er zulke mooie verhalen op het gastenboek geschreven . Ik zal het kort houden, maar het was een prachtige week met fiets, du vin, trapstelhumor , wielerverhalen, Dus als ik komende weken naast jullie fiets vraag maar even hoe het was. Misschien als ik nu zal beginnen dan ben ik ook bang dat ziggo vastloopt door de hoeveelheid data die ik met jullie wil delen. Heb me net ingeschreven voor de 150 van Tkp tocht dus ik kan jullie snel bijpraten over wat jullie gemist hebben
groeten Luuk -
Mooi beschreven Herman!! En veel topprestaties geleverd, super! Bovendien knap van Herwig dat hij vloeibaar Frans spreekt 😉
-
Ja ook Herman dank voor je prachtige verslag. Ik “zag”de film voorbijgaan. Heel mooi!
Alie -
-
Wat een verslag, Herman! Prachtig.
Ik vond het ook prachtig, van de eerste rit omhoog tot de laatste met Wilma. Rammen en afzien, terrasjes pakken en genieten, Feesten en doorzakken. Ik heb volop genoten. Zelfs de zondag erna was nog prachtig, nog even koffie bij Michel en nagenieten.
maar ik ga het over maar drie ritten hebben. Omdat ik het graag wil vertellen.De eerste rit: Na een doorwaakte nacht de fiets gepakt en omhoog gereden.
De nacht was lang, ik kon op een goed moment niet meer rijden, danksij Hilko zijn we veilig aangekomen. Op de rand van de dag, het appartement is nog lang niet beschikbaar. Maris heeft last van de heup en besluit niet weg te gaan, Hilko en ik rijden samen naar Malaucene om te ontbijten aan de voet van de kale berg. Eigenlijk weet ik het dan al wel, ik ga meteen.
Jaren geleden reed ik met een vriend naar Prato. We vonden een pension en konden ons niet inhouden. 52 haarspeldbochten naar de Stelvio.
Nu is de situatie vrijwel gelijk, al ga ik nu alleen omhoog. Na het ontbijt rijd ik door naar Bedoin, rustig over de Madeleine, in het dorp stop ik bij de fontijn en neem een paar slokken sportdrank. Het is nog rustig, maar er gaan al mensen omhoog. Al snel volg ik ze.Het is mijn bedoeling rustig te begeinnen, maar al snel haakt er een Fransman in mijn wiel. Het is zijn eerste keer. Hij hijgt en ik besluit hem achter te latem.Ik laatmijn hertslag oplopen naar 150. Het voelt dan nog comfortabel. Dan komt de bocht naar het bos en 10 km 10 procent wacht op me. Ik houd me aan de 150, ik herinner me hoe zeer het kan doen van vorig jaar. Maar op 150 blijf ik makkelijk draaien zonder pijn. Het bos is nog koel en ik voel dat ik snel ben. Ik haal fietsers in. 2 nederlanders hoor ik tegen elkaar zeggen: Hij gaat niet naar de top joh en anders komen we hem wel weer voorbij. Ik ben snel.
Het bos voorbij de eerste ftografen verschijnen. Voor de eerste ben ik te snel, het lukt hem niet meer het kaartje te geven. De gartslag loopt nu op, 160.Het doet nu wel pijn, maar ded top komt dichterbij. Ik rijd een hele mooie tijd weet ik. 9 u Bedoin, binnen de 1,30u.
De laatste meters naar de top zijn zwaar, en de euforie is groot als ik er ben. Ik vraag een foto van me te maken en daal af naar Maulecene.Dan naar Roaix. Ik ben blij de anderen te zien en erg benieuwd naar mijn rit. 84 km, Het is de eerste rit op mijn nieuwe 810. Sla op.Ik kijk op de pc, Niets Nergens een file; Ik zoek nog eens, niets. Ik weet dat ik maar een keer op top snelheid kan rijden. was dit top? Voor deze week heb ik 2 weken getapered. Ik heb herstelnodig voor een goede tijdDe tweede dag
Erik wil meteen omhoog. Hij voelt zich niet top, maar wil een tijd zetten. Hij wil dat ik meega als steun, maar daagt me ook uit.
Ik denk dat hem niet aankan en dat hij na de eerste vlakkere kilometers weg zal rijden.We rijden naar Bedoin en gaan omhoog. Ik laat nu meteen mijn hartslag oplopen naar 150, Ik weet wat dat betekent: pijn , 160 in het bos, later nog hoger. Ik verwacht Erik naast me, voor me, maar hij rijdt achter, en hij geeft aan dat hij afhaakt. Ik geloof mijn oren niet, dat bestaat niet. Ik ga door en voel alles branden. Hou ik dit nivo vol?
