Gastenboek
Styrkeproven 2016
-
Berichten
-
-
http://styrkeproven.no/en/frontpage
Who plans on doing this? Please could you put your name here.
I would like to register early to save money and it is cheaper if we go as a team.
Myself and Hilke will make this our annual vacation and go touring before/afterwards. I will need to arrange transportation of my racing bike to and from the event, as we will be touring with our MTB’s.
…Derek
-
Henrieke and I have subscribed. You can find us in the participants list of the Styrkeproven website. Henrieke starts Friday at 22.00 pm. I will start Saturday at 07.45 am. We still have to make our trip schedule Groningen -> Trondheim and Oslo -> Groningen. I have some ideas. Henrieke as well. We could sit together some time in January (December is too busy). Give me your 06 number and I will add you to our groups app.
-
Herwig, my mobile is 0683909170
-
Results 2016
Trondheim – Oslo
Herwig: 21:44:17
Overall: 943
Gender: 863
Category (men 50-54): 174Derek: 21:47:08
Overall: 948
Gender: 868
Category (men 60-64): 45Henrieke: 28:19:28
Overall: 1247
Gender: 127
Category (women 25-29): 9Kvam – Oslo
Diana: 11:00:15
Overall: 89
Gender: 25
Category (women 45-49): 9 -
-
Petje (hoed) af voor Diana, Henrieke, Derek en Herwig. Moet toch wel heel zwaar zijn geweest! Idee alleen al…brrr, brrr
-
Pfffff…… je hebt gekken, en je hebt ze nog gekker!!
Chapeau!!! 😉 -
-
heren en dames, geweldig. Allemaal gedaan waarvoor je gekomen bent!
Ik reken op een uitgebreid verslag! (van jullie allemaal! -
Prachtig, prachtig!
Idee voor het trapstelweekend volgend jaar? -
Zaterdag 18 juni 06.05u. Ik word wakker. Of ben ik al wakker? De hele nacht had ik onder invloed van de adrenaline gezweefd tussen slaap en opwinding. Ook met het brakke gevoel rekent de adrenaline snel af. Adrenaline zou een centrale rol opeisen gedurende de volgende 24 uur. Ik hoor Derek in de keuken in de weer met borden, bestek en allerlei zaken die hij denkt nodig te hebben bij de 543 km lange Noorse krachtmeting. Ik sta op en eet beduusd mijn yoghurt met haver, appel, banaan, rozijnen. Van alles een dubbele portie. Ik dwing mezelf alles op te eten. Ook al gaat dat niet van harte. Ik duw. En duw nog eens. Het duwen zou ook nog 24 uur duren. Ik word een beetje nerveus van Derek’s verrichtingen. Hij blijft maar over en weer lopen van de slaapkamer, via de keuken naar de badkamer en weer terug. Hij is steeds met drie dingen tegelijk bezig. Lijkt me hoogst inefficient. Ik zeg er niets van want het is waarschijnlijk zijn manier om de spanning te trotseren.
