Gastenboek
ronde van 12
-
Berichten
-
-
http://www.rondevan12.nl/index.php
Voor de echte bikkels. wie durft?
-
Die 426 km zie ik wel zitten. Moet even kijken of 2 juli haalbaar is ivm tourweekend.
-
Sorry, de 426 km start op 4 juli om 00:00uur s’nachts! Dat gaat mij niet lukken. Wil hem wel een keer uit Groningen fietsen.
-
Als er geen gemiddelde van 34/37 aan hangt.
-
ik heb me aangemeld voor de 1daagse. wie volgt? overigens ken ik genoeg mensen in het Arnhemse om te overnachten, dus je hoeft de vertrekcamping in Lent niet aan te kruisen
-
-
ach joh, bij een gemiddelde van 27 km/u is het minder dan 16 uur fietsen. kunnen we nog acht uur in de berm gaan liggen genieten van de zon .. 😉
-
-
Aangemeld voor de 1daagse!
-
de eendaagse lijkt mij ook wel wat…. nog ff nadenkend
-
Ik was 2 jaar geleden van plan hem te fietsen, maar brak een dag of 6 van tevoren mijn sleutelbeen toen ik de fiets aan het uitproberen was met extra bidonhouder en nog zo wat dingen.
Rekening moet je houden met het volgende: je hebt verlichting nodig die het ongeveer 4,5 uur volhoudt. Je moet iets bedenken op de registratie, je garmin houdt het geen 426 km vol.
Je moet bedenken hoe je doorzitten voorkomt. Alles wat zeer kan gaan doen gaat ook zeer doen op zo’n tocht. Hoe veel pijn kan je aan?
Eten en drinken is niet een echt probleem, dat is er voldoende maar het vereist wel planning.
Bedenk van tevoren wat voor tempo je aankunt, hoe lang je pauze neemt op welke punten etc. s nacht rijden is erg belastend, zeker als je het niet gewend bent. Je bent snel uitgeput, je snelheid is veel lager dan wat je van jezelf gewend bent. Probeer het uit.
Je rijdt vanuit Nijmegen 170 km westelijk dan 250 km noord oostelijk. in de nacht meestal veel minder wind overdag meestal de wind in de rug, . Maar het kan ook zomaar andersom zijn. Hoe goed kun je tegen de wind in rijden?
Ik kijk wat ik op 12 juli heb en ga misschien wel meedoen. Ik beschouw het als een individuele tocht en houd me aan mijn eigen tempo en indeling.
Overnachten in Nijmegen komt niet ter sprake omdat je om 12 uur start.-
Alvast bedankt voor de eerste tips, @Jaap. Ik was al van plan om je uit te horen als ik besluit om mee te doen.
Als ik dat doet, wil ik hem ook in mijn eigen tempo rijden. We zien elkaar bij de start, wensen ons een behouden tocht en wie weet, tot in Leek.
Voor de Garmin kun je een powerbank aanschaffen, daarmee kun je hem in de pauzes opladen.
Sudocreme en de zondagse bibshort tegen het doorzitten.
Ik zou hem ook in een voor mij passend tempo willen rijden: niet boven mijn macht, niet teveel aanpassen aan een lagere snelheid. Dan kan ik het lang volhouden en de pijn het beste verdragen.
De datum is overigens zaterdag 4 juli.
Hoe doe je dat met slapen: vroeg naar Nijmegen en daar zien wat slaap te krijgen? Een flinke middagdut en om 21.00 uur de trein pakken (oogjes dicht, de tour win je in bed)? Donderdag nachtbraken om alvast in het ritme te komen (een beproefde methode die we vroeger in de nachtdiensten wel toepasten, al zou ik nu de drank die daarbij doorgaans vloeide, achterwege laten)? Een nacht doorhalen en onderweg hazeslaapjes?
-
-
uhhhh de uitdaging is zeker aan het jeuken….
-
Ingeschreven.