Het verloopt als de eerste dag. Alleen iets pijnlijker. Als ik uit het bos kom is mijn hartslag al gestegen tot 163. Maar gisteren was mijn snelheid hoger.
Ik gooi er nog een schepje bovenop. Op de top ben ik gesloopt. Maar wel binnen de 1.30u. Ik wacht op Erik, maar het is koud en ik weet niet zeker of hij wel doorgaat. Hij was duidelijk niet in goede doen. Daarom daal ik af naar Sault en ga op het terras zitten. Daar zal hij zeker opdagen en ik zie hem na 20 minuten aankomen. Hij is rustig naar de top gereden, had geen kracht. Hij is dagen daarna aan de diarhee geweest.
Ik heb mijn 1.29 binnen! De registratie verloopt nu vlekkeloos, ik zal nooit weten wat er die eerste dag misging…Dag 6, 3 keer ventoux
Ik rij met Ronald naar Maulecene, vandaar starten we, maar we zullen niet samen rijden Na 200 meter houdt Ronald het voor gezien en ik klim alleen, Hartslag nu 145, ik moet me rustig houden; de Berg is zwaar, kilometers 12 % Op het zware stuk haal ik mensen in die bij me blijven rijden. Maar ik laat me niet opnaaien, ik blijf rustig.Als het weer makkelijker wordt houden ze meniet meer bij. Op de top komen de hardlopers van een tocht tegen kanker binnen. Hun verzorger zet me op de foto en ik daal meteen af naar Bedoin. Ik stop bij de fontijn, vul mijn lege bidon en ga weer omhoog. Het gaat prima 145, geen slag erboven. Ik kom Ronald tegen als ik bijna bij het bos ben. Hij ziet er nog fit uit.Het verbaast me hoe snel ik ga, geen pijn. De laatste km’s na chalet reynard heb ik de wind mee. De begeleidster staat er nog, ze maakt een 2e foto, De afdaling naar Sault is snel en leeg. Ik voel me ook leeg en besluit snel iets te eten. Daarna de klim, ik hou nu mijn hartslag op 136. Het gaat niet echt snel, maar ik sta ook niet stil. Ik kom Ronald tegen die afdaalt naar Sault. Hij ziet er fit uit. Taaie vent. Na chalet Reynard komt de vermoeidheid. Het doet niet echt pijn, maar ik kan ook niet meer harder. Uiteindelijk kom ik boven. De begeleidster staat er nog steeds, alle wandelaars zijn boven gekomen. Ik spreek mijn waardering voor haar werk, uren in de wind op de top staan is net zo zwaar als drie keer omhoog.
Ik rij de fantastische afdaling en stuif door naar Roaix.
Klimtijden: Malaucene 1.41u Bedoin 1,38, Sault 1.38 Ik ben kapot maar voel me geweldig. Als Ronald arriveert zegt hij hetzelfde. Douwe en Tiemen feliciteren ons. Herwig zal de volgende dag het septet voltooien. De 5 voor de 3. -
Prachtig Jaap
-
Het hijgend hert aan Jaap ontkomen, kijk daar ligt het tussen de bomen. Uitgeteld en gesloopt.
Het is JAAP die naar de top stoomt. !!Mooi verhaal Jaap.
Ik heb ook genoten van een fantastische week.
Mooi weer, prachtige omgeving, gezellige leuke mensen, indrukwekkende verhalen en 4 topkoks.
En niet alleen de Mont Ventoux drie keer ( 2 + 1 ) maar ook Col de Madelene, Col de Ey, Col de Peyruergue, Col ‘d Aulan, Col de Aires, Col de Fortaube en natuurlijk de twee geweldige Gorges, de la Nesque en Vergol. Een geslaagde week die om vervolg vraagt. Tot het volgend jaar ?? -
Prachtige verhalen!
-
-
Vanuit de Ventoux light-groep, ook een kleine bijdrage. Zaterdags arriveerden Wilma en ik rond 10 uur , na een voorspoedige reis. In ons hotel hadden we de wielerkleding al aan gedaan en we waren klaar voor een eerste rit. De hele dag lag voor ons. Anderen haakten ook aan en light werd het tempo, even rustig infietsen…. Een tocht van ca 80 km, slingerende met allerlei klimmetjes zich door de prachtige streek, en ik moest op zoek naar mijn adem en juiste versnelling. Uiteraard was ik in dit gezelschap de hekkesluiter en werd er geduldig gewacht: heel plezierig! Na een lekkere lunch, pal naast het commadocentrum vd Tempeliers, vervolgden we de route. Ook nog even kijken bij een Vlaamse trouwerij, compleet met alle mannen in lavendelblauw pak, in een soort bluesbrothers-outfit, strooien hoed en zonnebril. De dames in hippe jurkjes, op stiletto’s en allen de kerk in en uit. Voordat we op de fiets stapten, constateerden een paar dat er nog wel een klimmetje of wat kwam.. Dat bleek een petit col van ca. 20-25% en lag echt buiten bereik, dus even “gewandeld” . Ik dacht nog wel, waar ben ik aan begonnen..
