Gastenboek
Verslagen Winterfiets elfstedentocht 2016
-
Berichten
-
-
De wekker stond om 4 uur, maar om 5 voor 4 was ik al wakker. Snel eruit, fietskleren aan en een bak kwark naar binnen gewerkt. Mijn spullen stonden al gepakt, en om 10 voor 5 peddelde ik door de uitgestorven straten richting Kardinge. Daar kwamen 1 voor 1 de Trapstellers aan voor de rit naar Leeuwarden, de startbewijzen werden uitgedeeld door Arno en de fietsen op en in de auto’s gezet waarna we vertrokken. Marco Hoff heeft nog een langslaper van huis gehaald (we noemen geen namen natuurlijk) en kon toen ook richting Friesland. Daar aangekomen de spulletjes verdeeld over de volgauto’s, stuurbordjes monteren, verlichting checken en ons richting startvak 1 begeven. Dat was in de spiksplinternieuwe ijsbaan van Leeuwarden, een prachtige startlocatie! Om even over 7 mochten we vertrekken en uitgezwaaid door onze begeleiders verlieten we de ijshal.
De Medium (Binnenkort de 2A) groep bestond uit Anne Jan, Wilma, Steven, Arno, Christiaan, Ronald, Bram, Henrieke, Jan Taeke en ik. We waren vol goede moed zonder regenjasje vertrokken in de volle overtuiging dat het op zou klaren. Dat viel uiteindelijk tegen. Desondanks was het eerste stuk met een briesje in de rug goed te doen, stempelen in Sneek en snel weer door om na een paar kilometer al weer te stempelen in Ijlst. Ook daar weer vlot door naar Sloten waar de begeleiding samen met Henrieke’s zus Marion stond te wachten met warme chocolademelk, spekdikken en pannenkoeken, desgewenst warm gemaakt in de camper van Fred. Daarna de stempel in Sloten gehaald en weer door met het vizier op Stavoren, daar waar de draai richting het Noordoosten ons stond te wachten en de komende 100 kilometer de wind vol in onze bakkes zou blazen. De regen striemde in onze gezichten en de wind was meedogenloos, maar de sfeer in de groep was goed. Ronald, Wilma, Steven en Anne Jan bleken de beste windjammers van de groep waarbij de laatste 2 zeker 80% van al het kopwerk op zich genomen hebben, wat een krachtpatsers!!!
In Hindeloopen konden we weer even uitblazen, bij de stempelpost zagen we nog net Jaap en Tim weer vertrekken. Na een korte pauze weer door richting Workum met onveranderd slecht weer en vervolgens Bolsward. Vanaf Bolsward hadden we de wind soms van opzij wat weer heel andere uitdagingen met zich meebrengt, helemaal met een aanzwellend peloton van “zwaan kleef aan” renners die je soms links en rechts voorbij kwamen op plekken waar je dat niet verwacht. In Harlingen de achtste stempel gehaald en een lunch pauze ingelast. Christiaan had besloten af te stappen, hij reed met een nieuw zadel en kreeg last van zijn hamstrings. Hij ging naar zijn ouders die in Harlingen wonen voor een warme douche en naar verluid een biertje, en vanaf daar weer naar Leeuwarden. Na een bord snert en wat koffie nog even opgewarmd en weer door, op naar Franeker. Onderweg naar Franeker kregen we via de volgauto’s voor het eerst berichten over een eventuele afgelasting van de tocht. We zien wel waar het schip strand dachten we, maar in Franeker kregen we een stempel en konden we onze weg weer vervolgen voor het eindeloze, desolate stuk fietsen naar Bartlehiem. De wind schakelde nog een tandje bij en wij een tandje terug, iedereen had zijn zwakke momenten op dit stuk maar als groep hebben we elkaar er doorheen geholpen. Eindelijk in Bartlehiem stond daar wederom snert met roggebrood en spek op ons te wachten, evenals sinaasappel partjes en bananen. Heerlijk! Na de felbegeerde en inmiddels ook zwaarbevochten stempel door voor het laatste stukje tegenwind naar Dokkum, op dit stukje brak ons peloton definitief en in twee, drie en viertallen bereikten we Dokkum voor de voorlaatste stempel. Inmiddels hielpen de vrijwilligers bij de stempelposten ook met het openmaken van ritsjes en regenjasjes omdat de fijne motoriek bij veel renners toch wat minder werd. Daar troffen we ook Derek weer die het grootste deel van de tocht solo en af en toe aanhakend bij groepjes gereden heeft nadat hij al vroeg de light groep verlaten had om aansluiting te vinden bij medium. Helaas voor hem lag het tempo van medium hem net iets te hoog en heeft hij zijn eigen weg gevolgd, echt knap!