Het appartementje was via airbnb geboekt en we hadden ons de avond voordien afgetopt met dubbele porties zelfgekookte pasta terwijl Roemenie roemloos ten onder ging tegen voetbaldwergstaat Albanië. Dat krijg je als je hoogmoedig wordt. Les 1: wees nooit hoogmoedig bij krachtmetingen. Het flatje lag dichtbij de startplaats. 5 minuutjes fietsen. In een doodstille stad tracht ik de tramrails te ontwijken. Niet vallen nu. Bij de finish mag ik vallen, maar niet nu. Een honderdtal fietsers – sommigen met aanhang, anderen in kleine groepjes en nog anderen moederziel alleen – op Trondheim Torg, een mislukte poging van een doorgeschoten vissersstad om ook een Rode Plein aan de toeristen te kunnen bieden. Geef mij dan maar de Vismarkt. Op het podium zit een Noorse speaker op een stoel die onafgebroken namen noemt. Tenminste, dat leid ik af uit de beweging van de deelnemers naar de startlijn. Plotseling spitsen Derek en ik de oren als we iets horen dat lijkt op ‘het Trapstel uit Groningen’. Onze namen herkennen we niet maar voor de zekerheid schuifelen we ook maar naar voren. Dan begint het aftellen: fire, tre, to, en. We zijn vertrokken. In een groepje van 80 man kronkelen we de stad uit. Het druilt en is wat mistig en het wegdek is spekglad. Putdeksels, scheuren, tramrails en andere killers grijnzen je toe. Opperste concentratie. Niet vallen nu. Bij de finish mag het, maar niet nu. Ik vind het te link en na enkele kilometers gebaar ik Derek dat ik naar voren wil. We settelen ons op een comfortabele 5e rij. Het tempo ligt op light niveau. Warm draaien. Trapstelregels worden aan de laars gelapt en het lukt Derek en mij niet om netjes naast elkaar te blijven rijden. Na 20 km rijd ik in het wiel van Derek en voel mijn voorband leeg lopen. Ik roep ‘lek’ maar niemand reageert. Shit, dit is niet het Trapstel. Ik laat me afzakken en sta één minuut later aan de kant van de weg. Alleen. Zonder routekennis. Ik draai mijn fiets ondersteboven en begin als een robot mijn band te wisselen. Er rijdt een groep fietsers voorbij. Die zijn 5 minuten na ons vertrokken en dus de allerlaatste deelnemers. Het dringt tot me door dat ik bij niemand zal kunnen aanhaken. En Jaap had nog zo gezegd dat ik me in het begin moet sparen. Paniek slaat toe. Er stopt een BMW naast me. Even denk ik aan een reddende engel maar het blijkt een plaatselijke journalist te zijn die mijn vroege lekke band wel nieuwswaardig vindt en in het Nenglish een interview begint af te nemen en tientallen foto’s van me maakt terwijl ik trillend van woede, teleurstelling en wanhoop mijn band van mijn velg wil halen. Waar ik vandaan kom? Waarom ik mee doe? Hoe oud ik ben? Of ik mijn naam even in zijn iphone kan intoetsen? Of het de eerste keer is dat ik mee doe? Sommige vragen moet ik drie keer beantwoorden voor hij begrijpt wat ik wil zeggen. En ondertussen wil die k..band er niet af. Het huilen staat me naderbij dan het lachen. Heb ik hiervoor getraind ? Mijn band breng ik uiteindelijk op druk met mijn laatste CO2 cilindertje – iets wat die journalist nog heel interessant had gevonden en nog wel een paar vragen over wist te bedenken. Uiteindelijk verlies ik vijfentwintig minuten voor ik verder kan. Ik bedank de journalist nog voor zijn gezelschap en begin te rijden. Koud. Ik besef dat ik die achterstand niet zomaar dicht rijd. En ik heb geen enkel vertrouwen in die voorband. Ik had met dezelfde band twee dagen eerder ook al lek gereden. Nog een lekke band zou betekenen dat ik op de technische dienst zou moeten wachten. De negatieve gedachten buitelden over elkaar heen. Les 2 : monteer nieuwe banden als je wil meedoen aan de krachtmeting i.p.v. ze thuis in de kast te laten liggen. Op 62 km ligt de eerste bevoorradingspost. Ik arriveer er als laatste en beperk me tot een korte stop. Iets later begin ik de eerste deelnemers in te halen. Het geeft moed om telkens iemand in het vizier te hebben, het gat dicht te rijden en dan er langs te glijden. Ik probeer Jaaps advies (sparen