Gastenboek
oud worden op mont ventoux
-
Berichten
-
-
Oud worden op de Mont Ventoux: keep on dreaming.
30 augustus 2015. Een mooie frisse morgen. Met zijn vijven fietsen we naar Bedoin. We zijn een week onderweg met een groep van tien mannen. Tour de Force heet de reis die we geboekt hebben bij En Route. Begonnen in Macon. Warm draaien in de Auvergne naar Aurillac. De steile laatste kilometers van de Puy Marie. We slapen in hotels en rijden dagelijks afstanden tussen de 100 en 175 kilometer. Heb “De renner” van Tim Krabbe weer gelezen en ben de finishstreep gepasseerd van het rondje Mont Aigual waarin hij werd geklopt door Reilhan. De prachtige gorges van de Lot en de Tarn. Tussen Arles en Nimes door over de Rhone naar Pernes les Fontaines, in de buurt van Avignon. Later zal het verder gaan naar Barcelonette, Briancon, Albertville en Aix-les-Bains. Een dikke 1800 km. Het gaat niet om de cultuur en de schoonheid van de steden maar om de bekende cols. Vandaag de Mont Ventoux en later nog de Vars, Allos, Izoard, Lauteret, Galibier en Madeleine. Het zijn er zoveel, dat ik ze beklim en achteraf niet meer weet hoe ze eruit zagen.
Het is een weerzien met de Ventoux. In 1987 heb ik dezelfde tocht gereden. Geen hotels maar kamperen en eten in restaurants in de buurt van de camping. “Afzien in Frankrijk” heette toen de reis van Cycletours. Ik was 38 jaar. Mijn dochter vierde haar eerste verjaardag toen ik aan het afzien was. Mijn zoontjes waren drie en vijf. Een jaar eerder had ik een Koga Myata gekocht. De derailleur werd aangestuurd met een hendel op de schuine fietsbuis. De remkabels liepen in sierlijke bogen over het stuur. Mijn voeten zaten in toeclips, ijzeren kooien die dicht getrokken werden met riempjes. Dat jaar 4 lekke banden gehad. Twee tandwielen voor in de standaardmaten 52 en 42. Achter 6 tandwieltjes van 13 naar 28. De zeem van mijn fietsbroek was ingesmeerd met vet waardoor die aanvoelde als een natte pannenkoek. Het tellertje werkte via een kransje in het voorwiel. Mijn blonde haren wapperden vrij in de wind. Een helm was geen hoofdzaak.
In 2015 is het druk op de Ventoux. Alles wil naar boven: jong, oud, man, vrouw, dik, dun, snel, langzaam, lopend, fietsend. Verbaas me over de fietsen: racers, atb’s, gewone stadsfietsen en zelfs een vouwfiets. Veel Belgen. De weg door het bos is smal. Er zoemen weinig vliegen om me heen. Ik ben 66 en pensionado. Naast de drie kinderen is er een koude kant en zijn er 3 kleinkinderen. Mijn Principia is een oud beestje. De derailleur reageert via hendeltjes op het stuur. Mijn voeten zitten in click-pedalen. Nog geen lekke banden dit jaar. Drie tandwielen voor: 52, 40 en 30 tandjes. Tien wieltjes achter van 12 naar 26. Ook bij het klimmen draag ik een helm. Mijn fietsbroek zwabbert niet en zit lekker strak om het lijf dat na valpartijen getekend is door breuken van sleutelbeen, heup en pols. Ook de ribben, rug en longen zijn niet ongeschonden gebleven. Gelukkig droeg ik altijd een helm. Op het stuur een tellertje met een draadje en een Garmin 810. Alles kan ik erop zien: afstand, snelheid, gemiddelde, stijgingspercentages, hartslag en trapfrequentie. Maar ik wil alleen de route zien. Heb rust nodig in mijn grijze hoofd. Zeker weten dat ik overal bovenkom zonder af te stappen. Proberen te genieten van het uitzicht. De rest heb ik niet nodig. Mijn fietsmaatjes zitten allemaal op Strava. Alle tijden worden nauwkeurig geregistreerd en met elkaar vergeleken. Iedereen wordt gevolgd. Ik heb genoeg aan mezelf. Wil wel graag mijn verouderingsproces volgen. In 1987 had ik 1 uur en 37 minuten nodig om boven te komen op de Ventoux. In 2015 1 uur en 48 minuten. Dus zeg maar in 30 jaar 12 minuten meer. Als dat een rechtlijnig verband is dan betekent dat ik als ik 96 jaar ben nog net binnen de ouwelullen norm van 2 uur zou blijven. Dream on, dream on.