Vanaf Dokkum was het nog 30 kilometer voor de wind naar Leeuwarden, Anne Jan en Wilma waren verkleumd en besloten met zijn tweeën nog even gas te geven op het laatste stuk. met zijn zevenen hebben we ons terug naar Leeuwarden laten blazen in de invallende duisternis. Om ongeveer kwart voor zes reden we onder de NTFU poort door. Lekke banden en ander technisch ongemak zijn ons de gehele rit bespaard gebleven, wat op zich een wonder genoemd mag worden. Moe, verkleumd, tot de draad nat maar vooral trots voldaan voegden we ons bij onze begeleiders en medestrijders. Er werd geknuffeld en handen geschud waarna we ons naar binnen begaven om het felbegeerde kruisje te halen en op te warmen. Daar kwamen we ook de light rijders tegen die na Franeker de strijd moesten staken omdat de organisatie de stempelposten gesloten had, ook zij hebben hun kruisje gekregen vanwege de heroïsche omstandigheden. Na een douche en nog even bijkomen in de warme kantine weer huiswaarts met Ronald en chauffeur van dienst Anne Jan met de kachel op standje snijbranden. Thuis afgezet, waarvoor dank!! Topdag, ondanks (of misschien toch dankzij?) de omstandigheden. Organisatie en begeleiding: Fred, Katinka, Lien, Conny, Anton en Michiel oneindig veel dank voor de goede zorgen. Jullie zijn fantastisch!
-
Prachtig.
Ieder jaar zijn er hier verslagen van prestaties van Trapstellers.
Lange ritten, hoge bergen, fantastische bestemmingen.
Vaak ben je dan jaloers.
‘Kon ik dat ook maar, was ik daar ook maar’.
Gek genoeg, heb ik dat nu niet.
Ik ben niet jaloers, helemaal niet.
Wat een ontbering moet het geweest zijn.
Respect dat heb ik ervoor, dat jullie zoveel karakter hebben.
Weet je wat, daar ben ik dan misschien wel weer jaloers op.-
@Marco, je hebt (was het vorig jaar?) een marathon gelopen. De voorbereiding was meer dan alleen kilometers vreten, je hebt ook wat andere gewoontes die een marathon uit het zicht houden achter je gelaten. Over doorbijten (van jou) gesproken, en over respect (van mij). Dat geeft jouw compliment aan ons nog wat extra glans. Dank daarvoor.
-
-
Was het nat?
Ja. De hele dag.
Was het koud?
Ja. Snijdend koud, vooral van Harlingen naar Dokkum toen we al 125 kilometers in de benen hadden.
Waaide het?
Ja. Steeds harder, vooral van Harlingen naar Dokkum.
Dat is dus drie keer niks?
Klopt.
Dus het was een rotdag, een die je snel wilt vergeten?
Nee. Het was geweldige dag, een memorabele tocht!
Waarom?
Omdat het een geweldig gevoel geeft om met een paar fietsmaten de elementen te trotseren. Schuilen bij elkaar, elkaar er doorheen sleuren, ieder die zijn/haar steentje bijdraagt. Goed verzorgd worden vanuit de volgwagens (Lien! Anton! Katinka! Fred! Conny! Michiel!). Weten dat je het samen gewoon gaat redden, ook als ze in Franeker zeggen dat ze de boel willen afgelasten, en dan tegen elkaar zeggen: “Als wij naar Dokkum willen, dan gáán we naar Dokkum!” en dan ook gaan, natuurlijk, in het volle besef dat dit voor ons geen onverantwoord risico inhoudt (We zijn tenslotte Bonifatius niet 😉
De sfeer was geweldig, die verdiende het niet verstoord te worden door pech of ongelukken. We kregen wat ons toekwam. -
Ik vond het een leuke dag, we hebben ons er goed doorheen geslagen.