sparen sparen) in gedachte te houden. Ik weet dat er in het begin evenredig veel moet geklommen worden maar toch, als ik mijn overall uurgemiddelde extrapoleer naar 543 km, red ik het niet in 24 uur. Ik trap harder. De dood of de gladiolen. Net wanneer ik in een lekker tempo kom en vertrouwen hervind in de voorband, schakel ik bij 78,6 km verkeerd en komt mijn ketting vast te zitten tussen kettingblad en frame. Fiets op de kop. Geen beweging in die k..ketting te krijgen. De tranen staan in mijn ogen terwijl alle fietsers die ik had ingehaald mij weer voorbij rijden. Met verwoede pogingen sleur ik mijn ketting los. De handen zijn helemaal zwart. Ik verlies tien minuten. Ongelooflijk. Nog nooit gebeurd. Is dit een voorteken van wat mij nog allemaal te wachten staat? Ik begin weer aan een inhaalrace. Het spaaradvies van Jaap was goed bedoeld maar daar heb ik nu even geen tijd voor. Bij de volgende bevoorrading (106 km, 800 hm) zie ik weer dezelfde mensen. Ik heb meer dan 4,5 uur gedaan om 106 km ver te komen. Een totale ramp. Korte plaspauze en door. Ik weet dat de zwaarste sectie van de hele dag nu gaat komen en de volgende stop is pas bij 196 km. Ik moet mijn gemiddelde opkrikken als ik binnen 24 uur wil eindigen. Waarom weet ik niet, maar mijn beenstukken hebben er ook geen zin meer in en zakken steeds weer tot op mijn knieën. Ontelbare keren trek ik ze al stampend en vloekend zowat tot in mijn bilnaad. Het kettingvet zit overal, maar niet meer op de vingers. De rit over de hoogvlakte is koud en lang en minder vlak dan gedacht. Maar ik zit nu in een opgelegde roes en blijf maar fietsers inhalen. Ik bid dat ik niet zoals de Roemenen roemloos ten onder zal gaan. De laatste 15 km vóór de afdaling inzet, heb ik de wind pal tegen, windkracht 5. Ik kan 24 kmu aanhouden maar het kost krachten. Ik neem een paar fietsers op sleeptouw. Op een gegeven moment zie ik 500 meter vóór mij een fietser die door een begeleidingsbusje uit de wind wordt gehouden. Dat wil ik ook wel. Ik tracht ernaar toe te rijden maar net voor ik aansluiting vind, rijdt het busje er van door. De fietser gebruikt vervolgens mij als busje. In de afdaling spaar ik me niet. Met een noodgang vlieg ik de volgende bevoorradingspost in. Mijn gemiddelde staat nu op 27,9 kmu. En wat zie ik daar op een bankje zitten? Een rood Trapstel shirtje! Derek was net voor mij bij de post gearriveerd en we besluiten na een korte stop samen verder te rijden. Ik had 180 km nagenoeg alleen gereden en de benen waren flink verzuurd. Ik dwing mezelf het rustiger aan te gaan doen en bij Derek blijven zou daarbij helpen. Het volgende traject is netto bergafwaarts en het effect is goed merkbaar. Het zonnetje breekt door en we rijden een lekker tempo. Regelmatig staat er meer dan 40 kmu op de teller. De benen kunnen recupereren en langzaam maar zeker krijgt de tocht een ander karakter: we hebben de saaie E6 ingeruild voor provinciale wegen en het genieten kan nu eindelijk voorop staan. Een prachtig landschap, nauwelijks autoverkeer en het besef groeit dat ik met iets bijzonders bezig ben. Wanhoop maakt plaats voor geloof in een goede afloop. Bij km 263 komen we weer bij Kvam, het stadje waar Derek en ik de dag voordien de trein naar Trondheim hadden genomen, waar ik met Diana twee dagen had verbleven (en dus voor mij bekend terrein) en waar Diana ‘s ochtends haar 279 km Styrkeproven naar Oslo was begonnen. Een intens gevoel van geluk. Mijn gemiddelde staat nu op 29,6 kmu. Maar die voorband blijft me wel zorgen baren. En dus besluit ik bij de volgende stop (307 km) om technische hulp in te roepen en een nieuwe band te laten monteren, terwijl ik wil genieten van een heerlijke kom soep. Maar dat was op te veel geluk gerekend. Nee mijnheer, bij deze bevoorrading is geen technische hulp voorzien. Ik vraag dan maar of de fietsenmaker speciaal voor mij wil komen. Natuurlijk mijnheer, maar dat kan 15 minuutjes duren. Ik zeg Derek dat hij alvast mag gaan rijden en dat ik hem wel weer zal inhalen. 