Gastenboek
W11S
-
Berichten
-
-
De deelnemers morgen aan de Winter 11 steden wens ik heel, heel veel succes.
Als ik het goed heb rijden er twee treintjes.
Mathieu, Michel en Arno en treintje Herwig, Wilma en Anne Jan.
Het lijkt binnen het Trspstel de normaalste zaak van de wereld,dat is het niet natuurlijk.
Helden, doe ze de groeten in de Hoofdstad en maak er een mooie dag van .
Onderweg wat Cultuur snuiven moet lukken. -
Het eerste stuk langs de Swette is er uit gehaald . Luuk komt daar niet met zijn strooiauto.
-
Joe, Luuk kan natuurlijk niet op alle slakken zout leggen! Desalniettemin, succes, enne #genietvanelkekilometer👍
-
Heel erg veel succes en rij veilig!
Mocht er na de Tocht der Tochten nog iemand de krachten vinden om een stukje te schrijven en zich herinneren tijdens het fietsen ook enkele foto’s gemaakt te hebben, dan houdt de redactie (redactie@tchettrapstel.nl) zich aanbevolen. Historie moet immers opgeschreven worden en je leeft om het te vertellen (vrij vertaald naar Gabriel Garcia Marquéz). Zelf een stukje plaatsen mag natuurlijk ook;)
En Luuk, dat valt me toch van je tegen. Of zijn agressieve rayonhoofden hier de oorzaak van?
-
-
-
-
-
-
-
-
Al 10 dagen wordt koortsachtig buienradar gevolgd, wat gaat het worden 4 februari? Wordt het een zachte winterdag en is het appeltje eitje of wordt het echt winter en worden we als ware helden onthaald in Leeuwarden?
Shit het wordt alleen maar regen, ik ga niet. Verkouden en de kop vol met snot, ik ga niet. Ik geloof dat mijn rug zeer doet, ik ga niet. Elke smoes van Sjaak Afhaak is de afgelopen week de revu al gepasseerd.
Maar naar mate de tocht der tochten nadert wordt het weer al beter, koud maar droog, het is perslot ook een WINTER 11 stedentocht. Van niet gaan krijg je vaak spijt en van gaan zelden. De knoop wordt door gehakt, ik ga. Michel en ik en later ook Arno besluiten om gedrieën er vol voor te gaan. Vol goede moet wordt er voorbereid. Voor mij een thermobroek die een poolwinter prima doorstaat, 2 paar handschoenen, een muts en vooral laagjes. Primeur dit keer zijn de schoenen. Omdat ik bij temperaturen beneden de 10 graden al ijskoude tenen krijg heb ik mij een paar elektrische zooltjes gekocht bij de Lidl.
Ik heb 9 uur heerlijk warme voeten gehad, een anrader dus voor de koukleumen.Vol goede moed gaan we op pad. De route is goed uitgepijld en we hebben de wind in de rug. Er wordt nog volop gepraat over van alles en niets en hoe dichter we bij Hindelopen komen hoe vaker de wind ter sprake komt. Het waait immers wel erg hard en inmiddels hadden we de eerste sneeuw en hagelbuitjes al gehad. Michel had de beste benen van ons drieën en zette zich op kop. Als een stoomlocomotief en 2 nederige wagonnetjes gaan we richting Bolsward en Harlingen, meer als 22 a 23 km/uur zat er niet in. Het ergste moest nog komen. Van Harlingen naar Dokkum hadden we de wind pal tegen en in dit stukje Friesland willen geen bomen groeien dus de wind was niet bepaald onze vriend. Na Stiens was ook bij Michel het beste eraf en werd er voorzichtig gedraaid en zakte het tempo als ware het een wandeletappe. Ik ben zelden zo blij geweest met Dokkum, een moordplaats. Vanaf nu zou immers alles vanzelf gaan, we hadden de wind in de rug. Als opgewarmde lijken fietsen we naar de hoofdstad. We waren al zover opgerookt dat we de 30 in het uur niet meer volhielden.
In het donker is de skyline van Leeuwarden prachtig en we waren dan ook blij dat er de stad in fietsten. Bij de elfstedenhal werden we warm en enthousiast onthaald door Luuk, Katinka en Conny, wat een kanjers. Dit gaf ons weer energie, we konden bijna nog een rondje.De organisatie was weer perfect. De route was gepijld en verzorging was goed geregeld. Moderne en lang vervlogen tijden kwamen mooi samen op de stempelposten. Alsware het conducteurs op de trein werd elke keer een keurig gaatje geknipt in onze elf-ritten kaart. Tevens konden we onze kaart langs een scanner halen zodat het thuisfront met de voeten bij de kachel onze vorderingen kon volgen via de tablet.
Al met al terugkijkend toch een mooie dag op de fiets, hoewel er momenten waren dat de gedachte opspeelde om de kortste weg maar te nemen.