Gelukkig hadden we een tactische trainer mee, Anton! De maandag werd een gedenkwaardige dag, hij had een “leuke” rit in gedachten met o.a. de Gorges de la Nesque, een tip en hartewens van Valentine. We ( Ineke, Diana, Valentine, Anton et moi) gingen eerst “even een stukje” omhoog… Een klimmetje naar een fraai middeleeuws dorpje ( Seguret?) en we wisten direct weer waar onze longen zaten. Boven gekomen fietsten we bijna in een schilderclubje en stond de ambulance al klaar. Een dorpeling had hulp nodig en gelijk werd duidelijk hoe het dan is, om in zo’ n pittoresk straatje te wonen.. We fietsten verder, via de Col de la Madeleine ( ging al wat soepeler), naar Bedoin en op het terras aan de koffie. De Ventoux lonkte ons al en ze lag er fraai bij. Via Flassan weer een ” stukje” omhoog aldus Anton. Dat stukje bleek 12 km klimmen in de brandende zon, op een bumpy road. Natuurlijk, de ervaren en sterke klimmers glimlachen hierbij… En ja, de Ventoux is ca. 26 km omhoog.. En als we daarheen willen… We kwamen allen boven op de Col Notre Dame des Abeilles ( bijna 1000 m) en daarna nog een stukje 10 % .
We keken inmiddels met iets andere ogen naar Anton, die telkens glimlachend, ons bemoedigend toesprak, met die ” kleine stukjes” . Eenmaal boven, een schitterend uitzicht over de vallei van Sault, en via Monsieu naar Gorges de la Nesque. Wat een beloning, zo’ mooie afdaling in dit landschap. Deze dag hebben we 120 km afgelegd en 1600 m geklommen. Fantastisch, en hulde aan Anton! Voor mij kwam de Mont Ventoux die dag echt dichterbij! Schakelen ging soepel en de juiste adem gevonden. Woensdag bleken velen de Ventoux ook te hebben beklommen, geweldige ervaringen en prestaties ! Die dag waren Wilma en ik gaan fietsen met zus Miny en zwager Patrick. S’ avonds bood Michel Miedema mij aan om samen vanuit Sault, vrijdags de Ventoux op te gaan. Hij had vanaf die kant de Ventoux nog niet gereden, ook Michiel Huisman overwoog mee te gaan. Heel fijn! Inmiddels had ik het gevoel , dat de Ventoux voor mij haalbaar zou zijn. In de loop vd week leek er een virusje rond te gaan. Donderdagavond werd Michel geveld, Maris en ook Michiel…( nog iemand vergeten?) . Wat een pech allemaal! Luuk was inmiddels weer fit en bood direct aan mee te gaan. Enthousiast op pad de volgende morgen en we bleken een afslag te hebben gemist. We toerden door prachtig gebied, onbekend ten noorden vd Ventoux, langs om de Col Homme Mort.. Dit landschap was indrukwekkend en de Ventoux leek nog hoger.. Na een kleine vertraging kwamen we in Sault en toen echt op pad. Ieder zijn eigen rit en tempo. Het ging goed, op een lage hartslag omhoog. Ik had nog de nodige tips gehad: vooral niet omhoog kijken, van bocht naar bocht en aldus Hilko, er is ook sprake v gezichtsbedrog: de weg lijkt heeel steil, maar dat valt mee en je kunt het! Geweldig! Ik kan er nu om lachen, maar ik kneep hem wel. Door het bos ging prima, Luuk peddelde relaxed vooruit en sprak met andere passanten. Ik reed rustig en geconcentreerd. Na Chalet Reynard omhoog, de kale weg. Ik durfde niet goed naar beneden te kijken..toch wel erg hoog allemaal, geen hekjes. Het werd echt pittig en heftig, maar de benen gingen goed, hartslag omhoog. Luuk fietste voor me uit en riep nog dat hij het ook zwaar had..bocht na bocht,ook even afstappen, slokje drinken en weer door. Zo fijn als je een bepaald tempo vindt en voelt dat het kan! De top kwam naderbij, maar telkens weer een nieuwe bocht, 6 kilometer is toch wel een eind. Uiteindelijk de laatste bocht en boven! We kwamen midden in het feestgedruis v Zwaarverzet ..de speaker had ik al horen roepen: de gemeente Groningen is boven!!! Dat kan er maar 1 zijn dacht ik: dat is Luuk! Wij waren in onze nieuwe wieleroutfit naar boven. Ik ging de bocht door en de speaker riep opnieuw: en daar is nr 2 van Groningen, waarop de omstanders in koor riepen Er gaat niets boven Groningen! Wat een onthaal en gedenkwaardige rit!