Leo Heijne
Verhaaltje staat met foto’s in Fietssport magazine (juni 2016) -
-
Prachtig herkenbaar verhaal Leo. Ik heb genoten.
-
-
-
Toeval bestaat niet.
Toen we van de Mont Ventoux afgedaald waren naar Malaucene en een terrasje opzochten hoorde ik mijn naam roepen. Een groep Trapstellers (onder wie Jaap en Erik) zaten achter grote borden spaghetti.
Leuk weerzien. It’s a small world. Ze waren na een nacht met weinig slaap de auto uitgerold en hadden ook de Ventoux beklommen.
Leo -
Schitterend verhaal Leo! Heel goed beschreven, kan mij nog de tijd voor toeclips, schakelen op bovenbuis etc. goed herinneren. Goede oude tijd, maar het Strava leven heeft toch ook wel wat. Direct na het fietsen uploaden en kijken wat anderen gedaan hebben en wat de kudo’s zijn. Zit hier op een luie stoel onder een te herstellen van een rit in de Provence waar ik geregeld een schitterende blik op de Mont Ventoux heb. Zaterdag wacht mijn 19e beklimming, hoewel die belevenissen van jou op al die andere cols wel uitnodigen om eens andere bergen te proberen. Ik houd mij ook maar vast aan jou berekeningen, dan kan ik nog lang blijven fietsen.
-
Leo,
Wat een schitterend verhaal, prachtig!
Lig nu op mijn bed in een hotel in Corvara uit te buiken van een stevig maal. Welverdiend na een lekkere fietsrit in de bergen. Hier is het rustig, geen Ventoux kermis, weinig verkeer en een overweldigende natuurschoon. Mijn klimtijd interesseert mij niet, maar bij terugkomst in het hotel direct uploaden en kijken hoe snel Jan Roeters of Peter van Kesteren hier waren. Ook kom ik namen van andere trapstellers tegen. Geen competitie maar vooral leuk. Ik hoop over 20 jaar nog steeds de bergen in te kunnen en mij achteraf te meten met anderen.
Blijf vooral schrijven Leo! (En fietsen natuurlijk) -
Leo, ik weet nog goed hoe jij plots opdook op het terras met het verhaal van je tocht. Je verhaal roept de herinneringen op en maakt ze weer levend. Trouwens nu ik er zo over denk duik jij vaker op onverwachte momenten en plekken op op de fiets. Als ik ’s morgens vroeg de stad uitrij om naar Ermelo te fietsen, en jij heen en weer naar Hengelo rijdt die dag. Of als ik (vele jaren daarvoor) aan het revalideren ben op de gewone fiets en in de buurt van Woltersum jou tegenkom. Of als je meedoet aan de Teutoburger rundfahrt.
En dat brengt me weer bij dat we elkaar ook wel eens zomaar kwijt waren. Samen trainen in de Ardennen en nog voor we de auto hadden laten staan waren we elkaar al kwijt. Niet getreurd want na een dag fietsen waren we ook weer ongeveer gelijk terug bij de auto.
Het toeval…. -
Sorry voor mijn gebrek aan romantiek, maar met het aantal km’s die jij maakt Jaap heb je statistisch de meeste kans om iemand tegen te komen ? Mooie verhaal Leo!
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.