-
As a cyclist who has cycled around the world, I have had very many ‘hard’ days. I remember cycling a mountain in China, not knowing how long or how far it stretched. Half way up after 27 km’s I camped in a field, to find the snow covered my tent in the morning and I still had to ‘finish’ this mountain. That was a hard day. Then climbing and descending the great Tourmalet in the pyrenees, the wind and rain lashing down as if Noah’s rains had come. That was a hard day. But they were easy compared to this 2016 edition of the Elfstedentocht!
It all began with the 10 km ride to Kardinge at 4:30 a.m., too soon to be on the bike. I’d packed food, spare gloves, waterproof jacket and towels into my small rucksack, but stupidly, no spare clothes. I assumed it couldn’t rain all day. The organisation in Kardinge was fitting for this great club and we all made our way to Leeuwarden, where once the bikes were assembled we lined up to start the tour. I chose to begin with the light group, but it quickly became apparent all my indoor riding has improved my fitness and I was soon becoming too cold and needed to work harder. I decided to try and catch the medium group up and rode with other groups to try and bridge the gap, but invariably I’d end up riding alone. It was at the hot chocolate and pancake stop that I finally joined them, fantastic work from Fred and his team for feeding us and I left with them in high spirits. The cold was seeping through though and the harsh wind made my breathing difficult, even sitting in the draft. It was too much, Wilma was ‘on fire’ and leading out the group at a pace too fast for me to last, so I dropped back after a time and rode alone again. At the half way point I asked Arno for my bag, so I could change out of my soaking gloves, but the bag was in a different vehicle. I was upset at the news because already feeling had gone from my fingers and I considered abandoning the ride. But Arno wouldn’t hear of it. He fetched me his spare gloves and I was able to ride on!
I would see and pass the medium group again, as I had stupidly forgotten my wallet and so could not partake of buying coffee or a hot meal and therefore simply ‘rode on’ after the stamping of my card. By the time I reached the stop before the ferocious windy section to Dokkum, I was pretty exhausted from fighting in the wind. Then Arno informed me I was in second place behind Jaap and I had just one aim – could I finish before the medium group caught me? I tried, but when trying to put my left glove back on in Dokkum I could not get my fingers inside, the lining had become turned with the water, so I rolled my hand into a fist as best I could to try hold the bike upright. I was cycling fast to Leeuwarden, but not fast enough to hold off our group. Getting caught I thought I could stay with them, but at every turn I could not use the left brake and was overshooting the turns – I even rode off into a field trying to take a corner too fast. It was a disaster and very demoralising after working so hard and being so close to the finish. So I rode in alone, having learned that the other groups were already home after the timing stations were closed due to the harshest of conditions I’ve ever ridden in. I felt deep regret that some members were not able to complete the course because of all the hard work they had put in, but given the conditions I understood why the event was closed early. So I was the last Trapster to finish, but maybe just as happy as the first!
What an event and what a memory, I cannot believe that I will ever ride anything this hard again and so I think I have learned so much. In particular, always take a change of clothing with you! In finishing, I’d like to thank ALL those who made this possible for me, I’ve come a long way from when I first joined the club and your kindness and support has been overwhelming. Special thanks to Jan for seeing me safely back home in Hoogkerk. Till next year…
Edit: my fingertips (particularly the left hand) have not yet returned with feeling, I hope this is just temporary?
-
-
http://www.omropfryslan.nl/utstjoering/hjoed-fan-14-febrewaris-2016-1800 Omrop Fryslan van gisteren. Onze José loopt net even door het randje van het beeld.