M&M, jammer dat jullie zo ziek werden. Ik hoopt dat allen inmiddels weer beter zijn.
Iedereen bedankt voor deze geweldige reis, ook huisje 16, Jannie, Fred en Hilko natuurlijk!En wat een club: iedereen van de reis is deze week op de Ventoux geweest!
Groeten Gerda -
ik voeg hier nog graag een verslag aan toe van mijn aansluitende reis naar de Pyreneeen voor de Pyreneeen Challenge van Ride4Kids. Immers het trapstel heeft mij gesponsord met 100 euro. Op de vertrekdag (zaterdag) bij MV namen Diana en ik rustig de tijd om te ontbijten, de auto te pakken en de fietsen in te laden. We hebben menigeen uitgewuifd. Wij hadden ‘slechts’ een rit van 550 km voor de boeg, toch wat korter dan alle anderen die weer naar Groningen reden. Behalve wijzelf bleef ook Henrieke in Zuidelijk Frankrijk en ze had al een beetje laten doorschemeren dat de Tourmalet nog op haar bucket list stond. We zouden iig telefonisch contact houden. In de late namiddag aangekomen op de 4sterren camping in Argelez-Gazost en onze stacaravan was reeds schoongemaakt dus daar konden we meteen gebruik van maken. Op zondag wilden Diana en ik samen een mooie etappe rijden en we kozen er maar meteen voor om het hoogst mogelijke punt van de Haut-Pyrenées te gaan opzoeken: de Cirque de Gavarnie op 2208 meter. Onze camping lag op ong 300 m dus nog 1900 m te gaan. De eerste 40 km waren Frans vals plat (een gemiddelde helling van 2,5%) door een prachtige valei langs een snelstromende rivier dus toen we aan de voet van de col stonden, zaten we al op 1250 meter hoogte, nog zo’n 950 hoogtemeter en 10 km te gaan. Geen misselijk gemiddelde van 9,5%! Via prachtig spaghetti asfalt slingerden we ons naar boven en ik heb vaak achterom gekeken omdat ik eerlijk gezegd verwachtte dat Diana er op enig moment de brui aan zou geven. Maar dat heeft ze niet gedaan! Zonder tijdsindicatie stonden we even later vergezeld van schapen en koeien op de top te genieten van een enig mooi uitzicht over de Frans-Spaanse grens. Toen we het koud kregen, zijn we weer via dezelfde weg naar beneden afgedaald en hebben in het dal genoten van een welverdiende koffie met gebak.
Op maandag hebben we een rustdag genomen en een toeristische wandeling in Lourdes gemaakt. Niet veel bijzonders. Vooral veel kitsch winkels die goedgelovige mensen proberen af te zetten met plastic flessen heilig water en plaasteren Mariabeeldjes in lengtes van 8 tot 80 cm en dies meer.De Pyreneeen Challenge zou op woensdag starten dus op dinsdag wilde ik nog wel even de benen losmaken. Daarom besloten om met zijn tweeën de Col du Soulor en de Aubisque te beklimmen op Diana’s tempo. Voor mij een rit waarbij ik alle bloemetjes in de berm en de vogels in de lucht (wel 20 gieren gezien die dag) kon bestuderen. En actiefoto’s maken van Diana. Haha, vond ze niet altijd even leuk. Al bij al een rit van 65 km en 1600 hoogtemeters. Bij terugkomst op de camping was het heerlijk toeven aan het zwembad en kregen we bericht van Henrieke dat ze zich bij ons ’s anderdaags zou aansluiten. Daarover later meer.
Woensdagochtend: de eerste dag van de Pyreneeen Challenge. De rit zou ons op de Hautacam, de col de Bordères en de Col du Couraduque brengen, wat resulteerde in een rit van 117 km met 4136 hoogtemeters. De organisatie had zich een beetje misrekend mbt de locatie van de lunch, die we pas konden nuttigen na 85 slopende kms. De Hautacam is echt een k****klim: de helling varieert tussen 0 en 15% maar is nergens meer dan 200 meter na elkaar gelijk. Nooit vind je je tempo en je schakelt je helemaal suf. Ik ken geen andere klim die je mentale weerbaarheid zo op de proef stelt. Zeker als je een goede tijd wil neerzetten. En dat wilde ik: vorig jaar had ik immers twee keer moeten afstappen omdat mijn hart op hol sloeg. Maar met de training op de MV (die had ik immers 3x in een dag beklommen dus wat kon mij nog gebeuren?) voelde ik me sterk en zou ik deze berg wel klein krijgen. Het is me gelukt om de top te bereiken in één streep maar het heeft me wel krachten gekost. Na de lunch heb ik als een van de weinige deelnemers ook nog de derde col van de dag beklommen. De meeste deelnemers hebben de route afgesneden en hielden het na de tweede col voor gezien. Aan de voet van die derde klim had de organisatie grote foto’s in de berm geplaatst van de kinderen die aan de stofwisselingsziekte lijden en toen ik die zag, dacht ik: wat zit ik hier te kreunen ?
