Gastenboek
Uitbollen op zondag
-
Berichten
-
-
Ooit waren er tijden dat alleen Jaap Vis in het park stond, om 10.05 stapte hij dan gedesillusioneerd op de fiets om eenzaam de strijd met de elementen aan te binden. Verhalen over ijsschotsen die fietspaden blokkeerden kwamen dan ’s middags op het gastenboek voorbij. Iedereen schudde dan het hoofd van onder hun deken waar nog net een hand onderuit stak om de afstandsbediening te kunnen bedienen. Die tijden zijn geweest, vervlogen zoals dat heet. Jaap staat er nog steeds hoor om 10.00 uur, hij is niet meer alleen. Een keur aan trapstellers staat de dag na de borrel klaar voor een mooi stukje stoempen. Toegegeven, het verwerken van de borrel was dan ook de enige beproeving van vandaag. IJsschotsen kom je niet meer tegen in Nederland en aan wind zijn we zo langzamerhand ook wel gewend. Verder was het gewoon prima herfstweer zoals je dat in Oktober ongeveer verwacht. We knipten de boel in 2 groepen, ergens vernam ik nog een vage afspraak over achter elkaar aan fietsen maar dat kwam er uiteindelijk niet van. Jaap stelde een alternatieve route naar Bakkeveen voor en zo geschiedde. Na een paar kilometer blijkt Wilma geen goede dag te hebben. Er valt een gaatje, dat rijdt ze dicht, er valt weer een gaatje. Ze schudt haar hoofd en zegt dat ze alleen verder rijdt. Als je het dan toch over beproevingen hebt…als ik in haar schoenen had gestaan had ik dan mokkend naar huis gereden de fiets in de voorraadkast gezwieperd en de rest van de dag mijn gezin geterroriseerd. Wilma doet daar niet aan, vlakbij Bakkeveen zien we haar toch weer fietsen en op strava zie ik later dat ze gewoon een dikke honderd kilometer in de boeken bij schrijft. Held. Dennis haakt in de buurt van Marum ook af, na goed kopwerk draait hij terug richting Groningen. Toen waren er nog maar 6. Asprirant kannibaal Marten, Joke, Jaap, Arno, ik en Peter van Kesteren. Die laatste verdient toch wel een speciale vermelding. Als ik Peter zie fietsen heb ik altijd het gevoel dat hij ons degradeert tot een stel goedwillende houthakkers. Peter smelt samen met zijn fiets, alles klopt. Als een soort luipaard die over de vlaktes vliegt op jacht naar een kansloze prooi. Zo zie ik Peter fietsen. Hij heeft er ook nog eens een prachtige fiets bij die, en ik vermoed dat dit geen toeval is, tot aan de bidons aan toe ook nog eens voorzien is van precies de juiste kleuren. Net zo zeldzaam als een luipaard zijn de optredens van Peter in het trapstel peloton maar vandaag mochten we er getuige van zijn. De volgende keer vragen we Sr. David Attenborough er een reportage van te schieten. Ik dwaal af. Dat deden we als groep ook, dacht ik. Jaap snelde de Slotplaats in Bakkeveen voorbij alsof deze niet bestond. Marten zag mijn verbazing en stelde mij gerust, Jaap heeft een nieuw adres net buiten Bakkeveen. De Strippe heette het geloof ik. Of het dan toeval is dat er net wat hardlopers staan te Strippen voor de deur durf ik niet te zeggen. Na koffie met een gebakje en de gebruikelijke koffiepraat zetten we het kompas weer op de stad. Geholpen door de wind vliegen we daar in staf tempo weer naartoe. Bij Hoogkerk doen we nog een rondvraag, wordt er nog gefietst met kerst ? Wie weet…
-
Mooi verhaal, Marco.
Ik heb gehoord dat de ijsschotsen gereserveerd zijn voor 14 februari. Weer als vandaag doet je denken dat er geen winter komt. Mijn fietsvrienden in indiana beloven echter dat ze een stuk winter zullen loslaten zodat het rond 14 februari bij ons terecht komt.
Peter smelt dan niet samen met zijn fiets, hij vriest er aan vast. Als wij terugkomen in Leeuwarden is Jan v W na een paar uur wachten op ons veranderd in een ijssculptuur, we leggen hem in de auto en leveren hem af bij de Hortus.
De moraal: Blijven rijden en afharden.
Neem een voorbeeld aan Wilma: Niet van de fiets af te slaan. -
-
Marco,
Mooi verwoord, het maakt me trots om onderdeel te mogen zijn van dit verhaal.
-
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.