Gastenboek
Ritverslag 24 januari (medium)
-
Berichten
-
-
Oke,
De temperatuur was op zich prima, een graadje of vier boven nul, ijs en sneeuw verdwenen. Dus, de dunne bandjes konden her en der weer gecontroleerd worden, beetje lucht erbij en op naar het verzamelpunt. Iets meer dan 20 trapstellers hongerde naar een lekkere rit. Luuk kwam, zag en overwon en vertrok als eenzame fietser het park uit, naar verluidt heeft hij de weg naar huis weer gevonden. De light rijders verzamelde zich, de medium groep vertrok en liet al gauw zien dat een hoop mannen en één vrouw er zin in hadden. Een groepje van veertien is best ambitieus, maar geeft je wel de mogelijkheid om af en toe in de luwte lekker mee te fietsen. Bakkeveen zou het worden. De mensen die de afgelopen weken met Jaap mee hebben gefietst zijn redelijk op de hoogte van de route, dus vol goede moed op weg. Na een korte tijd werd het duidelijk, het zou geen schone rit worden. Het zand en modder spatte van de wielen van je voorganger recht in je bakkes, menigeen was blij dat hij of zij een bril op had, waardoor de ogen in ieder geval open konden blijven. De kilometers gleden onder ons door, de gezichten werden steeds zwarter, de magen en de bidons leger, de tunieken natter en de zin in koffie en appelgebak steeds groter. Een kilometer of tien voor Bakkeveen klonk de onheilspellende roep van één van de renners: “Lek!”. Daar sta je dan, zolang je fietst gaat het prima, maar het stilstaan gaat je nu helaas wel in de koude kleren zitten. Plakmeester Jaap richtte zich tot de onfortuinlijke renner en begon vol goede moed aan het demonteren van velg en buitenband. Binnen no-time was het bandje vervangen, ondertussen werd er smakelijk gelachen, voer tot zich genomen, wat verhalen uitgewisseld en de eerste foto’s werden genomen van de zwarte bekkies, leuk voor thuis. Na deze korte onderbreking gingen we in gestaag tempo naar de koffie. De wegkapitein had besloten om op het laatste moment af te wijken van de route, een aantal renners riep nog vertwijfeld dat Bakkeveen naar links was, maar dat was tegen dovemans oren. Even verderop toch naar links, via een nat en ietwat uitdagend fietspad, waarbij afstand houden het devies was. Helaas was A.J. onfortuinlijk, tikte het achterwiel van zijn voorganger aan en maakte een duikeling. Gelukkig was er niks aan de hand, niet materieel en geen letsel. Vieuwwww, dat scheelt, Nog een kleine twee kilometer en daar was de koffie. De eigenaar van de Stripe had ons al vaker mogen aanschouwen, snel werden er een aantal tafels aan elkaar geschoven, er kwamen wat vuilniszakken op tafel om over de stoel te leggen en er werden een aantal handdoeken ter beschikking gesteld om onze gezichten weer wat schoon te poetsen. Service met een lach, prima actie. Na de koffie met de gebruikelijke appelgebakjes (en hier en daar een kwark taartje) werd de terugreis aanvaard. Nu hier en daar met het windje in de rug ging het tempo wat omhoog, af en toe werden de kopmannen terug geroepen en werd er aan gegeven dat het tempo iets terug moest. We gingen lekker en ja, op dat moment gebeurd er natuurlijk wat niemand wil: lek!. Blijkbaar gaan vocht, modder en fietsen niet zo goed samen, de bandjes hebben het zwaar te verduren, dus ja, dan kan het gebeuren dat het materiaal andere gedachten heeft. Wederom een verplichte pauze in een open gebied, maar het humeur was goed, wederom de camera’s te voorschijn halen, foto’s, sterke verhalen, lachen en met vereende krachten de band weer in het gareel. Op dat moment voel ik me welkom en thuis bij deze club, want het is koud, vooral als je nat bent, het waait, het regent, we staan stil in plaats van dat we fietsen en wat doen we met z’n allen: we hebben lol en plezier. Fantastisch toch, wat een club. Nadat de fiets weer op orde was werd het laatste deel van de terugreis aanvaard, waarbij het laatste stuk door de Onlanden werd gebruikt om nog even op volle snelheid naar het viaduct te gaan. Aan de andere zijde even stoppen, de rondvraag, een aantal fietsers linksaf richting Hoogkerk, de rest richting het stadspark. Wel grappig om te zien, het lijkt wel het verhaal van de tien kleine kleutertjes, op elke kruising of splitsing verlaat iemand de groep om huiswaarts te keren. Het was een mooie rit, tot volgende week.
-
Goed verwoord Arno. Ik ben samen met Wilma iets eerder afgeslagen, Wilma riep nog en we zijn er voor het gemak maar vanuit gegaan dat iemand het gehoord heeft. De club is wederom een warm bad gebleken, heerlijk gefietst ondanks de wat mindere benen.
-
En de namen, in willekeurige volgorde, waren: Albert, Sander, Steven, Jan vW, Marten, Wilma, Jaap, Anne-Jan, Arno, Tim K, Peter, Robert en ik. Dus naar mijn beste weten waren we maar met 13 onderweg. Of ben ik nog iemand vergeten?
De eerste lekke band was voor Steven btw. Altijd een twijfelachtige eer.
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.