Ik wil best toegeven dat ik de afgelopen maanden wat zenuwachtig heb rondgefietst. Sinds de datum van de Snerttocht bekend werd stond deze rood omcirkeld in mijn agenda. Spreekwoordelijk natuurlijk, want ik heb geen agenda (op Nienke na dan). Tijdens de woensdagavondtrainingen (en soms ook op zondag) werd er wel eens gesprint. Viaductje op, de lange weg naar Steentil, wie is er het eerst in de Stad, dat soort dingen. Angstgegner was natuurlijk Chris, vooral als de sprint op tijd werd aangetrokken. Het tempo ellenlang beestachtig hoog houden, dan nog 1 demarage en Chris reed met twee vingers in zijn neus (soms letterlijk) als eerste over de streep. Toch is het me een paar keer gelukt Chris te verslaan, bewijs dat het tóch mogelijk was. Dat gaf hoop voor mijn eerste doel van dit jaar: de Bierbokaal winnen. Feit bleef dat Chris gedoodverfd favoriet was, en dat wist iedereen. Ook Erik, en Erik houdt van plannen maken. Sterk teruggekeerd uit Spanje en Portugal, maar met vooral heel veel duurconditie en aan het begin van het jaar herstellende van een knieblessure. Samen hadden we maar 1 doel: Chris verslaan, en Erik wilde dus wel knechten zodat ik het kon afmaken in de sprint. Geoefend tijdens een prachtige rit naar Lauwersoog: perfect. Met vertrouwen naar de Snerttocht dus! Te vroeg gejuicht; Frits berichtje zette alles op z’n kop. Finish bergop. 96 kilo. Ik zal het maar eerlijk toegeven, ik heb getraind. Een tochtje van niets, maar ik wilde per sé winnen. Betekende dus dat ik, dik ingepakt, keer op keer viaductjes ben opgefietst. Bij de spinninglessen met Merel nog bozer ging kijken op het moment dat het moeilijk werd. Op gezellige ritjes met Nienke op elke stijgende weg heb aangezet. En een andere route naar het werk heb gefietst, nu met viaductjes onderweg. Het vertrouwen groeide. Ik dacht zelfs kans te maken, en toen stond de wereld nog een keer op z’n kop. Chris haakte af. In plaats van mezelf al rijk te rekenen sloeg de twijfel toe: had ik met niet teveel blind gestaard op mijn Angstgegner? Waren er nog andere kanshebbers? Almar, Michaël, Jaap, Marten, Ronald, Steven, Wim, Joke, wie dan ook… Tot overmaat van ramp vertelde Erik me op de ALV dat hij voor eigen succes ging: zonder Chris was ons gezamelijke doel geen doel meer, en gelijk had ‘ie. Zaterdag het parcours verkend, gelukkig verscheen de route ook op het gastenboek. Gelijke kansen voor iedereen. In bed bedacht waar ik wilde versnellen, aan welke kant van de weg ik wilde zitten, wie ik in de gaten wilde houden. En ja, ook wat ik aan wilde trekken. Dat moest een Trapsteltenue zijn: mocht ik op de foto komen als winnaar moet dat ik clubkleding. Iets te koud, maar dan maar een snotneus op maandag. Zondag: gezelligheid bij het verzamelen in het park, tijdens de eerste 100 meter al een lekke band van Erik. Fijn dat dat mijn knecht niet meer was! 😉 Aankeutelen tijdens de rit, tempo van 25 km/u en nog twee lekke banden. Onderdendam door, en toen werd het zenuwachtig. Gele hesjes naar voren, gegadigden voor de sprint naar voren. De fluit, en gelijk ging het los. José schoot weg, maar had misgerekend: parcourkennis is alles. De groep trok door, afwisselend mensen op kop, maar niemand wilde daar rijden. Grote slinger in de weg, doortrekken. Schijndemarage van mij: klein groepje mee, toch weer inhouden.”Het linkeballen is begonnen”, hoorde ik achter mij. Ducrot fietse mee, dat moet haast. Marten op kop, Almar naast mij, Erik in m’n wiel. Bocht naar links komt er aan, dus ik wil links zitten. Klein gaatje, ik wurm me langs Almar en zit beter. De bocht in, aanzetten. Tempo rijden, bocht naar rechts. “We zijn los!”. Ducrot weer? Nee, Erik en ik rijden 30 meter voor de rest. Verdomme, nu werd het echt spannend. De gedachten flitsten terug naar het grote viaduct waar ik tijdens een trainingsritje bergop de rest dacht te verslaan: bijna boven kreeg ik een teder duwtje van Erik: win maar jongen. Lief bedoeld, vreselijk voor het zelfvertrouwen. Nog 200 meter tot het viaductje start. Erik in mijn wiel, wanneer komt ‘ie? Nog 100. Dat haal ik, gaan! Sprinten en niet meer omkijken, doortrekken tot bovenaan. Shit, daar ben ik niet cool genoeg voor: toch omkijken. Ben wel blij met wat ik zie, 15 meter los van Erik. Ik zie Ron staan, ga rechtop zitten en steek de handen in de lucht. Dat het niet op de foto staat maakt niet uit, het gevoel was heerlijk. Eenmaal bij Moeke Vaatstra ook nog horen dat Nienke de damessprint wint en GJ zien lachen om de teksten die we zaterdagavond nog op de finish hebben gekrijt maakten dat het een fantastische rit was. Het bier was heerlijk, de snert voortreffelijk en het gezelschap subliem: ik kan nu al niet wachten om de bierbokaal volgend jaar te verdedigen, maar dan met Chris. We hebben je gemist, net als alle andere afwezigen. Laat het wielerseizoen maar beginnen! Op het gastenboek staan een aantal mooie verslagen van de Snerttocht, maar ook het verslag op de blog van Almar is het vermelden waard: dat vind je hier.De foto’s van Ron staan in onze fotohoek, deze vind je hier.