-
De light groep bestond uit Jose, Antoinette, Giraldi, Marco Mapei, Marco H, Luuk, Mathieu, Gerard, Robert en mijzelf. In Leeuwarden viel de groep al uiteen door kledingwissels. Na een hergroepering is er onderweg een afsplitsing ontstaan. We reden in twee groepen door (1 van 6 en 1 van 4) maar kwamen elkaar bij de stempelplaatsen weer tegen. Ik zat in de groep met Jose, Antoinette, Giraldi en de beide Marco’s. Tot onderin Friesland ging alles voortvarend. Ondanks de regen hadden we nog geen last van de wind. Maar in de buurt van Stavoren werd dit anders. Langs het IJsselmeer en met name tussen Stavoren en Hindeloopen kregen we echt een voorproefje. Het was echter nog goed te doen maar Antoinette kreeg het zwaar. Ze werd deels uit de wind gehouden door Conny met de volgauto. In Workum besloot Antoinette de strijd tegen de elementen te staken. In Bolsward hebben de beide lightgroepen geluncht. Ik heb zelf een andere winterjas en handschoenen aangedaan. Ook maar mijn regenjasje aangedaan tegen de kou. In Harlingen aangekomen kwam de mededeling dat de tocht was afgelast. We werden verzocht om met de trein naar Leeuwarden gegaan. Jose en Giraldi zijn achtergebleven in Harlingen. Ik ben met de beide Marco’s doorgefietst naar Franeker. Hier was echter de stempelpost al gesloten. Op dat moment een grote teleurstelling. Mathieu, Gerard en Robert waren ook in Franeker gearriveerd. We besloten om met zijn zessen door te gaan. In Menaldum zijn Marco Mapei en Marco Hoff afgestapt. Met zijn vieren zijn we tegen de wind in gekomen bij Biltgum waar we beraad hebben gehad en hebben besloten om richting Leeuwarden te fietsen. Leeuwarden was toen nog 9 kilometer en de tocht volgen was nog 50 kilometer. We hebben een kleine 160 kilometer gereden deze dag. Desondanks heb ik toch wel een tevreden gevoel. We hebben wel een kruisje ontvangen. Hier kon ik toch wel blij mee zijn ondanks dat de tocht niet is uitgereden. Als ik het achteraf bekijk heeft de organisatie toch wel een verstandige beslissing genomen. Als we door waren gegaan waren we vermoedelijk van de weg geplukt door de organisatie. Nu waren we niet onderkoeld en konden fietsend de Elfstedenhal bereiken. Ik vond het een grandioze dag. Heb genoten van alles. De bikkels welke de 200 kilometer hebben volgemaakt chapeau. Iedereen die gisteren meedeed is een al een bikkel. De ondersteuning t.w. Michiel (chef de mission?), Anton, Conny, Lien, Katinka, Fred en familie van Henrieke (bij Sloten) bedankt. Op zo’n dag zie je maar weer hoe belangrijk de ondersteuning is.
-
Verslag van de heavy zwerftocht door Friesland, waarbij we per ongeluk de elf steden vonden.
Het is een verhaal van ontbering, frustraties overwinnen en doorfietsen. Tim en Steven zouden metme mee fietsen. Ik had de tas klaargezet, verlichting op de fiets en sportdrank en eten in mijn bidons en achterzakken. Maar mijn Garmin lag thuis bedacht ik toen ik Stevens Garmin zag. Steven had wel een Garmin maar geen route en Tim heeft geen Garmin. Rijden op gevoel, tijden achter een ander aan is geen optie. Na de start stuiven Tim en ik weg, Steven blijft verstandig bij medium. Het lijkt geen probleem te zijn, overal zien we fietsers voor ons. Tot we een paar gekleurde trapaoto’s inhalen en de weg voor ons leeg is. We letten op de fietsen achter ons en slaan verkeerd af. Dan hebben we weer mensen voor ons. Dit herhaalt zich een aantal keren. Sneek, Ijlst, Sloten en god weet hoe die steden allemaal heten. Dan richting Staveren. Natter wordt het en kouder. Richting Hindelopen rijden we door het binnenland en komen de fietsers tegemoet die uit Hindelopen komen. Daarna rijden we de zelfde weg weer terug. 5 km extra. Workum en Bolsward lijken zonder problemen haalbaar, ook Harlingen verloopt probleemloos, maar richting Franeker rijden we over een verkeerde weg die terugbuigt naar Harlingen. Terug dan maar! Tim heeft het niet moeilijk maar wel koud. Ik ook maar niet zo koud als Tim. In Franeker wordt hij niet goed als we de stempelplaats in stappen. Het duurt een half uur voor de kou weer uit zijn lijf is, een beetje, We hebben dan al 150 km gereden. Ik vertrek als duidelijk is dat hij stopt en mee kan rijden met een busje naar Leeuwarden.