Ik ga in de loop van de avond met de trein. Ik probeer overdag wat te slapen, maar maak me er niet te druk over. De nacht is het moeilijkste, als het licht is valt het reuze mee, dan kom je in je gewone ritme. -
-
Ingeschreven, frametassen besteld, goede voeding en paracetamol ingeslagen. Donderdag en vrijdag ben ik vrij, dus aan de rust vooraf zal het niet liggen. Hoef hem nu alleen nog maar te rijden en dan is het klaar… 😉
Zoals het er nu naar uitziet start ik met Jaap, Herwig en JP. In de nacht ligt het tempo wat lager, wie weet blijven we bij elkaar. Bij het ochtendgloren verwacht ik dat Jaap zijn tempo een tandje te hoog is voor mij en dan zien we hoe het verder loopt. Ik start met het idee dat ik in staat ben hem alleen te rijden. Dat geeft een gevoel van onafhankelijkheid, een goede basis om de samenwerking met anderen te zoeken. We zien wel waar we elkaar vinden, mannen.
Leek is nog ver… -
Ik ben nu al benieuwd naar de heldenverhalen. Heel veel succes allemaal!
-
-
Succes met de tocht komende zaterdag!
Ik hoop dat jullie ook genoeg hebben gedacht aan drinkmogelijkheden. Extra bidons achter het zadel? Aquacell op het stuur?
-
I get married on Saturday, otherwise this would have been possible!
-
Volgend jaar zal ik de 1 daagse eens overwegen. Het kriebelde al toen ik Jaap’s voornemen 2 jaar terug zag. De vorm en dergelijke laten het voorlopig nog niet toe, maar hoop de 4e wel een eigen 150+ te rijden, gelukkig met start op een iets minder onmogelijk tijdstip. Wel jammer dat ik dan nog altijd mijn afgelopen jaar gekochtte racefiets-koplamp dus niet hoef te gebruiken ;). Iedereen die hem gaat rijden, veel succes en vooral plezier!
-
een winter 11 stedentocht, gekkenwerk.
rondje ijsselmeer, gekkenwerk.
Trondheim-Oslo, gekkenwerk.
het kanaal overzwemmen, zelfs met volgboot, gekkenwerk,
swetrelds hoogste topprn belkimmen, gekkenwerk
rond de wereld zeilen, gekkenwerk behalve als je het zeilmeisje bent
je kop verliezen,
te veel bier zuipen , gekkenwerk,
maar met Jaap mee op de warmste dag van de eeuw, gekkenwerk.
Maar,
het zijn wel mooi onze vrienden en maatjes, omnze helden.
succes en applaus voor je zelf. -
Congrats! Now that is an adventure!
-
-
-
Hey stelletje sportieve malloten!! Heel veel succes, plezier en meer van dat soort dingen!! Ik wil maar zeggen “geniet van elke kilometer”!!
-
bedankt allemaal! Waar begin ik aan?
-
-
Zeg dat Jaap.Bedankt Allemaal.
-
-
-
En ze zijn los! Succes mannen. Op naar de eeuwige roem.
-
Zittend in de schaduw en met mijn voeten in de vijver denk ik aan onze stoere idioten. Hoe zal het ze vergaan?