15 minuten worden uiteindelijk 25 minuten en dan blijkt de fietsenmaker geen buitenbanden bij zich te hebben! Ik ontplof zo wat. Gelukkig schiet een andere mechanieker ter hulp (die had daar de hele tijd op de parking gestaan maar dat was blijkbaar niet bekend bij de organisatie …) en kan ik met een nieuwe voorband weer verder. Net voor ik de weg weer oprijd, zie ik dat mijn fietscomputer is uitgevallen. Snel de reserve batterij erin. Betekent wel dat de rit op strava in twee stukken is gehakt, maar who cares? Van Diana krijg ik een SMS berichtje dat ze binnen is. In 11 uur. Wat een prestatie. Later zou ze me vertellen dat ze de hele 279 km goeddeels alleen heeft gereden. Andere deelnemers waren ofwel veel te sterk ofwel veel zwakker dan haar. Wat een prachtmeid. Met de nieuwe band rijdt mijn fiets een stuk lekkerder . En alle melkzuur is uit de benen verdwenen. Volle bak. Na 63 minuten met een gemiddelde van 41 kmu heb ik Derek weer in het vizier. Samen rijden we de post van 383 km binnen en verorberen weer een aantal kommen soep met brood. Vanaf nu is het nog 160 km, een flinke zondagse trapsteltocht, zeg maar. Met Derek in het zog fietsen we over glooiend terrein, met af en toe toch een venijnig kuitenbijtertje. Derek geeft het tempo aan. Met een adembenemende zonsondergang valt het duister rond half twaalf in. Kilometer na kilometer rollen onder de wielen door. De lampjes gaan aan. Het wegdek is op sommige stukken barslecht. Scheuren waar een band van een mountainbike in verdwijnt. Het is link. En dan begint het te regenen. Eerst zachtjes, maar dan steeds feller. De temperatuur zakt. Ik kijk vaak achterom om te checken of Derek nog in mijn wiel zit. Hij is stil. Doodstil. Ik wil hem niet achterlaten en houd me vaak in om hem weer aan te laten sluiten. Op een gegeven moment zie ik hem niet meer tijdens een klim. Eerst denk ik dat hij zijn regenjasje wel zal hebben aangetrokken. Ik houd in. Een minuut, twee minuten. Geen Derek te zien. Zou hij toch gevallen zijn? Ik keer om en daal voorzichtig af. Een tegemoetkomende fietslamp verblindt me. Ik roep Derek. Ik rijd naar de lamp. Ik krijg een scheldende Duitser terug die zegt dat ik voorzichtiger moet zijn. Ik daal verder af. Ik maak me zorgen en speur de bermen af. En dan zie ik Derek die inderdaad zijn regenjasje had aangetrokken en wat extra voeding had genomen. Het blijft maar regenen. Ik raak tot op het bot doorweekt. Het is geen pretje om na 450 km bij 5C op je fiets te blijven zitten. Alles doet pijn. Vingers en tenen bevriezen. De kont staat in brand. Remmen en schakelen lukt niet meer fatsoenlijk. Scheuren in de weg. Wegwerkzaamheden. Putten in de weg. Stukken gravel. Nergens wegverlichting. Bloedjelink. De laatste drie uren laten zich in één woord samenvatten: een helletocht. Elke kilometer duurt eigenlijk te lang. Twintig kilometer voor het einde sluiten een handjevol fietsers zich bij ons aan. Derek en ik scheuren ons weer los. Ik ken weinig andere renners die zich zo fanatiek als Derek in een wiel kunnen vastbijten. Wat heeft die man een wilskracht. Bij het binnenrijden van Oslo via de E6 moet Derek lossen op een lange klim en geeft hij aan dat ik mag gaan. Er is nu wel straatverlichting en het is nog ongeveer 6 km of zo. Ik zet aan en laat hem achter. Ik gooi al mijn frustratie van het begin van de rit uit mijn lijf en vind nieuwe krachten. Tegen topsnelheid rijd ik over de finishlijn. Ik hoor mijn naam door de speakers. 100 meter achter de finish kom ik verdwaasd tot stilstand. Een Noorse blonde komt me hijgend achterna gerend en hangt een medaille om mijn nek. Ik val haar om de hals. Ze zegt iets Noors tegen me. Ik weet niet wat maar het is vast iets liefs. Diana belt me en zegt proficiat. Zij had de hele nacht haar app in de gaten gehouden i.p.v. te slapen en gewacht op mijn aankomst. Wat een prachtmeid. En ik, ik voel me klaar voor de UltraDolomitica. Wie gaat er mee? -
Sodemieter, wat een verhaal Herwig. Prachtig! Wat een prestatie.