Franeker uit probeer ik aan te sluiten bij een groepje, maar ze houden me gewoon niet bij. Ik rij van groepje naar groepje. De wind lijkt te draaien, ik blijf fietsers inhalen. Opeens zie ik de flats van Leeuwarden opduiken en besef ineens dat ik mensen inhaalde die besloten te stoppen. Ik ben naar het zuiden gereden in plaats van naar het noorden. Ik laat het niet op me zitten, ik rij zowat langs de elfstedenhal en buig weer naar het noorden. Stiens, verder noord. Dan staat Bartlehiem aangegeven. Ik rij 4 kilometer over een schelpenpad en dan zie ik het bruggetje opdagen. Naar Dokkum rij ik weer groepjes voorbij, maar bij Dokkum ben ik leeg. Dankzij koffie en appeltaart heb ik de energie om me terug te laten blazen naar Leeuwarden, waar ik rond 16.45u aankom.
Een bord pasta brengt warmte en energie in mijn lijf. Ik wil zsm naar huis, In de auto zie ik pas hoe vies het weer echt is. Tjonge, wat regent het. Heb ik daar de hele dag ingezeten? het viel toch wel mee?
Met de kachel op 24 c is het leed snel geleden en de warme douche thuis doet de rest. Het leed is weer vergeten. Morgen fietsen!! -
I wish that I had seen you Jaap, as I had a spare GPS on the bike and could have helped you – I was using my iPhone and my Garmin. Great ride and much respect for doing this without – I cannot imagine having to cycle extra kilometres on such a difficult day!
-
Op de site van de organisatie blijft het verrassend stil: geen verslag van zondag, geen berichten over het afgelasten van de tocht. Alleen in het commentaar op de Facebook pagina gemengde reacties.
Wij hoorden de eerste geruchten over het stopzetten van het evenement toen we bij de stempelpost in Harlingen stonden en Light net binnen was. Medium was na een lunchstop net weer onderweg.Het was ongeveer 14:00 uur en er werd beweerd dat de stempelpost Bartlehiem over een uur gesloten zou worden. Alle deelnemer werd geadviseerd om met de trein (!) naar Leeuwarden terug te keren.
Op mijn vraag hoe ze gedacht hadden enkele honderden deelnemers plus fietsen in één Arriva treintje per uur te krijgen, werd wat glazig gekeken en geantwoord dat ‘ze allen maar doorgaven wat ze hadden gehoord’. Wij hebben buiten daarom wat vertwijfelde groepjes geadviseerd eerst maar de kleine 15 kilometer naar Franeker door te rijden en daar te zien waar het schip strandde. Het tweede deel van de lightgroep was ondertussen binnen en besloot een poging te doen alsnog Bartlehiem te halen. Opvallend was dat nog steeds de boodschap was “Bathlehiem gaat over een uur dicht”. Het was nu ruim een half uur later, dus wat nu de eindtijd voor Bartlehiem was werd niet duidelijk. Er werd in Harlingen nog wel gestempeld, later hoorden we dat dit in Franeker niet meer het geval was.Anton en ik waren rond 15:15 in Bartlehiem om uit te vinden wat de stand van zaken was en in en poging om Derek daar van zijn tas met voorraden te voorzien. Tot onze opluchting was a) de post gewoon open en b) Derek net aangekomen. Naast het bekende hoge bruggetje was de sfeer heel anders: de stempelaars zeiden officieel van niets te weten en redeneerden dat wat hun betreft iedereen die zover was gekomen de kans moest krijgen de toch uit te fietsen. Kopje snert er in, even bij komen en dan het laatste stuk tegenwind naar Dokkum….. Opluchting: ook medium kon dus door!
Op het laatste stuk voor de wind heeft Anton nog even een bandje geplakt voor twee verkleumde heren, de fijne motoriek wilde niet meer zo….