Arno en Vooral Michel om het vele kopwerk ontzettend bedankt. -
-
-
Na een min of meer toevallige inschrijving in november omdat Herwig dat plan had opgevat, togen AJ en ik zaterdag naar Leeuwarden om de startsets op te halen. Herwig had intussen al laten weten toch niet meer mee te rijden zondag. Onderweg bekeken we de weersverwachting. Droog en lekker koud, maar met een beste wind. Dat zou van Stavoren maar Dokkum 110 wind tegen zijn, niet erg aanlokkelijk. Andersom zou eigenlijk gunstiger zijn. Eerst 30 km wind tegen naar Dokkum in de vroegte, dan naar Stavoren waaien en ja, dan nog maar die 80 wind tegen naar Leeuwarden zien te komen. AJ werd blij van het idee dat we dan ook verlost waren van de chaotische kilometers in de menigte over smalle fietspaadjes Leeuwarden uit. En nog even gecheckt dat er geen smalle paadjes in het midden van de tocht zitten, waar we alle tegenliggers zouden gaan tegenkomen. Stempelen voor een kruisje deden we sinds vorig jaar toch al niet meer, van zoveel stops koel je alleen maar af. En hem nu eens andersom rijden bood dan toch weer een andere blik op dat eigenlijk zo lelijke Friesland. We hadden nog stille hoop dat het zondagochtend glad zou zijn, zodat we niet zouden hoeven gaan.
Maar nee, er was geen excuus. Dus vroeg op pad, met frisse tegenzin maar ook wel vergenoegd met ons tegendraadse plan. Het was echt een goed idee! Minder last van de wind, verlost van de benauwde eerste kilometers van de tocht en zelfs de meeste stempelposten zouden gewoon dicht zijn als wij er langs zouden rijden. “Ja” zei Anne Jan, “mijn vriendin vroeg alleen waarom we hem dan toch vandaag gingen rijden”. Tja, we hadden niet bedacht dat onze zelfbeschikking nog verder had kunnen gaan. Dus zo gingen we op pad, netjes om de Elfstedenhal heen, zodat we bij onze afslag geen gevaar voor de anderen zouden zijn. In een straffe wind tegen en in het donker via Lekkum de stad uit. En een beetje voorzichtig wegens mogelijke gladheid. Dokkum voelde toch verder weg dan gedacht. En droog bleef het ook niet. Dat wisten we natuurlijk wel, want we hebben het nog nooit droog gehad in Friesland. Ook als buienradar niets laat zien, valt er in Friesland altijd neerslag. Zoals twee jaar geleden, toen we hem met Sander reden. Deze dag zou ook een beetje voor hem zijn. We reden afwisselend in de sneeuw, striemende hagel en regen. Maar intussen wel wind mee. Beetje mokkend over hoe het altijd gaat in Friesland met het weer, vroegen we ons af voor wie we dit nu eigenlijk deden. Ja voor Herwig, maar hij was er mooi niet bij vandaag!
We reden lekker door toen we voor Bolsward de eerste ligfietsers tegenkwamen, die lagen toch wel een eind voor op de racefietsers. De zon was gaan schijnen, dat was toch al te overdreven voor een fietsdag in Friesland. Na een poosje kwamen we de eerste groepen tegen. Voorin zaten de grotere groepen, die met elkaar makkelijker tegen de wind in kwamen. Ergens was toch nog een smal fietspaadje waar het voor ons even goed opletten was, maar dat was nog geen 500 meter gelukkig. We besloten zo lang mogelijk door te rijden voordat we zouden pauzeren, zodat we de meesten gehad zouden hebben. Bij Workum was bij mij het beste er wel af, ik was toe aan pauze. Nog stukje verder naar Hindeloopen en daar vonden net van de route af een prima lunchplek. Geen Elfstedenrijder te bekennen! Om 12 uur en met ruim 120 km op de teller tijd voor een bord snert, altijd lekker op een lange koude tocht.
Garmin weer opgeladen en moed verzameld voor het laatste deel. Alle fietsers waren voorbij, uiteindelijk bleken we maar een half uur tegenliggers gehad te hebben. Het was weer vertrouwd bewolkt. Eerst nog genoten van de laatste km’s wind mee. Dat was vanaf Stavoren wel voorbij, maar het eerste deel naar Sloten viel alleszins mee. In Sloten was AJ drie jaar geleden bij de eerste Winterelfstedentocht door Anton uit de penarie gehaald en konden we de tocht daardoor toch uitrijden. Deze onvergetelijke ervaring was destijds voor ons reden om lid te worden van het Trapstel. Na Sloten trok de wind flink aan en ging bij AJ de fut er wat uit. Afwisselend op kop reden we rustig door tegen de steeds harder wordende wind. Naar IJlst en Sneek was nog een flink stuk. Daarna de laatste 25 km naar Leeuwarden. Dat stuk over smalle paadjes langs de Zwette voordat je Leeuwarden binnenrijdt was eigenlijk wel heel mooi. Om kwart voor zes weer terug. En naar achteraf bleek de supporterende Trapstellers in de Elfstedenhal te hebben gemist, jammer! En we hadden Mathieu, Michel en Arno onderweg helemaal niet gezien. Op Strava zag ik dat we elkaar zijn gepasseerd toen zij hun pauzeplek in Hindeloopen net verlieten en wij direct daarna een klein stukje verderop neerstreken, niks gezien!