-
-
-
Wat een stoer stel trappers die deze krachtproef heeft doorstaan. Respect voor deze buitenaardse prestatie.
-
Een prachtig verhaal.Ook Henriek heeft een geweldig verslag gemaakt , 3 A-4tjes! Dit is met geen mogelijkheid op het ogb te krijgen en bovendien zou het zonde zijn als al deze heroïsche belevenissen naar de vergankelijkheid gaan . Ze verdwijnen op den duur naar de vochtige kelders van het ogb.
Ik heb onder op de homepagina bij wielerverslagen een subitem aangemaakt met daarin het verslag van Henrieke . Ik ben meteen maar zo vrij geweest om het verhaal van Herwig daar aan toe te voegen.
Veel leesplezier. -
-
-
-
-
Wat een pracht verhaal.topper en de derrick en Henriekke nauurlijk ook.
-
Schitterend!!
-
I tell Hilke, this is our annual holiday right? We won’t be doing anything too difficult as I don’t want to arrive at the start of the Styrkeproven tired. It worked, but Hilke proved just how tough she is by taking in the huge climb up the Vikafjellet pulling our beautiful daughter up the mountain in the burly trailer. I struggled too, an extra 30 kg makes a huge difference and I just couldn’t get along with the one wheel Bob trailer.
Too soon the holiday was over and it was time to focus on the race. Herwig had booked us into accommodation just a few km’s from the race start area and the pre-race HQ from where we picked up our tickets (and met up with Henrieke to wish each other success!) was even closer. We rode together to drop off my trailer, only to find no truck to load it onto and the news I’d have to return with it in the morning, just before the start. Not ideal. So next up a shopping trip to pick up food for our pre-race meal and the next mornings breakfast, after which we turned in early. I didn’t sleep well, in truth I never do before these kind of events.
Up early the next morning, I make my porridge, eat bread and jam and drink copious amounts of tea. I’m in the zone and hardly notice Herwig doing his own thing with his breakfast. Little is said between us, this is what we have come for and we both find our own way of processing it. I leave the apartment first to drop off the trailer, which was a simple and straight forward job. Then Herwig arrives and we wait to be called forward. Now it begins.
The starting pace was gentle, but the riders were nervous. As we increased pace the riding became more erratic and I became more alarmed, calling out on more than one occasion for riders to ‘calm down’. I feared a collision and so moved forward in the group to get closer to the front and the safety of the more experienced riders. It worked and soon we were rolling along at a decent pace with no further need to feather my brakes. I felt we were flying, with Herwig tucked in just behind. Then he called out. I wasn’t sure what he had said, but suspected it was he needed to slow down because of a problem. My decision was instantaneous and may seem to some wrong, but this was a long, long event and we would at times have to ride our own race. I left him behind, not wanting to forgo the drafting and speed the front riders were giving me.
The group thinned down as we hit the feed stations and I ended up riding alone, as I would invariably leave the feed stations earlier than the other riders. I felt strong, so was not worried by this, but was also smart enough to jump on any wheels that came passing by at a pace I was happy with. It was a good strategy, by the half way point I was under 10 hours total time which would more than see me achieve my own personal target that I had set myself.
Sat on a bench eating my sandwich, I hear a familiar voice and turn to see Herwig standing there. I was surprised, I genuinely never expected to see him again until the finish. I listened to his tale of woe, the puncture, the chain. I’m kind, but think only a fool arrives for such an important event with a tyre and bike not in tip-top condition (I later tell Herwig this and he agrees with me!). We decide to ride together and are soon on the road again, setting a nice tempo. I’m genuinely pleased with how strong Herwig appears as we have been working together on his training/coaching and it’s good to see it showing such results. As the day begins to come to an end, he announces that at the next feed station he will change the tyre, not wanting to go into the night with a possible problem. Hmm I think, as long as it’s a quick job. Then he announces he will wait 20 minutes for the mechanic to change the tyre (I never did get a reasonable answer as to why HE could not do this!) and I initially decide to wait with him, but after eating double helpings of sandwiches and soup and no sign of a mechanic, I decide to leave and tell Herwig I will ride slowly to allow him to catch up.