Bij terugkomst in Leeuwarden heb ik even staan praten met een van de jongens van de organisatie die de deelnemers opving. Van hem hoorde ik dat rond lunchtijd vrij vlot achter elkaar drie deelnemers met sterke onderkoelingsverschijnselen per ambulance moesten worden afgevoerd en er bij diverse stempelposten mensen begonnen uit te vallen door de kou. Men vreesde dat dat zou verergeren, “er vielen teveel deelnemers uit”. Dit had de organisatie tot het besluit gebracht het evenement stil te leggen. Tussen de regels door begreep ik dat er in de uren daarna twijfel/discussie was ontstaan over of dit besluit niet te ingrijpend was geweest….. Wat veel deelnemers waarschijnlijk parten heeft gespeeld was het zachte weer van de afgelopen maanden. Getraind in abnormaal zacht weer en dan op de dag zelf het koudste weer in maanden in combinatie met een niet aflatende hoeveelheid regen (voorspelling: over twee uur wordt het droog, NOT…)Ja, het was koud, ja, het regende en ja, de noordenwind was vreselijk. Maar zoals onze bikkel hebben bewezen was het -mits goed gekleed en getraind- toch te doen. Het vroor niet, het sneeuwde niet en het hagelde niet. Objectief bekeken was het voor half februari geen extreem weer. Het was een echte winterse Elfstedentocht….
Of zoals een van de trapstellers zei “bij de schaatstocht vriezen er bij de deelnemers vingers en tenen af, maar dan leggen ze tocht toch ook niet stil?”Hopelijk trekt de organisatie enkele lessen uit het geheel (laat bij voorbeeld bij de stempelposten EHBO-ers beoordelen wie er wel en niet verantwoord door kunnen) en durven ze het volgend jaar toch weer aan om voor editie drie te gaan!
Michiel
ps: En ik? ik ben wel enthousiast voor het plan van Mathieu om deze prachtige route op ons gemak (nog) eens te rijden in de zomerzon…. 😉
-
Ik vond het wel amusant om op Omrop Fryslan een straatinterview met een fietser in Franeker te zien. Hij ging maar naar Leeuwarden, want de organisatie zou de deelnemers wel van de weg halen als ze door zouden rijden naar Dokkum – alsof het een schaatstocht was met plotseling invallende dooi en gevaarlijk ijs.
Nee – dan de stemming bij de mediumgroep. We keken mekaar eens aan, zagen de gloed in elkaars ogen en haalden de schouders op. Geen stempel in Dokkum? Prima, maar we rijden de tocht wel helemaal!
We beschouwden de afgelasting als een advies van de organisatie, wie doorreed deed dat op eigen risico. Lijkt mij het enige juiste wat de organisatie had kunnen doen.
-
-
I had pleasure in riding around blind, just using my little knowledge of Frieslands map and the names of the 11 cities. I Knew it would mean extra km’s but riding along the elfstedenhal on the way to Dokkum was probably the ultimate seduction. It was the ultimate proof of stupidity, known as mental strength, Turning direction Stiens felt like a big mistake. ut 50 km later I was happy, proud and on top of the world.
-
Poeh, wat een tocht. De hele dag koud, doornat en een behoorlijke wind. Heb me in het begin regelmatig afgevraagd of ik dit nu echt leuk vond. Maar omdat opgeven in het trapstel woorden boek niet voorkomt (Ik heb echt meerdere malen gezocht 😉 ) door gefietst 80, 90 , ah daar is bolward dan door naar harlingen. (Echt heerlijke snert gehad in harlingen, aanrader!) Van plaats naar plaats fiets je. Gewoon omdat je niet anders kan. Op sommige winderige stukken viel de groep uit elkaar maar altijd in groepjes niemand alleen.
Inmiddels zo nat en koud in de handen dat bij stempel posten de stempelaars me even moesten open ritsen om bij de stempel kaart te komen. Tsja.
Eenmaal in Leeuwarden moe maar voldaan de medaille in ontvangst genomen. We did it!
Een dag later nog steeds last van een tintelende vinger. En zo genieten we nog een tijdje na van deze heroische tocht.PS: Jaap staat op de foto nrs 16 & 17: http://www.franekeractueel.nl/nieuws/winterfiets-elfsteden-vroegtijdig-gestopt-fotos/#prettyPhoto
-
Michiel heeft het meeste van ons avontuur al vertelt.
Op de dijk kon ik het niet laten om even de benen te testen, een groep die ons ingehaald had bleef op zo’n 300m hangen, ik keek als een kind naar zijn ouders kijkt bij een kermisatractie
om mij heen, net als dat kind hoorde ik toe maar en ik ging. Sloot aan bij de groep en gingen in hoog tempo over de dijk. Na de laatste helling zag ik een oude meneer die hettegen de wind niet meer trok en mijn doel was al bereikt, ik vroeg hem of hij in het wiel wou, eerst ze ihij nee fiets maar door maar toen had ik hem al uit de wind en hij riep dit gaat toch wel makkelijker zo.
