Gastenboek
Take Five (zondagsrit 4 juni)
-
Berichten
-
-
Gisterenavond was Daphne Bunskoek op televisie, de wereld om mij heen verdween. Ik had geen idee waar ze het over had. Ik kon alleen maar naar haar staren. Daphne. Een van de bands uit mijn jeugd zong het al ‘you can take my lungs and kidneys, but my heart belongs to Daphne’. Ik hoorde in de verte iets over experimentele jazz en Misha Mengelberg. Maar pas toen ze uit beeld verdween drong het tot mij door, er zou experimentele jazz ten uitvoer gebracht gaan worden. Het verdwijnen van Daphne deed mij haast zappen maar ik besloot toch even te blijven hangen. Het ensemble begon, in plaats van op hun instrumenten te blazen gingen ze ineens zelf allemaal kreten uitslaan. Waarna er af en toe een instrument wild en enthousiast bespeeld werd. Plots werd het mij duidelijk, ik ben bij het Trapstel onderdeel geworden van een soort experimenteel jazz ensemble.
Niet altijd hoor, soms. Als de juiste instrumenten bij elkaar komen. Een incoherent geheel wordt dan op gang getrokken, rustmomenten worden afgewisseld met woeste uitspattingen. Tim, op de fluit, springt dan ineens dwars over een vluchtheuvel. Jan blaast onafgebroken zware tonen door zijn alt saxofoon. Albert blaast een zware partij eroverheen. Vaste vorm ontbreekt maar in het gezicht van de artiesten zie je het plezier. De buitenwereld, geen onderdeel van het ensemble, kijkt hoofdschuddend toe. Chocolade kunnen ze er niet van maken en er is geen haar op hun hoofd die erover twijfelt om een stukje mee te blazen. Sommige puristen wijzen het af andere halen slechts de schouders op. ‘Laat ze maar’ hoor je dan.
Als je dan als experimenteel ensemble eens gewoon een lekker stukje ritmisch wilt blazen zie je de andere ensembles denken ‘ja hoor, dat zal wel, als we straks onderweg zijn worden we heen en weer geslingerd tussen allerlei dwaze ritmes en onduidelijke kreten’. Ze weten dat je prima kunt blazen maar ze vertrouwen er niet op dat je het ook gaat doen. Toch lukte het vanmorgen om een wat groter ensemble samen te stellen. De partituur werd op de standaard gezet, alle noten wezen richting Lauwersoog. Dit jazz ensemble liet zich niet echt regisseren maar toch, het bleef een ritmisch geheel. Af en toe verlieten wat muzikanten het toneel, bij visvliet blies Tim af. Bij Dokkumer NZ floot Albert Nijdam een afscheidsdeuntje. Bij Zoutkamp, net voor de pauze, gingen Wilma en JW een toontje lager zingen. Op het terras in Zoutkamp waren de pinksterfeesten in alle hevigheid aan het losbarsten dus kozen wij voor binnen. Buiten stond een zanger op de ZK47 te galmen, het deed je spontaan verlangen naar experimentele jazz. Na de koffie terug naar de stad. Voor de wind onder de bezielende leiding van Peter Hoogwater bereikte het orkest de perfectie. In het zingen van de wielen hoorde ik Dave Brubeck, Take Five rolde onder ons door.
Het ensemble van vandaag: Albert Liewes, Albert Nijdam, Wilma, Jan Willem, Peter, Tim, Jan, AJ, Bertil, Sydney, Tomas en Marco.
-
-
-
Take 4 vandaag bij light.. soms denk ik wel dat ik bij een literair gezelschap lid ben geworden ipv een fietsclub… Dat literair instapniveau is voor mij niet echt haalbaar. Neemt niet weg dat het verslag van Marco prachtig is. Bij Light werden we verrast door een bestaand lid, in compleet andere outfit.. Heel mooi en stoer die tattoos, stylish kunnen we wel zeggen. Het fietsen kreeg een heel andere dimensie.. kunnen we wel zeggen. Diverse motorclubs weken opzij en gaven ons ruim baan. Het had zo zijn voordelen.. In NPZ bedachten we dat het Trapstel wel een hele ruimdenkende club is: het komt goed en we hebben heerlijk gefietst… met Chapter East.?
-
Wederom van grote klasse Marco!!
-
Eindelijk erkenning
-
-
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.