-
-
Hoe het ze vergaan is? Nou, in ieder geval gisteren geen puf meer om nog wat te schrijven. Bij deze dan:
De start was bij de organisator thuis in Lent. We reden met 36 mannen en een vrouw de zwoele nacht in. Ik had hetzelfde gevoel als bij andere grensverleggende ritten. Twijfel of ik het zou redden, mezelf afvragend waarom dit leuk is. Leuk is niet het goede woord, maar dat is juist het punt: toch dit willen… Ik kom niet verder dan: omdat het kan en ik dat wil ervaren. De start is een bevrijding, dan valt alles weg en ben je ‘los.’ Bepakt als een ezel met een extra bidon achter het zadel, zakjes maltodextrine, reservebandjes, powerbank, mobiele, eten, repen, gelletjes – frametassen zijn een uitkomst. Stempelpost Limburg was een km of 20. Nou ja: eigenlijk is het geen stempelen. Ergens, meestal bij een tankstation, hangt een poster met een nummer erop. Dat nummer schrijf je over op je stempelkaart, of je scant de barcode, heel 2015, via de app van de Ronde van 12. En als je een stempelpost mist, maak je ergens op een herkenbaar punt een selfie oid (om vervolgens bij de finish je medaille krijgt omgehangen zonder dat er maar naar de stempelkaart of wat dan ook wordt gevraagd. Kijk, daar hou ik nou van). Daarna formeerde zich een groep met de vier Trapstelllers en wat anderen, tot JP lek reed op een gemeen steentje, die door zijn draaiende wiel werd gelanceerd, voor de wielen van Jaap terecht kwam en zijn beide banden te grazen nam. Voordeel was dat niet de hele groep bleef wachten en we met een overzichtelijke groep van 7 de nachtelijke uren reden. Wind mee en wat was het zeldzaam warm. Dat was dan weer een voordeel, dat later door de middagtemperaturen ruimschoots teniet werd gedaan.
Langzaam kwam ik in een ritme, in een modus. Lekker fietsen, niet te gek doen. Niet als een wilde na elke bocht proberen in het wiel te blijven van mijn voorganger, maar in eigen tempo weer rustig aansluiten. Met wind mee en met bijna 9000 km in de benen is dat geen enkel probleem. De maan stond er mooi bij, bijna vol en met een bleek schijnsel waar we verder weinig aan hadden, maar de kwaliteit van het wegdek was prima. Ik kwam wat tot rust en genoot van de heerlijke fietsnacht en het geluid van zoevende bandjes.
Mijn gedachten waren zo nu en dan bij Henk, mijn collega die mij vier jaar geleden adviseerde bij een fietsclub te gaan, omdat ik Alpe d’HuZes ging rijden. Hij leefde toen enorm mee, voorzag me van veel meer adviezen en goede raad en hoopte dat ik er een mooie hobby aan over zou houden… Henk kreeg vorig jaar maagkanker. Hij knapte op, begon te revalideren en werd weer ziek. Vorige maand kreeg hij te horen dat er niets meer aan te doen was. Dat trok mij over de streep om deze tocht te gaan rijden: ter ere van Henk. Ik vind het fijn dat dit gebaar hem goed deed, dat kwam hem toe. Helaas heeft hij het niet mee mogen maken. Afgelopen donderdag is Henk overleden. Hij zou mij via What’s App hebben gevolgd, samen met een groep collega’s. Die waren er nu wel om samen Henk te gedenken en mij te steunen. Zijn weduwe en kinderen schoven later op de dag ook nog aan. Dat gaf deze dag voor mij een speciale betekenis. En opgeven kon al helemaal geen optie meer zijn. Wat is pijn, wat is vermoeidheid, anders dan een staat van zijn..? Maar je bént er…
Bij de eerste schemering stopten we bij een tankstation (Jaap bleek bij vertrek weer lek te hebben) en toen was het ineens licht. Misschien was dit wel het mooiste moment van de dag, hoewel Jaap en ik er later nog een mochten ervaren. Zeeland de brug over en weer terug, op naar het ontbijt bij de Moerdijkbrug in Zuid-Holland. Al vijf provincies achter de rug, nog zeven te gaan.
Na Moerdijk vertrokken we weer als groep. Ik raakte wat achterop door wat gepruts met mijn powerbank en toen ik weer opstapte zag ik in de verte onze groep rijden. Ze hadden een afslag gemist. Ik kon Jaap nog net terugroepen, heb geschreeuwd, gevloekt en gefloten naar de anderen, maar die werden steeds kleiner. Jaap en ik besloten onze eigen weg dan maar te gaan. Samen over de Zuid-Hollandse dijken, een prachtig landschap met kronkelige wegen, een beetje als de weg van Appingedam naar Garrelsweer, en dan nog mooier. We deden afwisselend kopwerk, Jaap 3 km, ik steeds 2. Verschil moet er wezen -:). Dat gaat voorspoedig: na elke ronde weer 5 km verder en zo bereikten we Utrecht. Voordeel van de tourstart: grote delen van de stad waren afgezet, maar er waren, zo rond 11 uur, al aardig wat mensen op de been. De man van het tankstation kankerde dat de opbrengst van die Tour alleen maar voor de horeca was, de rest van de stad verloor alleen maar. Ik dacht: met zo’n state of mind verlies je altijd. Dus dronken we koffie en cola, vulden de bidons en reden richting polder.