-
Mathieu heeft het mooi verwoord.
Ik deel zijn blijdschap over Dokkum.
Bij mij was het beste er voor Dokkum al af en ben zelden zo blij geweest met een plaatsnaambordje en de daarbij horende beloning, wind in de rug terug naar Leeuwarden.
De laatste 5 à 6 km tegen de wind in was ik niet vooruit te branden en stond op het punt het spreekwoordelijke bijltje erbij neer te gooien.
Ik meen zelfs dat ik iets geroepen heb in de trant van: “Als we in Dokkum zijn ga ik met de trein terug!”Het was er weer een om niet snel te vergeten.
Gisteren bij aankomst was ik van mening dat dit de laatste keer was, maar 24 uur verder, de fiets weer schoon, de vermoeidheid uit het lichaam en de spieren weer redelijk op orde lijkt het me best wel wat om me volgend jaar weer aan te melden.GJ mee, Luuk met een zakje zout, 5 man, lijkt me beter om de, om het even uit welke hoek, wind te trotseren.
Uh, Dennis, het spijt me.
De verlammende kou, de snijdende wind, de steeds meer opkomende vermoeidheid, de telefoon diep weggestopt.
Nee, geen foto’s, althans niet fysiek.
In mijn hoofd zitten ze wel, maar daar zal je niks aan hebben.Mathieu, top prestatie, goed gedaan ondanks de ongemakken
Michel, dank, was blij dat je iets groter bent dan de gemiddelde Nederlander en je in staat was de wind voor ons weg te vangen. -
Prachtige verhalen en een knappe prestatie! Soms waan ik me in de koers;)
En Arno, ik zag zondag tijdens het fietsen in de sneeuwbui prachtige plaatjes voorbij komen, maar ik was ook zeker niet van plan mijn handen daarvoor op te offeren.
-
Mooie verhalen Mathieu, Arno en Wilma. Ik kan natuurlijk niet achterblijven. Het eerste stuk tot Stavoren was het heerlijk fietsen. Op de IjJselmeerdijk naar Stavoren begonnen we al iets te voelen van de wind. Toen stond er nog maar 80 km op de teller en Dokkum was nog 100 kilometer verderop. De route was deels verlegd en we reden naar Hindeloopen een deel door de weilanden. Geen enkele beschutting. Daarna een stuk langs de dijk. Ging het iets beter. Mathieu heeft het al verwoord. Na Harlingen begon het echte feest. En dan is Dokkum nog een heel eind. Er waren nog diverse kleine groepjes en eenzame fietsers op het parcours. Soms hadden we het gevoel dat we de laatsten waren. De verlichting moest al aan voordat we Dokkum bereikten. Daarna in het donker met een gangetje van 30 naar Burdaard. Bijna nog de afslag gemist naar Aldkerk. Deze weg leidde door de weilanden. Wat mij opviel was dat de organisatie veel aanwezig was met busjes, vooral toen het donker was. Dat gaf toch een vertrouwd gevoel.
Mathieu en Arno, bedankt voor de gezelligheid onderweg. Ondanks de vele wind heb ik van de dag genoten. Volgend jaar wil ik de tocht voor de 5e keer gaan rijden en hoop dan dat Mathieu en Arno mij weer vergezellen en dat GJ en Luuk de uitdaging ook aangaan. -
-
-
Whahahaha
-
-
-
verhaaltje voor het slapen gaan ?
Verhaaltje ?,
en dan zoet gaan slapen,
voor niks gaat de zon op , nou ?Eala, de verdreven Koning zat tussen zijn verzamelde volk, grijnsde, lachte en dacht ondertussen, mijn god,
en hier moet ik een oorlog mee winnen ?
De weinige vrouwen in de kring blikten hem onvervaard aan, de mannen maakten zich druk, meestal om niks.
Eala besloot tot een list.
Twee van zijn mensen zouden in het geheim een verkenning uitvoeren, wel jammer nu dat de Vlaming niet mee kon.
Drie dapperen zouden zich bekend maken, de trom roeren en zo de vijand laten weten dat Koning Eala en zijn volk zich nog niet verloren waanden.
De keus om tot de drie te komen was eenvoudig en snel gemaakt.
Dat was wel eens anders geweest.
Arno de Magiër, boer Heer Thieu en de reus en Wisselaar Michel zouden de reis aanvaarden.
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.