’s Avonds moe en voldaan zagen we plots Henrieke bij het zwembad verschijnen. Gelijk een biertje erbij natuurlijk en verhalen vertellen. Erg gezellig tot ver na het diner. ’s Nachts brak er een flink onweer los en ook ’s morgens viel er nog steeds regen. Diana en Henrieke wilden op donderdag naar de Cirque de Troumousse. Dat is een broertje van de Gavarnie en ook zo’n spaghetti asfalt, alleen iets minder ver. Maar wel even hoog. Om wille van de regen zou iedereen die dag wat later vertrekken. De organisatie stelde de start uit tot 1030u (en lastte daarmee ook gelijk de lange route af) en ook H en D zouden wat later aan hun avontuur naar de Troumousse beginnen. Voor mij betekende dat eigelijk dat ik precies dezelfde route zou rijden als degene die ik op dinsdag met Diana had gereden. Omdat ik parcourskennis had (kon me zelfs alle bloemetjes in de berm nog herinneren ;)) ) , kon ik de klim erg goed indelen en begon ik een beetje te ‘ spelen’ op de berg. Daarmee bedoel ik dat ik bepaalde stukken hard ging rijden en dan weer even recupereren om dan weer hard te gaan. Dat had ik nog nooit eerder gedaan. Tot dan toe was klimmen voor mijn vooral een kwestie van doseren, je hartslag en ademhaling in de gaten houden en jezelf sparen voor de laatste meters. Die dag heb ik geleerd dat je eigenlijk ook kan herstellen tijdens een klim. Gaf een goed gevoel. ’s Avonds weer met Henrieke en Diana de ervaringen uitgewisseld natuurlijk en het plan gesmeed om elkaar op vrijdag op de top van de Tourmalet te ontmoeten. Ik zou met de lange route in de ochtend de Luz Ardiden en vervolgens de Tourmalet beklimmen (dus twee beklimmingen buiten categorie meteen achter elkaar, geen kattepis) en volgens planning rond het middaguur boven zijn. Henrieke en Diana zouden met de fietsen in de auto naar de voet van de Tourmalet (aan de andere kant) rijden en vandaaruit de klim aanvatten, om ook tegen het middaguur boven te zijn. Uiteindelijk was ik rond 1130u boven en na 2 bekertjes hete bouillon ben ik weer afgedaald om hen op te zoeken. Ik koos ervoor om hen in het skidorp op te wachten, zo’n 5 km van de top. Een half uurtje later had ik ze in het vizier, hebben we nog snel een hapje gegeten in het skioord en dan de laatste klimkilometers van een geweldige 2weekse aangevat. De aankomst op de berg was zowel voor Henrieke als Diana een emotioneel momentje en uiteraard werd dat op de gevoelige plaat gelegd. Na de Mont Ventoux hebben beiden nu ook de Tourmalet afgevinkt. Bravo! Vrijdagavond was het (dans)feest, tijdens het welk werd bekend gemaakt dat er 242 000 Euro was opgehaald door alle deelnemers. We hebben ook even de dansvloer verkend maar eerlijk gezegd schreeuwde het lichaam om rust en een bed. Dank je wel Henrieke en Diana voor een memorabele toevoeging aan de Mont Ventoux. Dank je wel Trapstellers dat jullie dankzij de club-bijdrage mij de kans hebben geboden om aan dit evenement deel te nemen. -
-
Thûs op de bank, kop thee er bij, geitenwollen-sokken aan, de afgelopen vakantie overdenkend.