Daar wachtte de hel. Eindeloze wegen, in noordelijk Flevoland heb je in ieder geval nog bomen, maar die kennen ze in het zuiden alleen maar van horen-zeggen. Bochten – die kennen ze ook niet. Af en toe staat er een rood-wit hek dat aangeeft dat er een andere rechte weg dwars op de jouwe staat en dan weet je dat je van richting moet veranderen. En het werd heet. Shirt helemaal open, drinken, drinken, drinken tot je helemaal zat bent van die gore vieze zoetzure troep en dan nog weer een slok. Jaap kwam op het idee om bij de Ketelbrug de voeten in het water te hangen. Dat was een heerlijk vooruitzicht. Mijn voeten deden ongelofelijk zeer. Oververhitting, zei de ervaren Jaap. Ik haalde Swifterband er net niet mee, ik moest even de schoenen uit hebben en de voeten masseren. Bij Swifterband brak ik mijn afstandrecord, dat stond op 333 km. Tot hier wist ik dus dat ik het kon. Het Ketelmeer was te ver, dus we besloten de plaatselijke horeca te sponsoren. Daarna voegde zich drie man uit Goeree-Overflakkee bij ons. Ik zag hele dikke benen, stevige jongens uit de Zuid-Hollandse klei. Die gingen ons fietsles geven, al was een van hen daar niet meer toe in staat. Jaap deed met ze mee. Het tempo ging omhoog, bij een viaduct fietste ik in mijn eigen tempo omhoog. Een van de mannen, die dus de pijp al aardig uit had, wilde mij nog wel even terugbrengen naar de groep. Daarvoor had hij nog wel wat energie, zei hij. Ik vond het best, maar hij fietste me uit zijn wiel, of eigenlijk: ik voelde niks voor het tempo dat hij me wilde opleggen. Ik had ook nog wel wat energie, maar ik ben zuinig. Leek was nog best ver.
Kuinre. Stempelen bij het benzinestation. De Hollanders wilden consumeren, wij gingen nu weer met z’n beiden door, Overijssel in. Alles doet nu zeer. De benen kunnen nog rond, maar dat is het dan wel zo ongeveer. Handen slapen, schouders stijf, voeten beginnen weer pijnlijk te worden. Ik fietste constant met een hartslag van 130, Jaap met 120. We besloten dat ik met 120 zou rijden.
In Haulerwijk woont Jildau, een collega van mij. Ze had aangeboden om ons op te wachten en dat heb ik godzijgezegend niet afgeslagen. Ze zorgde voor misschien niet het allermooiste, maar wel het allerfijnste moment van de dag. Wat had ze bij zich: water (veel water) om te drinken en de voeten in af te koelen, allerlei lekkers dat we afsloegen (aan eten hadden we geen zin). En het topstuk van haar collectie: bevroren washandjes, voor ieder eentje. Als je denkt wat lekker is moet je dat eens proberen als je 400+ km gefietst hebt en net uit een oververhitte polder komt. Leek was nu niet ver meer.
Hoewel het lange kilometers waren. En we wisten niet dat Leek van west naar oost zo groot was.
Op de laatste rotonde naar de finish bij Camping Nienoord gingen we rechts, nee fout, moet links zijn. En daar stond hij dan. Nooit zo blij geweest met de NTFU-boog. De twee applaudiserende organisatoren stonden eronder, samen met Margriet en Luuk. Ze leken haast net zo blij dat we er waren als wijzelf. Hand in hand over de finish. We bleken de eersten te zijn, dat dan weer wel, en al hadden we het er niet om gedaan: dat is toch een aardig feitje.