I’ll never know if the following hours riding (that’s how long it took Herwig to catch up) at a silly slow pace cost me my own personal finishing time, because I broke two of my own rules. The first was don’t slow down unnecessarily and the second was NEVER ride at another riders pace if you are uncomfortable with it. Now here’s the rub; I could never complete the high intensity sessions I had been giving Herwig, my one remaining lung made that kind of effort impossible to breathe, but Herwig, well it had made a huge difference to his riding. He was much stronger than me and while in the early part of our riding together I could hold his wheel, later it became a trial of strength the like of which I’ve seldom experienced. Only pride and stubbornness kept me from getting dropped (and of course the kindness of Herwig himself) but I was suffering. By the time we reached the final 30 km’s I was done in, I reached into my very soul to find a strength I never believed I had in me. My lung was on fire, my legs were shredded and yet still the hills kept coming. I’d get out of the saddle to ease the pain in my backside, but my legs would almost buckle from the effort. Six kilometres from the finish I told Herwig to go, I didn’t know if I’d have to walk the final hill to the finish and needed to find something special. I thought back to October 2012 when I stood in the oncologists office and his words to me: “12 months, 18 at best”. ‘Fuck you’ I shouted aloud, you will not deny me. I sped up – did I actually close the huge gap Herwig had made on me? (he finished 3 minutes in front) and crossed the finish line, lung heaving. I never really noticed the girl placing the medal around my neck, I had spotted Herwig and quickly made my way across. A feeble ‘high five’ from me, but the smiles said it all. We had done it.
I am so proud of the people who made this possible. We couldn’t have asked for better companions than Diana and Herwig on our vacation and the help they provided. Four Trapsters set out and four finished, heroes all. But the biggest hero of all was my wife Hilke. Next up, I’m hoping to ride the Race Across Germany, 1,100 km’s in 56 hours. After that? well then it really gets silly!
-
Derek, don’t tell me you want to ride the race across America.. Only fools wil go for that challenge, 3000 miles almost non stop
-
Mathieu,
Yes I would like to ride the Race Across America (RAAM) but it is well beyond my means – the cost is just too prohibitive.
I do believe that my true forte is multiple day riding, as this is what I was doing prior to my illness and actually on my round the world trip. So I will look to do these kind of events, but will maybe have to do them as an un-official competitor, because I cannot justify spending large amounts while my wife supports me and our child.
My target is to compete in next years Trans America Bike Race, because this is a Solo, self supported race of 4,400 miles (7,080 km’s) and more importantly, it is free from all the silly fees the RAAM charge and I might be able to raise enough sponsorship to get out there. More about this soon…
But first, I’m thinking a really good performance over 1,100 km’s will show (potential) supporters (and hopefully sponsors) that I’m a serious endurance cyclist.
-
-
-
herwig, Dennis, Henrieke, Diana, fantastisch! Ik wil ook weer!
-
Ik schuif de credits even door naar Dirk
-
Schuif ik ze wel door naar Derek, man man man. 😉
-
-
-
Mooie verhalen Herwig en Derek.