Voor het eerst stond voor mij een reis in het teken van de fiets. Dat is was wel even wennen, geen backpack maar een tas vol fietskleren, bidons, binnenbandjes en gereedschap. Een reis waar ik al sinds afgelopen winter (samen met Tim) mee bezig was. Onder het genot van een paar goede biertjes ontstond het idee om een doel te stellen; naar de Ventoux af te reizen en die kale berg te bedwingen. Na nog een paar goede biertjes hebben we besloten dit idee op het gastenboek te zetten en jullie mee te vragen. Het was geweldig om te zien dat er bijna dertig man/vrouw er vertrouwen in hadden. (Helaas kon Tim uiteindelijk niet mee naar de Mont Ventoux). Het plan om Mathieu en zijn Boer for Life team aan te moedigen begon ook vorm te krijgen. Vrijdag 28 augustus, ’s ochtends vroeg naar Zuidwolde, Jannie op gepikt, koersauto verder ingepakt en toen op weg. Na een lange dag rijden, en de Galibier te hebben beklommen met mijn Nissan Pixo, kwamen we aan op Camping de la Meije in La Grave, een schitterende camping aan Col du Lautaret, tegen de La Meije gletsjer aan. Snel onze tentjes opgezet, zodat we toch nog wonnen van de mannen. Michiel en Luuk kwamen namelijk net iets later aan. Zaterdag hadden we een ‘vrije’ dag, dus: fietsen! Col du Lautaret op. Ik had het zwaar, moet soms even stoppen, maar de omgeving was indrukwekkend. Na een crêpe op de top van de Lautaret lonkte die andere top, 7 kilometer verder op; de Galibier. En ja, ik had het dus zwaar, maar niet gaan was op één of andere manier geen optie. Dus naar boven, op mijn eigen tempo, op mijn eigen manier. Na een aantal kilometer zit ik aan de kant van de weg, bij te komen en te genieten van de indrukwekkende omgeving, in de verte rennen de bergmarmotten heen en weer. Op één kilometer van de top kom ik aan bij de Auberge, ik zie Jannie en Michiel niet. Ik kijk omhoog en zie twee mensen zwaaien; dat moeten ze zijn. Dus hup, de fiets weer op, de laatste kilometer, Maar potverdorie, die deed zeer, maar z’n 12%. Michiel daalde af en kwam ik dus tegen. Op de top stond Jannie me aan te moedigen, geweldig. En dan sta je boven, 2642 meter, totaal bevangen door de adrenaline. Afstappen en aan Jannie melden: ik moet eerst even zitten en huilen. Het viel gelukkig mee, geen tranendal, maar wel een traantje (van toch wel geluk) wegpinken. Een overwinning op mezelf. 2 jaar geleden had ik dit niet gekund. Bijkomen, en natuurlijk samen op de foto bij het bord. Armstukken en windstopper en daarna de beloning; op naar beneden! Wat een kick, wat enorm gaaf. In Tecklenburg was ik er al achter gekomen dat ik afdalen mooi vond, maar dit was echt geweldig, wat een vrijheid!
Zondag, Mathieu-dag! Via Conny had ik thuis al de routeboeken van de Tour for Life gekregen. Tijdens de eerste etappe zou de karavaan over Col du Lautaret komen, waar ook een checkpoint zou zijn. Ideaal voor ons, dus ’s ochtends de tenten ingepakt, in de auto gestapt (behalve Jannie, die sprong weer op de fiets) en de Col du Lautaret weer op. Gekleed in het Trapstel-tenue stonde wij viertjes daar, als een stel maffe wielerfans. Elke wielrenner kon rekenen op applaus en een heuse wave. Door het weidse uitzicht konden we Mathieu al van verre aan zien komen. Conny, die met de volgwagen al even boven was, vergezelde ons met de camera. Mathieu kwam dichter en dichter bij, hij zag ons staan, maar een blik van herkenning was er nog niet. Op een aantal meter veranderde zijn gezichtsuitdrukking en ging zijn hand omhoog. Hij had ons herkend. Een blik om nooit te vergeten. Boven aan de col elkaar in de armen geslagen. Wat een belevenis. De sfeer was geweldig. Nadat de renners koffie en eten hadden gehad, stapten ze weer op en hebben we ze uitgezwaaid. Het was kort maar krachtig, en geweldig om Mathieu daar met zijn droom bezig te zien.
En toen op naar Roaix, naar de Ventoux. Een prachtige autorit door de alpen en de Provence, over bergen en door kloven. Op een gegeven moment zegt Jannie tegen me; ‘zie je ‘m al’. Ik kijk naar het zuiden en verrek, daar ligt, staat, is ‘ie. Le Mont Ventoux. De rest van de week is dat ding me blijven achtervolgen. Overal waar ik was, fietste, wandelde of reed, de kale berg was er ook. Er was geen ontkomen aan. Aan het eind van de middag komen we bij de accommodatie aan. De hele groep lag als goden in Frankrijk te zonnen bij het zwembad! Wat een leven. Het was even omschakelen van de kampeermodus naar de huisjesmodus, maar ach, zo’n leven went snel. Goed eten, goede wijn en goed gezelschap.