Water, biertje, Jaap stapte op om naar huis te fietsen. Bedankt Jaap, voor de inspiratie, voor je ervaring, voor je aangename gezelschap. Ik nam een patatje, stapte in de auto, naar huis, douchen, biertje. Even op de bank, nog een biertje, tot ik dacht: wat doe ik hier…? Ik moet naar mijn bed zijn gegaan, want daarin werd ik vanmorgen wakker. -
-
Schitterend verslag Ronald. Ik heb de hele dag aan jullie gedacht. Zelf een rondje Lauwersmeer gefietst. Op het eind veel last van branderige voetzolen. Maar ik dacht er steeds bij dat dat niks zou zijn vergeleken met wat jullie moesten voelen in die hitte.
Ongelooflijk knap gedaan! Je moet wel een hele positieve instelling en een geweldige drive hebben om hieraan te beginnen en het te volbrengen. -
12 Provincieen! Wat een dag en nacht.Half 8 met je fiets op de trein stappen met Jaap Ronald en Herwig en ondergetekende,,na een vertraging van ongeveer een half uur aangekomen in Lent.Het was ff zoeken waar we moesten zijn,maar uiteindelijk gevonden.En daar begon het,In een normaal rijtjeshuis werden we gebriefd en de spullen uitgereikt,kop koffie,nog 1 en nog 1,en ja toen was het zover,fotootje en daar gingen we.Na ongeveer 5 km de eerste valpartij en menig lekke band gingen we in gestrekte draf de nacht in.Prachtig s,nachts fietsen maar oh zo opletten,Met een gemiidelde van 31 kwamen we de nacht en keken uit naar het ontbijt in Moerdijk,daar allemaal ff de tijd genomen,en weer op pad.Sprintje de Moerdijk op (is best lang)en iets in mijn knie zei.Niet weer doen.Irritatie en vocht begonnen zich op te hopen in de knie.Rustig doorgefiets en in Dordrecht Waren we ineens Jaap en Ronald kwijt,heel spijtig en toen we op de juiste weg zaten hebben we nog hard doorgereden of we een glimp van ze konden opvangen.Helaas.Verder in Dordt over de mooie dijkjes,en ja hoor daar stond Moeders met een thermoskan met koffie,dat was goed voor het moraal,We werden nog even gefilmd en Herwig deed zijn verhaal.Koffie op wij weer verder.Ondertussen nog 4 man aangesloten.Wij via sliedrecht richting vianen om uiteindelijk in Utrecht te belanden.Twee van onze medestrijders zaten aardig stuk en zelf had ik ook wel last van m,n knie.Uiteindelijk in Hilversum zijn we neergestreken voor een Heerlijke lunch en dito bediening.Het was 13.30 toen we weer vertrokken en we moesten nog een kleine 130 km fietsen,Dus snel gerekend dachten we dan zijn we tegen 19.00 binnen,maar dat viel ff tegen tot we in de polders kwamen.Wat een ontiegelijk saai lang demotiverend klote stuk.Hier werd duidelijk hoe iedereen erbij zat,bij de meeste het beste er wel af en Herwig nam het voortouw en zette zich op kop om een waaier te vormen.M,n voeten stonden in de brand en namen de pijn in me knie weg,totdat ook die spieren gingen protesteren en menig kramp geprobeerd weg te drinken,33/34 werd bijgesteld naar 29/30 en toen ging het beter,Tempo was er nu uit en Herwig had ook z,n uiteindelijke Dip,vanwege de tempowisselingen schat ik in,Uiteindelijk de klotepolder uit Nog even een powernapp in Emmeloord om zo de ketelbrug over te gaan,ff aanzetten en hoor Herwig zeggen.JP pas op je spieren,Oke,brug open daarna weer verder 1 man lek wat niet lek bleek te zijn.Aangekomen in Kruinje stempelen en Cola,nog wat eten en daar gingen we weer richting Wlolvega.Dat duurde maar even na 500 meter weer op de fiets te zitten krijg ik zo,n kramp in beide kuiten en bovenbenen dat de spieren bijna door m,n vel heen drukken.Mijn god wat deed dat zeer.Herwig komt terug gefietst en ziet dat dit niet goed is.Ik word van de fiets getild en moet me laten vallen in het gras(wel opgevangen) kon allebei m,n benen niets meer mee.En toen zij Herwig!!!Jp dit kan zo niet meer!Toen zakte de grond onder m,n benen weg,en na tegenstribbelen werd besloten de organisatie te bellen om op te laten halen,Was een hele grote domper en deuk op de geweldige dag en ervaring.Mannen bedankt voor deze uitdaging en specifiek Herwig voor de goede zorgen.
