In eerste instantie was ik van plan om De Berendbotjetocht te rijden, maar toen ik ’s ochtends naar buiten keek was het toch wel erg nat…
Dan maar naar het park, waar GJ zou staan voor een korter ritje in heupherstellend tempo. Terwijl ik over de Parkweg fietste bedacht ik me dat hij als hij een beetje verstandig was, hij bij deze gladheid thuis zou blijven…
Dat was natuurlijk ook zo, maar onder het afdak van Ni Hao stonden drie helden van dienst: Anne-Jan, Wilma en Jan Willem. Buienradar beloofde ons dat het redelijk snel droog zou worden, zeker als we naar het zuiden zouden rijden. Onder de bezielende leiding van Wilma werd de richting Roden gekozen om vandaar uit de route van de Krokustocht te volgen. Geen krokus gezien, wel veel narcissen (althans; voor zover je überhaupt wat zag door de beslagen fietsbril, de modder en de regen heen). Na een kleine 60 kilometer in het laatste wiel hangen, koffie in de enorm grote snackbar van Beetsterzwaag. kleding uitwringen en over de verwarming en de inwendige mens weer een beetje opgepept met koffie, thee en uitstekende appeltaart.
De klamme, maar tenminste weer een beetje warme spullen maar weer aan en weer op fietse! Gelukkig werd het weer langzaam iets beter, maar echt droog was het geen moment (les van de dag: geloof nooit buienrader als het miezert,,,).
Gedurende een kilometer of 10 had ik een forse dip en moeite om de 30 op de Garmin te houden, maar gelukkig werd het tempo even aangepast en kwam ik er weer wat doorheen. Uiteindelijk stond er terug in Stad een kleine 110 km op de teller en zagen we er uit als echte Flandriens…
En je raad het al, ik was nog geen half uur thuis of de zon kwam door….!