Even later sloot de rest aan en we brachten deze man samen naar Hindeloopen, Michel was iets vooruit en liet zich ook afzakken.In Harlingen besloot ik van kleren te wisselen net op moment dat door de uitbaatster werd omgeroepen dat ze gebeld was door de organisatie en dat deze zeiden dat Barthlehiem over 1 uur zou sluiten.
Marco S, kwam naar mij toe en ik riep fiets maar door. Aangekleed in droge kleren ging ik alleen op pad, ik kreeg te horen dat er een groep van 5 achter mij fietsten. Deze heb ik niet meer gezien, in Franeker
stopte ik voor een stempel en kreeg te horen dat het dicht was en dat ik naar Leeuwarden moest fietsen, ik keek die man vol ongeloof aan. Hij keek mij aan en stelde de vraag; “Jij gaat door hè? Er is niks meer in Barthlehiem”. Ik ze: “Daar woon ik niet”. En sprong op de fiets, navigatie zei linksaf en daar ging ik recht tegen de wind in, een goed gesprek met de benen was begonnen, ik mocht niet onder de 20km/u komen, rekensommetje leerde dat ik als ik dat volhield om 18:10 in Leeuwarden zou zijn. ik zoemde de GPS uit om te hele kaart even te zien. De volgauto van Conny kwam voorbij en vroegen of ik niet wilde instappen. Na alles wat er is gebeurt vorig jaar had ik dit nodig, ik was vastbesloten ik ga door, ze hoeven niet te wachten op mij.
Alleen ging ik verder telkens de route en de snelheid in de gaten houden, waar de kracht vandaan kwam ineens weet ik niet ineens was alle pijn verdwenen en ik zette mijn buiten blad erop en trok een sprint. Grote knal en een getik tegen de frame, ik dacht niet aan een lek. Maar wist dat ik nu ook mijn achterwiel in de gaten moet houden 2km verder begon die tegen de remblokken aan te lopen, volgens de kaart zou ik rechtdoor over Stiens weer op de route komen, ik draaide in Stiens rechtsaf en wind in de rug, kwam een jongen met scooter voorbij en die riep volg mij maar.
zo ben ik enigzins tevreden maar ook teleurgesteld naar de Elfstedenhal gefietst. De voldoening was wel dat ik het had gekund. Sinds mijn ziek zijn begon is dit mijn 6de fietsrit. Het drinken durfde ik nog steeds niet goed aan. Maar ik heb wel wat gedronken. Medefietsers, begeleiders en verzorgers hartelijk dank, zonder jullie was het zeker niet te doen geweest en denk niet dat we het beter hadden kunnen wensen dan jullie!!! -
-
-
Respect voor de mannen en vrouwen die zondag de elementen hebben weerstaan. Ook al hebben wij als begeleiders de nodige ontberingen moeten doorstaan, lastige fietsers op de weg, wachten in de kou om onze kanjers bij te staan, viel dat allemaal in het niets vergeleken met wat zij hebben doorstaan.
Tussen het rijden en zorgen in heb ik gelukkig nog een paar foto’s kunnen maken. Hier een kleine snelle selectie:
-
-
Prachtige foto’s van machtige inspanningen. Petje af en een diepe buiging. Wat een prestatie!
-
Foto”s elfstedentocht Katinka en dat ze deze chill vond:}
-
-
Geweldig Katinka.
Landschap, sfeer en mooie koppen. -
Schitterende foto’s Fred & Katinka! Het afzien valt er aan af te lezen. Bedankt voor de ondersteuning en het vastleggen van deze dag!
-
Erg mooie foto’s Katinka!?
-
Het is voor mij altijd even puzzelen hoe ik mijn foto’s hier op het gastenboek krijg.
Als het goed is kun je ze zien door te klikken op de volgende link:
https://www.dropbox.com/sh/6jbci78l1akdfh1/AAAGKj1sztHYcCtmyaDwUTpTa?dl=0
Nu maar hopen dat het werkt! -
-
-
-
Prachtige impressie van een heftige tocht. En toch heeft niemand overwogen alsnog korter te fietsen.
-
-
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.