Bedankt
-
Wat een doorzettingsvermogen Jean-Paul. Jullie weten het zo beeldend te beschrijven dat het lijkt alsof je je eigen herinneringen nog een keer beleeft. Diep respect voor deze deze grensverleggende prestatie.
-
He JP,
je mag zeker trots op je zelf zijn hoor! ik zat er na een dikke 100 km bij Haren-Haren al behoorlijk doorheen & wat jij meegemaakt hebt moet zeker 10 x zo erg gevoeld hebben!heren, ik heb groot respect voor jullie en neem me bij deze plechtig voor om me noooóóit te laten verleiden om aan zo’n project mee te doen…….
-
Dank je Michiel,Maar zeg nooit nooit want het is een geweldige(pijnlijke) ervaring om mee te maken.
-
-
Ik heb niet heel veel toe te voegen aan de verslagen van JP en Ronald. Na een valpartij, vanuit bijna stilstand en zonder erg, dat wel, en 4 lekke banden had ik het even helemaal gehad.Ik zag het helemaal niet meer zitten. Hulp van JP, Ronald en Herwig sleept me er door, en als het licht word is het alsof ik opnieuw begin. Ik voel me sterk, rij veel op kop, heb het eindelijk naar mijn zin.
Als we Herwig en JP verliezen ben ik blij dat Ronald bij me is. De hitte maakt dat ik zeker niet alleen wil rijden. En Ronald weet wat het is om een lange afstand te rijden. We maken afspraken en het loopt als een trein. We verzorgen ons goed. Ik ben er zekerf van dat dat cruciaal is met de hitte. Een goede tijd rijden laat ik los. rustpauzes om de 60 km en drinken en eten. De rijsnelheid is ok.
Bij de rustpauze in Swifterband praat ik of ik dronken ben. Warmtestuwing, Een beker milkshake brengt uitkomst, Daarna wordt het minder heet.
Ronald stampt goed door en motiveert me om het tempo ook hoog te houden. Ik ken het terrein nu als mijn broekzak. Ik tel de stukken af: Emmeloord, Kuinre, Spanga, Wolvega, Oldeberkoop, Makkinga, donkerbroek, Haule, Haulerwijk. Jildau, collega van Ronald, je bent een engel. En dan Zevenhuizen en Leek.Na alle pech lagen we helemaal achterin het veld. Doorzetten en jezelf goed verzorgen. Goed gezelschap en nu zijn we eerste. Dat is toch even een kick.
Terug naar huis en om half elf naar bed. Morgen trainen vanuit het stadspark.
-
Fantasisch Jaap. Bij jou zijn we zo gewend aan extremen dat zo’n bizarre onderneming bijna gewoon gaat lijken. Dat is het natuurlijk niet. Hartverwarmend om te lezen hoe jullie elkaar erdoorheen hebben gesleept. Vrienden voor het leven lijkt me.