Woensdag was mijn dag, D-day, de dag om omhoog te gaan. Een groot deel van de groep was eerder die week al omhoog geweest, maar ik moest eerst een beetje herstellen van de Galibier. Voor Michiel gelde het zelfde, dus het plan was om met z’n tweeën die kant op te gaan. Voor vertrek sloot Ekko nog bij ons aan; om ons te ondersteunen (super!) maar natuurlijk ook een beetje omdat hij zelf nog een keer omhoog wou. ’s Ochtends om 09.00 uur op de fiets gestapt. Via Malaucène en Col de Madeleine naar Bédoin gefietst. Daar tussen de zenuwen door een cola naar binnen gegoten en toen snel op pad, langs de fontein, het dorp uit, de berg op. En steeds zie je die kale top, en het immens grote bos daar aan de linker kan. Michiel gaat er vandoor, zijn eigen tempo. Ekko blijft achter mij (hopelijk ook zijn eigen tempo) tot ergens aan het begin van het bos. Tjongejongejonge, ik kende de verhalen wel, maar potverdorie wat stijl en lang. Eigen tempo, rustig proberen adem te halen en toch zo nu en dan even afstappen. Wat een enorme en rare manier van opluchting toen Chalet Reynard tevoorschijn kwam! Even van de fiets, een cola er in, bidons vullen en door. Wat een kick om de eerste bocht vanaf het Chalet door te komen en dan de top te kunnen zien! Het was nog ver, maar dat uitzicht; stunning!! Focussen op bocht naar bocht. Lachen naar de fotograaf. Mijn naam wordt geroepen, kijk op en zie Diana naar beneden gaan, wat super tof dat zij, Valentine, Ineke en Anton vanaf Sault boven zijn gekomen! Bij Simpson even afgestapt, een groet gebracht. De laatste kilometer. Ik ben er zo langzamerhand wel achter dat het ook echt zo is dat de laatste loodjes het zwaarst wegen. Er staat iemand langs de weg, maakt foto’s en schreeuwt wat. Dichterbij gekomen zie ik dat het Herwig is! Hij rent mee, de laatste bocht door! En daar stonden Michiel en Ekko. Kortom: wat een ontvangst. De adrenaline schoot alle kanten op! De fiets afstappen ging geloof ik niet geheel soepel meer, maar ach ik heb de top gehaald! Na even uitgepuft te hebben, moest de foto bij het sommet-bord worden gemaakt. Op dat moment komen Tiemen en Douwe ook boven na hun tweede beklimmen van de dag (nog één te gaan), dus hup, ook zij er bij op de foto! Terwijl de foto’s werden gemaakt, kwamen er twee mannen aanrennen, een foto-bomb?! Nee, het waren Herman en Rob, die ook vanuit Sault omhoog waren gekomen (tweede beklimming die week voor hen)! Dus in je eentje naar boven, maar op de top omringt door een hele lading Trapstellers; wat een club!
De afdaling, naar Malaucène, was briljant. De beloning! De kick bij het behalen van een top is enorm, maar je naar beneden storten voelt bijna onwerkelijk. Het zwieren over de weg, één zijn met de fiets en de weg en je tegelijk ook de baas er over voelen!
In Malaucène op het terras, de ervaringen van de afgelopen uren met elkaar delen. En daarna met sneltreinvaart terug naar Roaix, voor een bommetje in het zwembad!Donderdag tijd om alleen te zijn, een mooie rit naar het noorden. Herstelrondje, 60km, Minder heuvel dacht ik. Dit klopte, maar wel kuitenbijters van rond de 20% er tussen. AU! Verder veel wijnvelden, mooie dorpjes en rust. Vrijdag samen met Ronald (uitfietsen na 3 keer de Ventoux) de George du la Nesque gefietst. Met de auto naar Bédoin, koffie bij de fontein samen met Robert, Valentine, Ferry, Ineke en Diana. Zij waren aan het wachten op Herwig, na zijn eerste beklimming van de dag (nog 2 te gaan daarna). Na de koffie stappen we op de fiets, komen een paar meter buiten Bédoin Herwig tegen! Na hem ‘alez alez’ te hebben na geroepen fietsen we verder. Genietend van de omgeving, verhalen van de afgelopen week uitwisselend en op ons dooiegemak de gorges in. Drie renners voor ons in het vizier. We komen dichter bij, halen de drie heren in, maar je ziet ze kijken; verrek, we worden ingehaald door een vrouw. De voorste van de drie kon dit niet zo goed ‘handelen’ en haalt ons weer in. Ach, prima. Maar hij fietst erg onregelmatig al komen steeds weer in zijn wiel terecht, waardoor hij weer versneld. Wij fietsen lekker verder en genieten. Wanneer we bijna bij de top zijn, zit hij weer vlak voor ons. Ronald en ik kijken elkaar aan, knikken, gaan staan op de pedalen en halen hem, vlak voor de top van Gorges du la Nesque weer in. Gemeen, maar o zo fijn! Afgedaald richting Sault, geluncht in een schitterend dorpje bij een luxe restaurant en toen weer terug. ’s Avonds met de heel groep het laatste avondmaal. Een schitterende zomeravond, met z’n allen aan één grote tafel, zoals in zo’n Paturain-reclame. Gamba’s op het menu, met on the side veel goede wijn. Genieten! De week evalueren en concluderen dat het goed was. Ronald en de rest, bedankt voor de mooie woorden die avond. Zoals jullie hebben gezien, deed het me veel. Als bedankje kreeg ik van de hele groep een schitterend setje fietskleren met de opdruk: Mont Ventoux Finisher! Ik heb het geweldig gevonden om deze reis samen met jullie te maken, en ik ben blij dat iedereen het naar hun zin gehad heeft. Het was top! Letterlijk en figuurlijk, want iedereen die mee was op reis, heeft de top van de Ventoux gehaald!