Top gedaan en mooi vertelt door allebei. Kreeg er zelfs beelden bij van Herwig’s enterview. -
Het is vrijdag ochtend 17 juni en Herwig en ik rijden van Kvamfjellet waar we hebben overnacht terug naar Kvam waar ik de laatste avond voor de tocht in een hut logeer op de camping naast de startplaats. Tegen 10 uur nemen we afscheid en rijdt Herwig naar Otta waar hij samen met Derek de trein neemt naar Trondheim. Er is niet veel te beleven in Kvam en de camping blijft lange tijd angstvallig stil terwijl er toch een kleine honderd rijders vanuit Kvam gaan rijden. Ik dood de tijd met eten, het checken van het weerbericht van diverse plaatsen op de route, Sudoko’s en nog maar eens checken of de Garmin echt stuk is, misschien als ik hem nog een keer uit en aan zet doet ‘ie het weer. Nee hoor, dat wordt rijden op gevoel morgen. s Avonds ga ik eten in het Motell naast de startplek en tref daar een aantal fietsers en gedurende het eten komen er nog steeds auto’s met fietsers aan. Ook terug op de camping blijken opeens bijna alle hutjes bezet, een groep Noorse mannen die elkaar allemaal kennen beginnen de fietsen klaar te maken. Ik maak wat contact maar geen concrete afspraken om samen te rijden. ik probeer op tijd te gaan slapen maar kan moeilijk de slaap vatten. De volgende ochtend sta ik niet helemaal uitgerust op, duw ontbijt naar binnen en begeef me naar de startplaats. Nog even een kop koffie en dan starten. Mijn officiele starttijd is 8.10 maar ik besluit achter aan te sluiten bij de groep van 8 uur in de hoop wat aansluiting te vinden. Een grote groep dames met shirtjes Girlpower staat voorop. Het startschot klinkt en weg gaan we. De dames blijken een (semi?) professionele club want ze gaan er met een rotvaart vandoor, ook de andere deelnemers zijn supersnel weg, ik ben toch meer een diesel en aansluiten is dan ook totaal geen optie. Een geel jasje blijft op een vaste afstand en is mijn baken voor de route aangezien de Garmin het niet doet. Het bordje op de E6 geeft aan dat Oslo 271km is.. waar ben ik aan begonnen. Bij de eerste grote kruising zie ik dat de route toch gepijld is dus gelukkig hoef ik niet de maps.me met de route te openen op de telefoon. Ik besluit dat ik mijn eigen rit moet rijden met mijn eigen tempo en spirit. Op een briefje heb ik alle afstanden gezet van de stops 44 km, 120km, 172 km, 207km, 244 km en dan de eindstreep op 279km. Ik besluit bij elke stop even wat te eten en te drinken. Om 12.09 uur ben ik op de stopplaats van 120 km inclusief mijn korte stop op 44 km, het gaat fantastisch! Ik eet brood en drink energie drank en voel me super. De weg naar de volgende stop krijg ik een dip, mijn buik klotst van de energiedrank en ik voel me licht worden in mijn hoofd, het bordje van “5 km stopplaats” blijft langer weg dan verwacht terwijl ik voor mijn gevoel goed tempo houd. Ik word ingehaald door een jongen en meid die in de buurt blijven en samen met hun bereik ik de stopplaats van 172 km. Water dat is wat ik wil, ik vul ook 1 bidon met alleen water. Brood krijg ik niet meer weg, maar ja ik moet toch eten.. Even naar toilet, daar word je niet echt beter van met zulke plee’s zonder afvoer en wat “blauw spul” over de berg van al je voorgangers…. Ik zet me over mijn aversie van bananen heen en eet twee stukken banaan en ga nog even zitten. Ik begin me weer beter te voelen. Mijn mederijders zijn alweer vertrokken. Ik stap ook weer op en bij elke volgende stop zie ik dezelfde mensen terug. Bij 207 km stuur ik snel een sms naar Herwig dat het goed gaat. Bij de 244 km stop is het nog maar ongeveer 40 km! Het einde is in zicht. Zoals geschreven door de andere rijders zijn er vlak voor Oslo nog een paar vervelende hellingen. Vooral de klim op de E6 waarbij auto’s met meer dan 120 km/hr je voorbijrazen lijkt het alsof je stil staat. Boven op deze helling pak ik het enige gelletje wat ik bij me had, Herwig had die mij gegeven voor als ik er doorheen zat, ik wist niet precies hoe ver het nog was en dacht, als er nu nog zoiets komt… Vlak na dit moment zie ik een bordje 10 km en de laatste km’s raas ik door naar de eindstreep. Bij binnenkomst zie ik dat mijn totale tijd inclusief stops 11 uur is geworden en ben ik super trots, Wat een geweldige ervaring, mooi tocht en prachtige afsluiting van 2 weken fietsvakantie in Noorwegen.
-
-
Mooi om te lezen Diana! Ik vind het een grote prestatie! Gefeliciteerd/
-
Alle vier toppers, goed gedaan. Kan mij zoiets niet voorstellen, maar door deze verhalen zie ik ineens die bulten wat jullie overwonnen hebben voor mij. Klasse!!!
-
Mooi man! Ik heb zelf ook de Styrkeproven gereden. Super tocht en een verschrikkelijk mooie ervaring!
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.