Dat van die training in het Stadspark is toch niet serieus bedoeld mag ik hopen 😉
-
-
Ik aarzel even of ik na het lezen van de verslagen van Ronald, JP en Jaap eigenlijk nog wel iets kan toevoegen over deze bijzondere dag dat de moeite waard is om geschreven te worden. De rit tijdens de nacht heb ik ervaren net zoals Ronald. Balans zoeken tussen een lage hartslag en een goed gemiddelde. Ik nam mijn deel van het kopwerk voor me. Zat dus vaak naast Jaap ;). Ik was vooral beducht voor de effecten van het slaaptekort. Daar ben ik in het algemeen heel gevoelig voor. (Iets te laat naar bed, en ik ben de volgende dag niet in mijn hum) . Maar je bent bezig, vooral met het staren in de lichtvlek van je fietslamp. En vooral veel waarschuwen voor slingertjes en andere obstakels tbv de fietsers achter je. Na het ontbijt in Moerdijk en het reeds vermelde en onbedoelde afscheid van Ronald en Jaap, heb ik tot de finish in Leek de kop niet meer afgestaan. Mijn benen waren geweldig. Ik heb de hele dag geen enkel pijntje gevoeld. Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar alleen gedurende eenpaar kilometer waar we verdwaald raakten in een woonwijk bij Emmeloord, had ik er de pee in en heb ik me een paar minuten stilletjes achter in de groep gezet. Maar me de dus de hele dag laten coachen wat de snelheid moest zijn zodat iedereen in het kielzog kon blijven. We reden meestal als een enkel treintje. Elke kilometer bracht ons dichter bij Leek en dat is alles wat telde. Ik kan niet precies zeggen hoeveel bidons ik heb leeggedronken, maar zéker meer dan twintig. En dan tel ik de vele colaatjes en flessen water bij de tankstations niet mee. Nadat we in Kruinje afscheid van JP hadden genomen – verder rijden was voor hem zowel onmogelijk als volstrekt onverantwoord en ik heb respect hoe die kerel kan afzien en écht tot het gaatje kan gaan – moesten we nog ongeveer 62 km. Ik heb me toen weer aan kop gezet en tot de volgende stempelpost een half uurtje 36 km/u aangehouden. De wind in de rug hielp natuurlijk mooi. Mijn Garmin had ondertussen de geest gegeven (alles van de rit is weg, helaas) en de man achter mij gaf regelmatig de snelheid aan. Af en toe achterom kijken of iedereen er nog aanhing maar dat lukte dus. Ik ken de namen niet van de vier vreemdelingen, maar ze zouden in onze club niet misstaan: geen woord gezeurd, altijd positief. Bij navraag naar de moraal alleen een kort knikje. We hebben uiteindelijk de finish lijn met zijn vijven naast elkaar overschreden. Een moment dat ik nooit zal vergeten. Laat Parijs maar komen.
-
Wat een moraal Herwig. Fantastisch! De hele dag geen pijntje. Ongelooflijk.
-
-
-
Last but not least: bij de finish zorgden Diana en Julie met een grote glimlach voor de vereeuwiging op de foto. Ook hadden ze een kilo kwark meegenomen. Na de kwark nog een biertje en toen met een voldaan gevoel en een mooie medaille om de nek naar huis.
-
Het gemis van de Finsh met z,n zessen doet meer pijn als de Benen denk ik nu.!
-
Mannen, van harte gefeliciteerd met deze enorme prestatie, diep respect!!
-
Mooi gedaan Herwig.Je reed ook zo sterk als een beer!
-
mooie verhalen van jullie! geweldige prestatie, ik doe het jullie niet na!!
en wim: jaap was er vanochtend gewoon bij hoor. -
Tjonge.. Jaap, ik sprak je nog even vanmorgen.. maar realiseerde mij te laat dat jij gister de “twaalf” had gefietst. Allevier top. Wat een prestatie. Ik houd van uitdagingen, maar dit gaat mij te ver. Wel ontzettend knap[ dat jullie dit gedaan hebben en het zal ongetwijfeld een supergevoel geven.
Alie -
Supergevoel, maar wel moe. Nu rustig rijden en herstellen! en dan zie ik eind augustus wel weer hoe de vlag er bij staat!
Ik wou eigenlijk met light mee zondag maar opeens zat ik toch in de medium trein!
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.