Na dit avontuur ging mijn vakantie, en de rest van het avontuur, door; De auto in naar Gorges du Verdon. Een prachtplek, tentje naar de rivier in de kloof. Bijkomen, tot mezelf komen, boeken lezen, fietsen, de toerist uithangen, koken op één gasje, bier drinken en nieuwe mensen ontmoeten. Een ander gebied, de kloof is ruig maar toeristisch, het achterland is gril en bijna verlaten. Na een aantal dagen de tent gepakt, en voor de regen vertrokken. Nog zuidelijker; de Pyreneeën! Bij de Ventoux had ik met Diana de afspraken gemaakt dat hun kant zou opkomen om de Tourmalet te beklimmen. Herwig fietste de Ride4Kids Pyreneeën Challenge, 3 dagen fietsen voor het goede doel: geld inzamelen voor onderzoek naar de energiestofwisselingsziekte. Aangekomen op de camping in Algelès-Gazost, mocht ik mijn tentje opzetten naast de stacaravan van Herwig, Diana en de rest. Super. Meelopen bij een dergelijk evenement was bijzonder. De sfeer en gemoedelijkheid is geweldig.
Donderdags hebben Diana en ik de route en beklimming naar Cirque du Troumouse gereden. Het weer was ’s ochtends slecht. Toen we vertrokken was het gelukkig droog. Een prachtrit naar het ‘einde van de wereld’. Geen fietser te bekennen, alleen wij tweeën tussen immense bergen. Ruig en grillig, maar prachtig. Veel haarspeldbochten met uitzicht op watervallen en enorme bergwanden. Pauze en even schuilen voor de regen in een Auberge, een paar kilometer van de top. Opwarmen met thee en opladen met zoetigheden. De lunchende Fransen wouden niet geloven dat wij nog verder omhoog gingen. Even later, toen we bezig waren met de laatste kilometers, werden we ingehaald door een toeterende auto, waar de Fransen uit de Auberge uit het raam hingen om ons aan te moedige. Na nog tig haarspeldbochten (was de tel kwijt geraakt) belande we uiteindelijk op de top; 2103 meter! Tussen de bergen en wolken. We werden binnengehaald door onze aanmoedigende Fransen, schitterend! En daarna mochten we 40 kilometer dalen; mijn hobby! Weer een topdag in the pocket.De volgende ochtend vroeg wakker, goed ontbijten, fietsen op de auto, op naar Sainte-Marie de Campan. De auto geparkeerd voor het kerkje, aan het begin van Col du Tourmalet. Het laatste doel van de vakantie. De fiets op, zere benen van de dag er voor, verzuring. Maar door gaan, stoppen wil niet, kan niet, staat niet in het woordenboek. Diana en ik bleken aardig het zelfde tempo te hebben, erg fijn. Elkaar ondersteunen en aanmoedigen. In La Mongie, het ski-dorp een 4,5 kilometer van de top, stond Herwig. Hij had een groot deel van zijn rit er al op zitten; heeft de Tourmalet van de andere kant beklommen en stond ons op te wachten om de laatste kilometers samen te fietsen. Geweldig! En ja, ook deze laatste loodjes waren zwaar, en weer de adrenaline, de energie, de emoties, de kick en de top! Dat hebben we maar mooi even geflikt!
Daarna hebben we aan de zijkant van de top, de herdenking voor de kinderen met de energiestofwisselingsziekte mee gemaakt, samen met een paar honderd fietsers, lopers, vrijwilligers en ouders. Indrukwekkend, meer woorden heb ik er niet voor.
En daarna weer die afdaling. Terug naar de camping. En deze was misschien wel het mooist. Bijna geen bochten, vooral vrijheid!
’s Avonds eten, bier en feest. Een top afsluiten voor de voor mij bijzondere dikke twee weken. Veel ervaren, meegemaakt, bereikt, geleerd, en veel tijd doorgebracht met mooie mensen en dat maakt me een gelukkig!Voor iedereen: Nogmaals heel erg bedankt, het was mooi!!
Liefs, Henrieke
-
-
-
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.